Το ανολοκλήρωτο θα είναι πάντα ταυτισμένο με την εμμονή. Ξέρω, δεν ανακάλυψα την πυρίτιδα απόψε. Όλοι μας έχουμε βιώσει κάτι που ίσως δεν πρόλαβε καν να ξεκινήσει έξω από την αχαλίνωτη φαντασία μας. Κύκλοι ανοιχτοί, αισθήματα μετέωρα, έρωτες θεοποιημένοι που δεν έπεσαν από το βάθρο τους ποτέ. Ξέρεις για τι πράγμα μιλάω.
Όλα αυτά που θέλησες να δώσεις και δεν μπόρεσες, όλα όσα θέλησες να πάρεις μα δεν τόλμησες, κοχλάζουν ακόμη κάνοντας το αίμα σου να βράζει όταν θυμάσαι τον έρωτα που δεν κατάφερες ν’ αγγίξεις. Όταν θυμάσαι το πρόσωπο του ανθρώπου που αυθαίρετα λάτρεψες σαν την απόλυτη τελειότητα κι ας μην υπάρχει αυτή. Το κορμί που πόθησες με μανία θηριώδη μα στάθηκε άπιαστο κι ακόμη σε τρελαίνει το παραλίγο του.
Πώς να απομυθοποιήσεις κάτι που δε γνώρισες σε κάθε του έκφανση; Πώς να σταματήσεις ν’ αναζητάς αυτό που ποτέ δε σου δόθηκε; Πώς να πάψει να σου αρέσει κάτι που πρόλαβες να δεις μόνο μέσα από τα εξωραϊστικά γυαλιά ενός ερωτευμένου; Πώς να μη θέλεις αυτό που ξέρεις ότι πάντα θα σου λείπει;
Αυτό αποζητούν οι άνθρωποι εξάλλου. Ό,τι τους λείπει. Εκεί φαντάζονται πως θα έβρισκαν την ευτυχία ακριβώς επειδή δεν τη βιώνουν ποτέ απόλυτη με όσα ήδη έχουν. Ψάχνοντας να βρουν τι τους φταίει μυθοποιούν όσα δεν πρόκειται να γίνουν δικά τους. Έτσι μπορούν πάντα να ελπίζουν σε κάτι και παράλληλα να ρίχνουν ευθύνες σε όσα κεκτημένα δεν τους καλύπτουν.
Κι εκείνος ο άνθρωπος που τώρα σου λείπει ήταν τέλειος, έτσι δεν είναι; Μόνο και μόνο επειδή θα μπορούσε να πληροί όλα όσα ο έρωτάς σου του είχε προσδώσει και δε θα το μάθεις ποτέ. Μόνο και μόνο επειδή δεν έγινε δικός σου.
Αυτοί οι έρωτες που δεν ήρθαν για να καλύψουν τα κενά σου μα έγιναν οι ίδιοι ένα ακόμη κενό, δε γιατρεύονται. Και δε γιατρεύονται γιατί κανείς ακόμη δεν κατάφερε να βρει φάρμακο για την ίδια την έλλειψη.
Γι’ αυτό η έλλειψη συνοδεύει στη σκέψη μας συνήθως το ιδανικό. Αυτό που κατακτάς αργά ή γρήγορα γίνεται κομμάτι δικό σου ώσπου το συνηθίζεις κι ως μέρος της ζωής σου αποτελεί πια για σένα κάτι δεδομένο. Τι το ενδιαφέρον έχει άραγε το δεδομένο; Πώς να σε κρατήσει σε εγρήγορση αυτό που πιστεύεις ότι πια σου ανήκει; Τι μένει ν’ ανακαλύψεις σε κάτι που θεωρείς ότι ήδη έχεις γνωρίσει καλά; Καλώς ή κακώς λίγο πολύ οι περισσότεροι έτσι λειτουργούμε. Ακόμη και στον έρωτα. Ίσως ιδιαίτερα εκεί.
Όση νοσταλγία κι αν νιώσεις κάποια στιγμή για μια σχέση που έκανε τον κύκλο της κι έσβησε μόνη της σιγά σιγά, δε θα μπορέσει ποτέ να συγκριθεί μ’ εκείνη τη φωτιά που δεν έγινε έκρηξη μέσα σου ώστε να ξεθυμάνει.
Ό,τι δεν ξεθύμανε παραμένει πάντα εκεί. Μια μορφή αλλοιωμένη ίσως από την εξιδανίκευση μα αναλλοίωτη από τον χρόνο. Πρόκειται για έναν αέναο φαύλο κύκλο. Συγκρίνεται πάντα με όλα. Παραμονεύει πίσω από συμβιβασμούς για να σου θυμίζει ότι θα είναι επ’ αόριστον αυτό που δεν πρόφτασες να χορτάσεις. Λες και κάποιος σου άρπαξε βίαια μέσα από τα χέρια κάτι που λίγη ώρα πριν σε έκανε πιστέψεις ότι σου το χάρισε. Και το ήθελες αυτό το «κάτι». Το ήθελες πολύ.
Κάθε ανεκπλήρωτος έρωτας είναι για σένα ο ένας. Τον κάνει ξεχωριστό και άφταστο η ίδια σου η φλόγα, τα όχι που σου έχει πει, το ότι λείπει. Μα περισσότερο απ’ όλα τον κάνει τέλειο, το γεγονός πως δεν πρόλαβε να σου δείξει πως δεν είναι τέτοιος. Κι έτσι έμεινε. Μια εικόνα αψεγάδιαστη. Ένα πρόσωπο μασκαρεμένο πάθος. Ένας ημίθεος χωρίς ανοιχτά χαρτιά. Κάποιος που δε σου φανέρωσε ποτέ ότι όσα ελαττώματα θεώρησες πάνω του χαριτωμένα μπορεί να γίνονταν αβάσταχτα αν τον κατακτούσες.
Θα γνωρίσεις πολλούς ανθρώπους μετέπειτα. Ίσως ορισμένοι να είναι στην πραγματικότητα πιο κοντά στο ιδανικό σου. Και τι μ’ αυτό; Δε θα είναι εκείνος ή εκείνη. Η σκιά της εκλιπούσας εν δυνάμει τελειότητας θα υποβαθμίζει κάθε προσπάθεια των επόμενων να γίνουν για σένα ξεχωριστοί. Άλλος στα μάτια σου θα προσπαθεί πάρα πολύ, άλλος λίγο και πάει λέγοντας.
Αν θες να γίνεις εμμονή ή να τη βιώσεις, λοιπόν, δεν έχεις παρά να ταυτιστείς κι εσύ με το ανεκπλήρωτο. Είναι τόσο γοητευτικό που σε παρασέρνει. Από την άλλη, αν θες να ζήσεις, ίσως να σου έδινα μια εντελώς διαφορετική συμβουλή. Μια συμβουλή που μάλλον μέσα σου ήδη την ξέρεις.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
