Όταν το «είσαι για μένα το παν» γίνεται «πάλι εσύ είσαι;»

-Πες μου μια ιστορία.

-Τι ιστορία θες ν’ ακούσεις;

-Μια ιστορία αγάπης.

-Όλες οι ιστορίες αγάπης είναι ίδιες. Μέρος πρώτο: «Είσαι για μένα το παν.», μέρος δεύτερο: «Γίνε για μένα το παν.»,  μέρος τρίτο: «Πάλι εσύ είσαι;».

(Φτηνά Τσιγάρα)

Η αρχή του έρωτα. Αυτή η μαγική στιγμιαία λάμψη που σου κόβει την ανάσα. Αυτό το γλυκό βραχυκύκλωμα ενός ολόκληρου οργανισμού όπου μοιάζουν όλα τα όργανα να αλλάζουν θέσεις μεταξύ τους αυτόβουλα κι εσύ στη μέση ανήμπορος καίγεσαι και παρακολουθείς την απόλυτη αποδιοργάνωση των πάντων. Το μυαλό κατεβαίνει στην καρδιά, η καρδιά σκαρφαλώνει στο κεφάλι, το στομάχι κατρακυλάει στα γόνατα, τα μάτια ξεχνάνε για ποιον λόγο φτιάχτηκαν κι ακολουθούν πια ένα και μόνο άτομο. Το στόμα παραμιλάει σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα λαχτάρας προφέροντας συνεχώς το ίδιο όνομα με όποιον τρόπο μπορεί, η γλώσσα κολλάει στον ουρανίσκο αρνούμενη να αρθρώσει απλά την αλήθεια της όταν ο κάτοχος του ονόματος αυτού είναι μπροστά κι όλα μαζί σε απόλυτο alert έχουν στόχο αυτόν τον άνθρωπο χωρίς την άδειά σου μα με τις ευλογίες σου.

Ξέρεις, αυτό το οποίο κάνει τη διαφορά στον έρωτα είναι ότι δε χρειάζεται νουθεσίες, οδηγίες χρήσεις, επεξηγήσεις, αναλύσεις ή καθοδήγηση για να κάνεις κάτι με στόχο αυτόν ή αυτή που έχεις ερωτευτεί. Το κεφάλι σου έχει μία και μόνο ανάγκη από μόνο του, το άτομο αυτό, χωρίς παρεμβολές, χωρίς κάποιον να σου το θυμίζει ή να σου το ζητάει. Απλώς συμβαίνει. Ξυπνάς ένα ωραίο πρωί κι αντιλαμβάνεσαι ότι υποσυνείδητα όλα μέσα σου επιδιώκουν το αντικείμενο του πόθου σου και το τρομακτικότερο όλων είναι πως εκείνο δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτε ώστε να το πετύχει αυτό. Στάθηκε αρκετό για να ερωτευτείς το ότι κάποιος ήταν απλώς ο εαυτός του.

Αν είσαι από τους τυχερούς που ο έρωτάς τους βρίσκει αμοιβαία μονοπάτια να διαβεί και καταλήξεις μαζί με τον άνθρωπο που τόσο ποθείς, θα έρθει κάποια στιγμή που η κοινή σας ζωή θα σου ανοίξει κι άλλες πόρτες, διαφορετικές από όσες μέχρι τώρα ανακάλυπτες όντας ερωτευμένος. Θα μάθεις καλύτερα τα χούγια του ατόμου που ερωτεύτηκες, θα γίνει από ποθούμενο κομμάτι της ζωής σου, θα το αγαπήσεις, θα δεθείτε, θα αφεθείτε κι όλα αυτά θα ήταν εξίσου μαγικά αν σε κάποιους δεν αναιρούσαν όλα τα προηγούμενα. Ο έρωτας, βλέπεις, ακυρώνεται όταν αρχίζουν οι επεξηγήσεις να παίρνουν τη θέση των αυθόρμητων επιθυμιών και συναισθημάτων. Άλλο είναι να υποκινείσαι από καθαρόαιμη δική σου λαχτάρα και τελικά με βάση αυτή να επιδιώκεις έναν άνθρωπο κι άλλο να πρέπει κάποιος να σου εξηγεί τα πάντα ή να σου ζητάει πράξεις επιβεβαίωσης κι επιδίωξης εκ μέρους σου. Όταν η οικειότητα κι η επανάπαυση εμφανίζονται στο κατώφλι του ζευγαριού η φλόγα δυστυχώς συνήθως βγαίνει από το παράθυρο.

