Δεν είναι στόχος μου να ωραιοποιώ καταστάσεις λέγοντας όμορφα ρομαντικά ψέματα. Δεν είναι στόχος μου να τα κάνω όλα να δείχνουν παραμυθένια. Αν μου πείτε πως οι ανθρώπινες αδυναμίες σας εκνευρίζουν όταν εμφανίζονται απρόσκλητες και κηλιδώνουν πότε πότε όσα προσπαθείτε να κρατήσετε ανέγγιχτα μέσα σας, θα παραδεχτώ πως κι εγώ έχω νιώσει έτσι. Μα η λύση δεν είναι να πάψουμε να έχουμε «αδυναμίες». Ο στόχος είναι να μάθουμε να τις διαχειριζόμαστε.
Δε γνωρίζω αν ο άνθρωπος είναι ον εκ φύσεως μονογαμικό. Τείνω να πιστέψω πως είναι περισσότερο θέμα χαρακτήρα το πώς θα επιλέξει να ζει κανείς. Ξέρω όμως ότι έχει κι αυτός ένστικτα, ανεξάρτητα από το αν θα τους επιβληθεί τελικά ή όχι.
Όταν ζευγαρώνεις, ας πούμε, δεν απονευρώνεσαι. Μπορείς ακόμη να ξεχωρίσεις τι είναι για σένα ελκυστικό και τι θα μπορούσε να σε αναστατώσει. Δεν είναι κακό. Αυτό που μπορούμε να καθορίσουμε είναι κατά κύριο λόγο οι πράξεις μας και με βάση αυτές γίνεται ο απολογισμός στο τέλος της ημέρας.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί καταλήγει κάποιος να φαντασιώνεται ένα τρίτο πρόσωπο ή ακόμη και να απατάει τη σχέση του. Τι το διαφορετικό, σκέφτονται, έχει να του προσφέρει στο σεξουαλικό κομμάτι ο εκάστοτε τρίτος άνθρωπος. Πόσο μάλλον όταν δεν μπορεί ποτέ κανείς να είναι σίγουρος ότι ποιοτικά το σεξ θα είναι καλύτερο με αυτόν τον άλλον απ’ ό,τι με το ταίρι του.
Τι μας ξεσηκώνει λοιπόν τόσο πολύ στην ιδέα του «άλλου» ακόμη κι αν η όποια αναστάτωση παραμένει στα όρια της σκέψης και μόνο; Δεν μπορούν οι σχέσεις να παραμείνουν ανεπηρέαστες από τα ένστικτά μας; Γιατί να μην μπορούμε να νιώσουμε απόλυτα το «εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ μόνοι πάνω στη γη» ακόμη και σε μια σχέση μακροχρόνια;
Η απάντηση είναι τόσο απλή που δε θα ευχαριστήσει κανέναν. Λέγεται εξοικείωση, οικειότητα, απομυθοποίηση, προβλεψιμότητα, συνήθεια, επανάπαυση. Just pick a word and you got the point.
Mε άλλα λόγια, είναι η αίσθηση πως δεν έχεις κάτι άλλο να ανακαλύψεις στον τόσο γνώριμο πλέον άνθρωπο που στέκεται δίπλα σου, αλλά ίσως ακόμη περισσότερο το ότι δεν έχει κι εκείνος να ανακαλύψει κάτι σε σένα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις.
Όπως έχω ξαναπεί, το μοναδικό πράγμα που σ’ ένα ζευγάρι είναι δύσκολο να διατηρηθεί αλώβητο, είναι η καύλα της κατάκτησης του άπιαστου. Είναι η αναστάτωση του παιχνιδιού της διεκδίκησης. O εγκεφαλικός ερεθισμός που σου προκαλεί το πάθος με το οποίο ο άλλος που δε σε έχει, θέλει να σε αποκτήσει. H λαχτάρα στο βλέμμα, η πρόκληση στις κινήσεις, η γλώσσα του σώματος που ζητά αποκωδικοποίηση, είναι η φωτιά του «δεν αντέχω άλλο» που σε κάνει παρανάλωμα.
Η ορμή του ανθρώπου που διεκδικεί κάτι το οποίο δεν του «ανήκει» αλλά το θέλει πολύ, θα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή του συντρόφου σου στον οποίο έχεις ήδη δοθεί και το ξέρεις.
Είναι σα να σπας τελικά το φράγμα ενός ποταμού που εμπόδιζε τη ροή του. Η ορμή του δε θα μπορεί να συγκριθεί με εκείνη ενός ποταμού που κυλάει στο ίδιο μοτίβο κάθε μέρα χωρίς να συναντάει στο διάβα του εμπόδια και αλλαγές. Κι επειδή συνήθως επιθυμούμε με πιο έντονο τρόπο πράγματα που δεν είχαμε ποτέ μέχρι πρότινος, κάπως έτσι πέφτουμε στην παγίδα της ίντριγκας απέναντι στο άγνωστο «άλλο».
