Σεβασμός στον προσωπικό χώρο του άλλου

Προσωπικός χώρος. Για τους εξωστρεφείς είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό και για τους υπερβολικά εξωστρεφείς ανύπαρκτος. Αυτή η κατά τους πολλούς εγκάρδια και συμπαθέστατη πληθωρική ομάδα ανθρώπων αντιλαμβάνεται τους άλλους και τη σχέση της μαζί τους μέσα σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο απ’ ό,τι εμείς. Κι όταν λέω «εμείς» εννοώ, φυσικά, τους πιο εσωστρεφείς ή και τους υπερβολικά εσωστρεφείς που εύκολα μπερδεύονται με τους αντικοινωνικούς.

Ωστόσο, αν μας γνωρίσεις λίγο καλύτερα –απ’ τη στιγμή που θα μας κερδίσεις και θα καταφέρεις να μας κάνεις να θέλουμε να συμβεί αυτό– θα δεις ότι είμαστε συμπαθέστατοι εξίσου, απλώς ο τρόπος λειτουργίας όπως και τα όριά μας διαφέρουν. Get over it, λοιπόν, κι απλώς σεβάσου όσα πρόκειται να διαβάσεις παρακάτω.

Πώς, όμως, ορίζουμε τον προσωπικό μας χώρο όλοι εμείς που είμαστε λίγο πιο κλειστοί απέναντι στους άλλους; Ωραίες, ας πούμε, οι αγκαλιές, όμως εμείς δεν τις δεχόμαστε ούτε τις μοιράζουμε αβέρτα. Δε μας αρέσει να μας αγκαλιάζει ο οποιοσδήποτε κι επιδιώκουμε αυτήν την κατά τα άλλα τόσο τρυφερή κι ευεργετική κίνηση μόνο από όσους οι ίδιοι έχουμε επιλέξει. Μπορεί να σε εκπλήξουμε όταν θα μας δεις να μετατρεπόμαστε σε ανελέητους αγκαλίτσες κι αυτό μπορεί να συμβεί άνετα, αρκεί να έχουμε δίπλα μας κάποιον που σημαίνει κάτι για εμάς, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Μην το πάρεις κατάκαρδα κάνοντας ανόητες συγκρίσεις. Δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να νιώθουμε το ίδιο οικεία με όλους. Αυτό δε σημαίνει ότι σε αντιπαθούμε.

Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες γνωστές κινήσεις και κοινωνικής φύσεως αβρότητες. Ποτέ δε θα καταλάβουμε γιατί αποτελεί συνήθεια το να φιλιόμαστε σταυρωτά με οποιονδήποτε θέλοντας να πούμε «γεια» ή «αντίο». Ένα απλό κι εγκάρδιο προφορικό «γεια» με το απαραίτητο χαμόγελο  μας είναι υπεραρκετό, πόσο μάλλον αν έχουμε να κάνουμε με απλούς γνωστούς.

Στα λεωφορεία μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεινοπαθούμε μιας κι είναι ένας απ’ τους χώρους όπου σε ώρες αιχμής βιώνουμε όλους μας τους εφιάλτες μαζεμένους στο έπακρο. Ο διπλανός μας αναπνέει μέσα στη μούρη μας, ο πισινός μας κοντεύει να μας καβαλήσει, ο μπροστινός μας λίγο ακόμη και θα μας μάθει τι θα πει να νιώθεις ένα με τον πλησίον σου και κάπως έτσι καταλήγουμε ν’ αγγίζουμε τα όρια της αγοραφοβίας μετρώντας σε στιλ «τρεις και σήμερα» όλες τις στάσεις κι ευελπιστώντας να μην εκραγούμε ώσπου να φτάσουμε στον προορισμό μας.

