Πριν μου πεις «σ' αγαπάω» δες με αντικειμενικά

Θέλω να σου πω κάποια πράγματα πριν βιαστείς να μου πεις ότι μ’ έχεις αγαπήσει. Εγώ, μάτια μου, δεν ξέρω πώς οι άνθρωποι εννοούν την αγάπη τελικά. Μα κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής μου ενστερνίστηκα το χιλιοειπωμένο κλισέ, που σε προτρέπει πρώτα και πριν απ’ όλους ν’ αγαπήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό δε σημαίνει πως θέλησα ν’ αγγίξω την τελειότητα για να φτάσω στο σημείο να με αγαπήσω. Αυτό σημαίνει πως τόλμησα να δω το διάολο που κρύβω μέσα μου κατάματα και να τον δεχτώ όπως είναι, χωρίς να εθελοτυφλώ απέναντι στα μελανά σημάδια μου.

Πριν πεις πως σε νοιάζω στ΄ αλήθεια, λοιπόν, πριν δηλώσεις καψούρα ή ακόμη κι ερωτευμένη μαζί μου άκουσε καλά τι θα σου πω αλλά όχι υπό την επήρεια του ενθουσιασμού σου. Άκου όσα θα σου πω σαν να σου μιλάω για έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις ή που δε γουστάρεις. Άκουσέ τα και προσπάθησε να είσαι αντικειμενική πριν προσπαθήσεις να με κάνεις να δεθώ μαζί σου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν ακόμη μια σχέση είναι στην αρχή της, μοιάζουν τυφλωμένοι απέναντι στα ελαττώματα του άλλου. Δηλώνουν πως τ’ αποδέχονται όλα με περισσή σιγουριά κι αποφασιστικότητα. Υπόσχονται, δε, πως θα είναι δίπλα σου και πως μπορούν να διαχειριστούν κάθε σκοτεινή πλευρά σου, επειδή είσαι εσύ. Κι όταν περάσει λίγο ο καιρός, όταν το πρώτο καρδιοχτύπι δώσει τη θέση του στην καθημερινότητα, οι περισσότεροι ξαφνικά συνειδητοποιούν πως έχεις όντως ελαττώματα με αποτέλεσμα, ή να φεύγουν ή να προσπαθούν να σ’ αλλάξουν συνήθως «για το καλό σου», όπως ισχυρίζονται.

Εγώ, μάτια μου, δεν είμαι για τέτοια. Έχω ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο αλλαγής, δεν ψήνομαι να το πάρω αλλιώς και με γουστάρω πια ακόμη και με τις πληγές μου. Αυτές που με κάνουν ευάλωτη, τις άλλες που με κάνουν αγρίμι, όσες με μετατρέψανε σε κυνική, αυτές που με κάνουν αδιάφορη κι εκείνες τις άλλες που διατηρούν μέσα μου κάτι ανασφάλειες ξεχασμένες απ’ τα παιδικά μου ακόμη χρόνια.

Με ξέρω. Ξέρω τι είμαι, τι δεν είμαι κι όσα μπορώ να γίνω. Ξέρω τι θέλω, τι δε θέλω και πια δεν τρώω στη μάπα τον εαυτό μου, αλλά τον έχω επιλέξει. Τον επέλεξα ακριβώς τη στιγμή που ξανασυστήθηκα μαζί του επί της ουσίας πια κι έτσι μπορώ τώρα να στέκομαι απέναντί σου και να σου λέω όλα αυτά.

Αν θες να είσαι μαζί μου, μη μου πουλάς παραμυθάκια περί αντοχών ακόμη κι αν αυτά είναι καλοπροαίρετα. Αν βασίζονται στην καύλα, τον ενθουσιασμό και την καψούρα, με συγχωρείς που γίνομαι σκληρή, αλλά κράτα τα για τον επόμενο άνθρωπο που θα καψουρευτείς. Εγώ πλέον ξέρω ότι μπορώ να σταθώ μόνο δίπλα σ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος θα εκπέμπει το ίδιο πάθος και τον ίδιο ενθουσιασμό, ακόμη κι όταν καταφέρει να με κάνει να «δεθώ» συναισθηματικά με την πάρτη του. Απ’ αυτούς που προσπαθούν εκ των υστέρων να σ’ αλλάξουν ή την κάνουν μ’ ελαφρά όταν διαπιστώνουν πως πια «σε έχουν» δεν έχω κάτι να πάρω πόσο μάλλον να τους δώσω.

Γι’ αυτό, αν τολμάς να κάνεις ένα βήμα παρακάτω στο μεταξύ μας πρέπει να σκεφτείς τι θέλεις από μένα. Αν με γουστάρεις γι’ αυτό που είμαι ή για όσα ελπίζεις να γίνω πλάι σου. Μη με ξενερώσεις και μη με «παγώσεις» αργότερα, γιατί θα φύγω πολύ πριν πάρεις απόφαση εσύ να με τροποποιήσεις ή να με χαιρετήσεις. Έχω μεγαλώσει για γκρίνιες, για ξεφτισμένες σχέσεις, έχω αποταχθεί τη μίζερη φθορά που φέρνει ο χρόνος παρέα με τη συνήθεια και πια δεν τα επιλέγω στη ζωή μου.

Δε μένω μ’ όσους με νοιάζονται και μ’ αγαπάνε, αν η φωτιά τους σβήνει με το πρώτο σύννεφο. Αν μόνο μ’ αγαπάς λοιπόν ας παραμείνεις στη ζωή μου φιλικά. Το πάθος στις σχέσεις είναι προτεραιότητά μου κι όταν αυτό χαθεί χάνομαι.

Θα το διατηρήσω όπως είμαι μέσα σου άραγε; Ή μήπως με έχεις θεοποιήσει γιατί είναι ακόμη ο πρώτος καιρός; Δεν αναρωτιέμαι εγώ. Βάζω όμως εσένα ν’ αναρωτηθείς χωρίς να ζητάω να μου υπογράψεις συμβόλαιο. Όφειλα απλώς να σε προειδοποιήσω για το πώς λειτουργώ.

Γιατί, βλέπεις, δε θα φταίω αν διαπιστώνοντας αργότερα πως άλλα ισχυρίζεσαι κι άλλα ισχύουν, εξαφανιστώ. Τουλάχιστον εγώ έχω τα κότσια να με παρουσιάσω μπροστά σου κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Αν βλέπεις ή παραβλέπεις τη δεύτερη, είναι δικό σου πρόβλημα. Μη γίνει και δικό μου. Θα με έχεις χάσει.