Πώς να μη φτιαχτείς σκεπτόμενος ότι κάποιος αναστατώνεται και μόνο στην ιδέα του να σε έχει; Πώς να μη γιγαντωθεί το εγώ σου που θρέφεται από την επιβεβαίωση; Πώς να μην ερεθιστείς καθώς αναρωτιέσαι πώς θα ήταν αν τελικά έκανες κάτι μαζί του; Πώς να μη σε ξεσηκώσουν οι εικόνες που φτιάχνεις με αυτό το τρίτο πρόσωπο, όταν τις σκηνοθετεί η ίδια σου η φαντασία;
Να μία λέξη κλειδί. Στη φαντασία μας όλα γίνονται όπως ακριβώς θέλουμε εμείς. Στη φαντασία μας όλα είναι ιδανικά. Το άγνωστο του «άλλου» σου δίνει την πολυτέλεια να φανταστείς. Το γνωστό του συντρόφου σου όχι πάντα. Ειδικά αν δε φροντίζετε εσείς οι ίδιοι να υπάρχει ποικιλία.
Κακά τα ψέματα, το πάθος είναι συνυφασμένο με το ξέσπασμα. Και συνήθως ξεσπάμε όταν κάτι μέσα μας έχει καταπιεστεί επειδή δε συνέβη αμέσως ή όταν θέλουμε κάτι τόσο πολύ που όταν μας το προσφέρουν πέφτουμε σε αυτό με τα μούτρα.
Σε μια μακροχρόνια σχέση άθελά σου έχεις καταλήξει να θεωρείς το έτερον ήμισυ κάτι που ήδη έχει κατακτηθεί. Οι αντιδράσεις του δε σου είναι άγνωστες και ο ενθουσιασμός της εξερεύνησης, που λέγαμε, σιγά σιγά εξασθενεί.
Δεν είναι κάτι το αναπόφευκτο βέβαια, αν θέλετε τη γνώμη μου. Σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται και από εμάς το αν όλα τα παραπάνω θα διατηρηθούν σε καλά επίπεδα. Το τέλμα σε μια σχέση δεν είναι σίγουρο αποτέλεσμα, έχει να κάνει και από τα μέλη που την απαρτίζουν. Μπορεί να παραδέχτηκα πως είναι δύσκολο και θέλει δουλειά, όμως υπάρχουν τρόποι να παραμείνουν όλα ζωντανά σε τέτοιο βαθμό που να μη χρειαστεί να πραγματοποιήσουμε τα ένστικτά μας.
Δυστυχώς αυτό δεν είναι ένα κείμενο με «50+1 tips για να διατηρήσετε τη σχέση σας ζωντανή», οπότε καλείστε μόνοι σας να βρείτε αυτούς τους τρόπους αν δε θέλετε να καταλήξει το σεξ με τον σύντροφό σας να ομοιάζει με την αίσθηση που έχετε όταν ξύνετε το χέρι σας.
Ένστικτα και ανάγκες θα υπάρχουν πάντα όσο υπάρχουν άνθρωποι με ορμές και όρεξη για ζωή και έρωτα. Το θέμα είναι όλα αυτά να χρησιμοποιούνται προς όφελος μιας σχέσης και όχι σε βάρος της.
Ούτε οι παρωπίδες είναι ενδεδειγμένη αντιμετώπιση απέναντι στους πειρασμούς, ούτε η αποχαύνωση. Αν παραδεχτούμε πως όλα είναι μέσα στο παιχνίδι, πως κάποια πράγματα είναι φυσικό να συμβαίνουν, έχουμε ήδη κάνει το πρώτο βήμα για να τα αντιμετωπίσουμε και να αποφύγουμε τους εκτροχιασμούς.
Μην αλληλοπαραμυθιάζεστε λοιπόν στις σχέσεις σας φοβούμενοι ότι θα χαλάσετε το παραμυθένιο τους ντεκόρ. Σταθείτε ο ένας δίπλα στον άλλον σαν άνθρωποι με αδυναμίες και βρείτε μαζί τρόπους να διατηρήσετε αυτό που έχετε πιο ζωντανό από τους πειρασμούς.
Αν πάλι σας έχει τελειώσει και δεν τα καταφέρνετε, ενδώστε και βάλτε ένα γενναίο τέλος σε κάτι άχρωμο που κρατάει και τους δυο σας πίσω.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