Άλλος ένας εφιάλτης μας είναι οι αχρείαστα πολύ διαχυτικοί συγγενείς. Όχι, θεία, δε χρειάζεται να μας σβερκώνεις κάθε φορά κάνοντάς μας κεφαλοκλείδωμα επιπέδου πρωταθλητή ελεύθερης πάλης, ούτε να μας σαλιώνεις σε κάθε αδέξιο μάτσα-μούτσα προσπαθώντας να μας κάνεις να καταλάβουμε πόσο πολύ σου έχουμε λείψει από τότε που ήμασταν τόσοι δα. Ξέρουμε πόσο μας αγαπάς και δε θέλουμε να γίνουμε ακόμη πιο αντιπαθητικοί απ’ όσο ήδη φαινόμαστε. Απλώς για εμάς προσωπικός χώρος σημαίνει πως μας αρκεί ένα ζεστό χαμόγελο, ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη, ένας καλός κι ειλικρινής λόγος, χωρίς απαραίτητα σωματική επαφή.

Είμαστε από αυτούς που το «έλα να σε κάνω μια αγκαλίτσα» ακόμη κι όταν νιώθουμε χάλια δεν αποτελεί τρυφερή παρηγοριά αλλά απειλή. Αν δε σου το ζητήσουμε, μην το κάνεις. Πιθανότατα εκτός απ’ τα δικά μας προβλήματα θα μας αναγκάσεις να νιώσουμε κι αμηχανία, πίστεψέ με, είναι το τελευταίο που θέλουμε εκείνη τη στιγμή.

Είμαστε επίσης από αυτούς που όποτε τύχει και χρειαστεί να κοιμηθούμε στο ίδιο κρεβάτι με κάποιον βασανιζόμαστε όλο το βράδυ αδυνατώντας να χαλαρώσουμε μπας και κλείσει το ρημαδομάτι μας έστω για μια στιγμή. Αν δεν είσαι αυτός ή αυτή που θέλουμε κολασμένα δεν έχεις θέση στην άλλη μεριά του κρεβατιού μαζί μας. Ακόμη κι αυτούς που θέλουμε κολασμένα ώσπου να νιώσουμε οικεία δεν τους επιδιώκουμε στον ύπνο, απλώς προσπαθούμε να προσαρμοστούμε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: τους θέλουμε κολασμένα. End of story.

Και για να σε προλάβω, πριν πεις κάποιου είδους εξυπνάδα μιας κι αναφερθήκαμε σε ερωμένες κι εραστές, όχι, δεν ισχύει το ίδιο και στο θέμα του σεξ. Μπορώ να σε βεβαιώσω ότι απολαμβάνουμε το σεξ στα άκρα, γιατί σε αυτό το κομμάτι έχουμε επιλέξει εμείς να τα δώσουμε όλα, κάτι που σε αυτήν την περίπτωση το εννοούμε. Γι’ αυτό και το βιώνουμε στα κόκκινα ακριβώς επειδή δεν εκδηλωνόμαστε ούτε εκτιθέμεθα στον οποιονδήποτε.

Είμαστε, τελικά, από αυτούς που μπορεί όντως να σε σοκάρουν με τη διπολικότητά τους. Απλώς θέλουμε πάντα να έχουμε την επιλογή σε ό,τι έχει να κάνει με το ποιος θα μπαίνει στο χώρο που ορίζουμε ως τον ευάλωτό μας. Αν καταφέρεις να μπεις πιθανότατα θα γνωρίσεις εκείνον τον άλλον άνθρωπο που λέγαμε. Τον τρυφερό μέχρι αηδίας. Τον παθιασμένο μέχρι αγριότητας. Τον αγαπησιάρη μέχρι παρεξηγήσεως.

Ώσπου να γίνει αυτό –αν γίνει ποτέ μαζί σου– μην προσπαθήσεις να εκβιάσεις καταστάσεις.  Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να μας κάνεις να κλειστούμε ακόμη πιο πολύ ή να αλλάζουμε πεζοδρόμιο όταν σε πετυχαίνουμε προτού μας εντοπίσεις. Δεν καταφέρνουν όλοι να σπάσουν τα αόρατα τείχη μας. Κι αυτό κάνει τις όποιες επαφές μας ακόμη πιο ειλικρινείς.