Σε ξεπέρασα τελείως όταν έπαψε να με νοιάζει το γιατί έφυγες

Ήταν ένας περίεργος έρωτας. Ήταν ένας έρωτας που περιλάμβανε τα πάντα χωρίς να ουσιαστικά να δίνει ή να παίρνει κάτι. Μα ήταν εμμονικός. Εμμονικός σαν την καψούρα. Ήταν και συναισθηματικός. Τόσο συναισθηματικός που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αγάπη με τον καιρό.

Προσπαθούσα να παραμείνω ρεαλίστρια σε ό,τι σε αφορούσε ενώ στην πραγματικότητα υποτίθεται πως το έχω εύκολο όταν πρόκειται για ανθρώπινες σχέσεις. Δεν τα κατάφερνα συνήθως, όμως, στην πράξη ο εγωισμός μου με βοήθησε να συμπεριφέρομαι σαν να ήμουν σχεδόν κυνική. Ωστόσο οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι έβλεπαν πίσω από αυτόν τον τοίχο που μπροστά τους συχνά γκρεμιζόταν. Η παρέα μου ήξερε. Ήξερε πως για σένα ένιωσα ό,τι δεν είχε καταφέρει κανείς ως τότε να ξυπνήσει μέσα μου.

Οι φίλοι μου, που λες, με είδαν να κλαίω, να απελπίζομαι, να πονάω, να νευριάζω, να τρελαίνομαι κάθε φορά που κάτι σε θύμιζε, με είδαν να περνάω όλα τα στάδια του παραλίγο εκπληρωμένου, με είδαν να εγκλωβίζομαι στη σκέψη σου, να λατρεύω την απουσία σου και να θρέφομαι απ’ το απωθημένο που μου είχες δημιουργήσει. Ξέρεις τι είναι χειρότερο από ένα απωθημένο; Το να μην ξέρεις καν τον λόγο που παρέμεινε τέτοιο. Η παγίδα του «γιατί» είναι τεράστια πληγή. Αν πέσεις σε αυτό το τριπάκι δύσκολα δραπετεύεις κι ακόμη πιο δύσκολα καταφέρνεις να σταθείς αδιάφορος απέναντί του.

Έτσι, κατάλαβα πως σε έχω ξεπεράσει πλήρως όταν έπαψε να με νοιάζει ακόμη και το γιατί έφυγες. Πέρασε αποθαρρυντικά πολύς καιρός ώσπου να πάψει να με τριβελίζει η σκέψη της ανεξήγητης οπισθοχώρησής σου. Σαν να παραδόθηκες οικειοθελώς σε έναν «πόλεμο» τον οποίο είχες σχεδόν κερδίσει ήδη. Όταν τίποτε δεν είναι ξεκάθαρο το βασανιστήριο του έρωτα διαιωνίζεται. Όλα διογκώνονται όταν λείπουν οι εξηγήσεις.

Σε ένα τοπίο θολό ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και τα πάντα έχουν να κάνουν με υποθέσεις. Γύριζα συνεχώς γύρω απ’ τα σενάρια που έπλαθε το μυαλό μου για σένα. Μα κάποια στιγμή συνήλθα και τοποθέτησα τον εαυτό μου εκεί που ήταν πάντα. Εκεί που θεωρώ και θεωρούσα πως αξίζει να βρίσκομαι πριν ζήσω εξαιτίας σου εκείνη την παράνοια. Πάνω από όλους αυτούς που δεν έχουν τ’ αρχίδια να υποστηρίξουν με αλήθειες κάθε τους επιλογή.

Δεν ήταν εύκολο. Για την ακρίβεια όσο ήταν φρέσκο φάνταζε σχεδόν ακατόρθωτο. Και δε φοβάμαι να σου πω ότι σαν ιστορία, σαν ατμόσφαιρα και σαν εμπειρία πάντα θα σε θυμάμαι επειδή έχω μάθει να τιμώ τις στιγμές της ζωής μου όπως και καθετί που έχω νιώσει.

Όμως, τρέχοντας ο χρόνος μου έφερε όσα πραγματικά αξίζουν στην πόρτα μου. Κι έτσι όλα τα αναπάντητα ερωτήματα ξέφτισαν τόσο που έπαψαν πια να μου προκαλούν οποιαδήποτε αίσθηση. Αυτή είναι θεωρώ μια πραγματική επιτυχία για κάθε σχεδόν ανεκπλήρωτα ερωτευμένο που δεν πήρε ποτέ του απαντήσεις.

Τα σχεδόν είναι πιο επώδυνα απ’ τα απόλυτα. Τα ερωτηματικά είναι το πιο δύσκολο εμπόδιο. Σε κρατάνε μονίμως στην εγρήγορση μιας ασάφειας η οποία όταν κάτι σε ενδιαφέρει τόσο σου επιτρέπει απ’ τη μία να έχεις ελπίδες ενώ απ’ την άλλη πνίγεσαι στο γαμώτο της υπόθεσης νύχτα μέρα.

Όταν έρχεται η στιγμή που απελευθερώνεσαι πια από όλα τα γιατί αισθάνεσαι σαν να αναπνέεις και πάλι κανονικά. Μπορείς τότε να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό γιατί στ’ αλήθεια έχεις αφήσει πίσω έναν δεσμοφύλακα έρωτα-φάντασμα. Κι είσαι έτοιμος να ζήσεις τον αληθινό. Όπως εγώ.