Σκέψου πώς λειτουργούσες την πρώτη φορά που ερωτεύτηκες παράφορα κάποιον ή κάποια. Σκέψου πώς έλιωνες όταν έπεφτες πάνω στον άνθρωπο αυτόν πριν τον κατακτήσεις, πόσα θα έδινες για ένα βλέμμα του, για να σου δώσει σημασία, για να τον κερδίσεις, για να του τραβήξεις την προσοχή. Χωρίς να χρειαστεί να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι έγινε ο ήλιος γύρω από τον οποίο άρχισε να γυρίζει όλος ο γαλαξίας σου. Αυτόν τον άνθρωπο σε ένοιαζε να συναντάς πιο πολύ από όλους, αυτόν επεδίωκες με κάθε τρόπο κι ευκαιρία, αυτός κατέκλυζε το μυαλό σου όπου στεκόσουν κι όπου βρισκόσουν, για πάρτη του βαρούσαν οι ανασφάλειες κόκκινο καθώς σκεφτόσουν πόσο πολύ θα ήθελες να του αρέσεις κι εσύ, η δική του γνώμη για όλα δέσποζε ψηλότερα από όλες μέσα σου, για τα μάτια του καιγόσουν, το χαμόγελό του είχες στόχο, τον ίδιο ήθελες με όλο σου το είναι χωρίς να σου ζητήσει εκείνος το παραμικρό.

Κάθε πράξη σου υποκινούταν άμεσα ή έμμεσα από τη δική του σκέψη. Αν θα του άρεσε κάτι που έκανες μέσα στη μέρα σου, αν θα μπορούσατε να κάνετε διάφορα πράγματα μαζί, πώς θα του φαινόταν κάτι που αρέσει σε σένα, πώς θα μπορούσες να βολέψεις το πρόγραμμά σου έτσι ώστε να τον πετύχεις στα κοινά σας στέκια για να τον δεις λίγο περισσότερο, πώς θα κατάφερνες να έρθεις πιο κοντά του, πώς θα μπορούσες να τον μάθεις πιο πολύ, αν θα μπορούσες ποτέ να γίνεις κομμάτι της ζωής του και πάει λέγοντας. Όλα για εκείνον τον άνθρωπο, τα πάντα για να τον έχεις τριγύρω, κάθε σου κίνηση θαρρείς κι είχε την υπογραφή του.

Όταν αφήνει, λοιπόν, κανείς όλα όσα ερωτεύτηκε να ξεχαστούν στο χρονοντούλαπο μιας κάποτε παθιασμένης ιστορίας δίνοντας τη σκυτάλη στη συνήθεια, ο άνθρωπός του από ζητούμενο γίνεται δεδομένο, που λέει και το άσμα. Όταν παύεις να επιδιώκεις αυθόρμητα να δεις τον άλλον κι η παρουσία του πρέπει διαρκώς να υπενθυμίζεται εκεί που κάποτε καιγόσουν για μία του λέξη τότε είναι αναμενόμενο πως θα εξαφανιστεί και κάθε ίχνος μαγείας ανάμεσά σας μαζί με τις παρορμήσεις σας.

Αν θέλεις κάποιον τον θέλεις αυθόρμητα. Κι αυτό σε κάνει να τον επιδιώκεις, έτσι απλά, χωρίς τίποτε άλλο ανάμεσα στο θέλω και στο κάνω σου. Όταν αρχίζουν οι αναλύσεις τελειώνουν οι σχέσεις. Κι αυτό σπάνια διορθώνεται χωρίς να αφήσει σημάδια. Αν, λοιπόν, αυτόν τον άνθρωπο τον θέλεις ακόμη, την επόμενη φορά μη σκέφτεσαι, απλώς κάνε. Επιδίωξέ τον χωρίς να περιμένεις να σου το ζητήσει, χωρίς να περιμένεις να το επιτρέψει η καθημερινότητα, χωρίς να επαναπαύεσαι στις συνθήκες. Τότε που ξεκινούσατε τις συνθήκες τις έφτιαχνες εσύ κι όλες για πάρτη του.

Κι αν δεν είναι μόνο αυτό που ξέρεις ήδη; Κι αν αύριο πάψει να είναι εκεί; Σκέψου το.