Ποια είσαι μόνη σου ξέρεις;

Πάει τόσος καιρός από τότε που φιλότιμα προσπαθούσες να αντισταθείς -ποιος ξέρει σε τι από όλα όσα συνέβαιναν μέσα σου. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε κι οι δυο πια φύγει τόσο μακριά από τα πάντα, που ακόμη και να μπορούσες να κερδίσεις έστω ένα απειροελάχιστο κομμάτι αλήθειας σε κάποιο επίπεδο, το έχεις χάσει για τα καλά το παιχνίδι των υποτιθέμενων -εν τέλει- συναισθημάτων.

Κάτι θα είχες κι εσύ να εξομολογηθείς, μα λογικά κανείς ποτέ δε θα το μάθει. Ίσως ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός, αφού όπως φαίνεται δεν αντέχεις τις ίδιες σου τις σκέψεις. Άρα, κατά κάποιο τρόπο δε σε αντέχεις γυμνή απέναντι στον καθρέφτη σου. Πόσο θλιβερό. Εγώ ξέρω πως ό,τι δεν εκφράζουμε, αργά ή γρήγορα έρχεται και μας βρίσκει εκείνο. Όσο πιο αργά, τόσο πιο βάναυσα. Γνώμη μου που δεν αφορά μάλλον κανέναν και καμιά, πόσο μάλλον εσένα.

Έχω, που λες, παίξει το παιχνίδι του έρωτα με χίλιους δυο τρόπους. Με τα στραβά μου, με τα καλά μου, με τις ακραίες μου στιγμές, με τη μ@λακισμένη μου πλευρά, αλλά και με την πλήρως παραδομένη. Φορτίο ανεκτίμητο οι εμπειρίες μου. Κι αν εσύ επιμένεις να θεωρείς ότι για σένα δεν υπάρχω καν -ή ότι δεν υπήρξα-, πήγαινε πες τα αλλού αυτά. Ή και πουθενά -όπως μέχρι τώρα επιλέγεις. Δικαίωμά σου. Περίμενες να τελειώσουν μέσα σου τα πάντα για να καταφέρεις να πιστέψεις ότι με διέγραψες ακόμα κι ως άνθρωπο. Κάπως έτσι, με «ωριμότητα» πάντα, όπως θα ταίριαζε σε έναν άνθρωπο της φάσης σου, κατέληξες να φύγεις σαν κυνηγημένη. Καλά έκανες, φίλε, το αναγνωρίζω. Αλλιώς δε θα παλευόταν. Ξέφυγε η αλήθεια από τον μικρόκοσμό σου και τελικά εκείνη τουλάχιστον σώθηκε.

Μα δεν μπορείς να δεις ότι όσα ισχυριζόσουν πως είχες αγαπήσει ήταν πολλά περισσότερα από όσα θεώρησες πως έχεις καταλάβει. Ερωτεύτηκες μια αλήθεια, λοιπόν, κι απέρριψες ένα δικό σου δημιούργημα. Υπέγραψες αποφασισμένα -μα καθόλου πειστικά- το “the end” σε μια ιστορία που είχες ξεκινήσει να αφηγείσαι εσύ η ίδια με τον πιο λάθος τρόπο. Τώρα σε βολεύει το “happily ever after” που έπλασες, στηρίζοντάς το στις πιο διαστρεβλωμένες εντυπώσεις. Εντυπώσεις-γεννήματα της δικής σου ανασφάλειας.

Άκου κάτι τελευταίο. Αν η αρχή ενός έρωτα σε ξεπερνάει τόσο, ώστε να σε οδηγεί στα άκρα σου κι ακόμη παραπέρα, αυτό συμβαίνει για κάποιον λόγο. Έναν λόγο που δε θα άντεχες επίσης να παραδεχτείς, οπότε δεν έχει σημασία να το αναλύσω. Δεν το έχεις κι ανάγκη εδώ που τα λέμε. Ξέρω, μη νομίζεις. Δε χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο. Κατά βάθος καταλαβαίνεις τι εννοώ (;). Κι είναι πια πολύ αργά για όλα εκείνα που έχασες.

Όσα σε άφηνα να πιστεύεις ότι μου προσφέρεις, τα μπορώ και μόνη μου. Δεν είχα ποτέ τέτοια θέματα, ανεξάρτητα με το τι σε άφηνα να θεωρείς -δικό μου λάθος αυτό, πάσο. Εσύ ποια είσαι μόνη σου άραγε ξέρεις; Αφότου ξεμπρόστιασα την αλήθεια σου, μόνη δεν έχεις μείνει πάρα τα λεγόμενά σου περί ανάγκης χωροχρόνου. Γελάω. Έλα, όχι εντάξει συγγνώμη, βλακεία μου, δε σε δουλεύω. Και, όχι, δε ρωτάω όντως. Παλιότερα με ένοιαζε και μάλιστα πολύ να (σε) μάθω, το παραδέχομαι. Τώρα πλέον καθόλου. Ρητορικό ερώτημα πες το ή τροφή για σκέψη.

Θα έλεγε κανείς ότι αυτοαναιρούμαι όταν γράφω για κάτι που δηλώνω ότι δε με ενδιαφέρει. Τι να κάνουμε, ας πει ο καθένας εκεί έξω ό,τι γουστάρει. Η διαστροφή που με χαρακτηρίζει για την ανθρώπινη ψυχολογία δε θα είναι η πρώτη φορά που θα παρεξηγηθεί σε μένα, εξάλλου. Προχωράμε! Καθένας και καθεμία όπως μπορεί. Ή δεν μπορεί. Εκεί έγκειται, βέβαια, και η διαφορά στην ερμηνεία της λέξης «προχωράω». Just saying.