«Σε σκέφτομαι απόψε κι ήθελα να ξέρεις τι σημαίνει αυτό για μένα»

Θέλω απόψε να σου πω κάποια πράγματα γιατί τριγυρνάνε μέσα στο κεφάλι μου σαν δαιμονισμένα από την πρώτη εκείνη στιγμή που συνειδητοποίησα το χαμόγελό σου. Μια αστραπιαία στιγμή ήταν κι όμως με ανέστησε. Και λέω με ανέστησε, γιατί όπως ήδη ξέρεις πια, δεν προέκυψες σε μια φάση της ζωής μου που ήμουν ανοιχτή στους ανθρώπους. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα.

Έχοντας βγει ωστόσο ευτυχώς παταγωδώς νικήτρια από παλιές άδικες πληγές ένιωθα -κι ακόμη έτσι νιώθω- ακραία ξενερωμένη όσον αφορά οτιδήποτε συναισθηματικής φύσεως. Πρόσεξέ με. Όχι από όλους τους άλλους, μόνο τους ανθρώπους. Ευθυνόφοβη δεν έχω υπάρξει ποτέ ως τώρα. Νιώθω ακραία ξενερωμένη από την ανθρώπινη φύση όλων μας, εν γένει. Είναι για μένα βασανιστικό και ταυτόχρονα λυτρωτικό το ότι αυτή μας την ατελή φύση είμαι σε θέση να την αιτιολογώ, πάντα όμως δεν παύει να είναι ικανή για τα καλύτερα και τα χειρότερα ηθελημένα ή μη την ίδια στιγμή. Άρα ικανή πάντα να πληγωθεί και να πληγώσει ακραία.

Κι έτσι κάπως με εξάντλησε. Κι έτσι κάπως δεν ήθελα πλέον να συνδέομαι πολύ με τους ανθρώπους. Μου αρκούσε και μου αρκεί το ότι έφτασα επιτέλους στο σημείο να συνδεθώ εγώ με μένα. Μου αρκούσε και μου αρκεί το ότι έφτασα πια στο σημείο να μου αρκώ, εγώ, όπως είμαι, γι’ αυτό που επιτέλους είδα μέσα μου κι έτσι κάπως είπα στον εαυτό μου πως δεν έχω ανάγκη κανέναν και καμιά για να νιώσω ολόκληρη.

Έλα όμως που σε μια αστραπιαία στιγμή συνειδητοποίησα το χαμόγελό σου και σκάλωσε όλο μου το είναι με έναν τρόπο που δεν πίστευα σε καμία περίπτωση ότι θα μπορούσε ξανά να μου συμβεί. Ξέρεις όμως ποιο είναι το θέμα εδώ κορίτσι μου; Ξέρεις τι είναι εκείνο που κάνει πια τη διαφορά στο μυαλό μου; Είναι ότι στέκομαι πια μπροστά σου οριακά ερωτευμένη, όμως για πρώτη φορά νηφάλια. Κι όμως. Συνδυάζονται. Το θέμα, λοιπόν, με την πάρτη σου είναι πως αυτή που βλέπεις να στέκεται μπροστά σου χωρίς ενδοιασμούς, είμαι πλέον εγώ, ολόκληρη. Δεν άγομαι ούτε φέρομαι ανάμεσα σε πλασματικές ανάγκες ανασφαλειών και συναισθηματικά κενά. Το θέμα είναι πια πως εσύ, σε αντίθεση με παλιές μου ιστορίες, έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που ωρίμασε κι αντιλήφθηκε πολλά με σκληρό τρόπο γι’ αυτό τώρα όσα λέει τα εννοεί χωρίς να τον φοβίζουν. Τα θέλει χωρίς να τα χρειάζεται. Σε θέλει εν ολίγοις χωρίς να σε έχει ανάγκη. Αυτό είναι, που λες, ό,τι πιο ειλικρινές δικό μου θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σου απόψε.

Ξέρω πως δε σου είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις κι εσύ από την πλευρά σου κάτι τόσο ξένο για τα μέχρι τώρα δεδομένα σου. Βλέπεις, δικαίως, μέχρι πρότινος, άλλη εικόνα είχες για τη ζωή σου στο τώρα, στο αύριο, στο όποτε. Μα δεν είμαι εδώ για να σε ταλαιπωρήσω. Αν το θελήσεις θα είμαι εδώ για να σε μάθω. Αν το θελήσεις θα είμαι εδώ για να σε στηρίξω. Αν το θελήσεις θα είμαι εδώ για να το ζήσουμε κι όπου βγει. Αν το θελήσεις θα είμαι εδώ ακόμη και για να σε αγαπήσω κάποτε. Αν το θελήσεις θα είμαι εδώ και θα είναι όμορφα.

Απόψε σου γράφω όντας λιγάκι “tipsy”, ξέρεις εσύ, για όλα εκείνα που έχω προλάβει να γίνω, να γνωρίσω και να νιώσω για μένα και για σένα σε χρόνο ακαθόριστο. Σε χρόνο ακαριαίο. Σοκαριστικό. Ανεξήγητο. Οι πιο σπουδαίες μεταβάσεις στη ζωή μας, όμως, συμβαίνουν έξω από τη ζώνη ασφαλείας μας και σε έναν τέτοιο χρόνο. Αστραπιαίο. Πληρώνουμε με τραύματα τα μαθήματα που η ζωή πιστεύει πως μας αξίζουν. Έρχεται όμως μετά η ίδια και μας ανταποδίδει τις μάχες που δώσαμε, μέσα από ευκαιρίες που είναι στο χέρι μας, αν θα τις αρπάξουμε ή όχι. Βολιδοσκοπεί κάπως έτσι, το αν όντως μάθαμε ή όχι από όσα μέχρι τώρα είχε φέρει στον δρόμο μας.

Νιώθω, ότι για μένα μια τέτοια ευκαιρία είσαι εσύ. Δεν ξέρω αν είναι όντως αμοιβαίο στον βαθμό και με τον τρόπο που το εκφράζω από πλευράς μου. Μα δε με νοιάζει πια. Ούτε εκτίθεμαι ούτε πληγώνομαι. Ξέρω ποια είμαι και τι θέλω. Σου γράφω απόψε για να σου πω, λοιπόν, ότι θέλω εσένα στη ζωή μου. Σου γράφω απόψε για να σου πω, πως το δικό σου χέρι θέλω να κρατάω αν είναι να κρατάω κάποιο άλλο χέρι. Κι ας ξέρω ότι εσύ αλλιώς φανταζόσουν μέχρι χτες το χέρι που θα σε κρατούσε.

Δε ζητιανεύω ευκαιρίες. Αυτό δεν το έκανα ούτε τότε που θεωρούσαν όλοι ότι “δεν μπορώ μόνη μου” κι ευτυχώς τους διέψευσα παταγωδώς. Δε ζητάω τίποτε περισσότερο από σένα από το να αφεθείς αν όντως νιώθεις όσα νιώθω, έστω κι αν ακόμη σου είναι ανοίκεια. Όλα τα υπόλοιπα πίστεψέ με θα τα βρούμε. Τώρα πια είμαι ένας άνθρωπος που μπορείς να εμπιστευτείς. Τώρα πια είμαι ένας άνθρωπος που μπορεί να σταθεί δίπλα σου ολόκληρος, που μπορεί να σταθεί και μόνος.

Σε σκέφτομαι κορίτσι μου.

Κι έτσι απλά, ήθελα απόψε να σου πω τι ακριβώς σημαίνει αυτό για μένα.

Καληνύχτα.