Ασύγκριτη η δική μας οικειότητα

Εσύ κι εγώ, στο κοινό μας πια παρόν, τόσον καιρό μετά, επιβεβαιώνουμε την κινηματογραφική μας ιστορία εξακολουθητικά ερωτευμένες όσο τότε που τα βλέμματα πρωτοπαραδέχονται τον αμοιβαίο τους μαγνητισμό. Τι κι αν περάσαμε από μύρια κύματα ταξιδεύοντας προς τη ζωή που έχουμε επιλέξει, τι κι αν σε είδα και με είδες καθώς παλεύαμε από την καλή μα κυρίως από την ανάποδη, τι κι αν μας πήγαν κόντρα άνθρωποι και συγκυρίες, τι κι αν τους πήγαμε κόντρα εμείς, το θέμα ήταν κι είναι για εμάς το μαζί.

Ποτέ δε φανταστήκαμε και δε θελήσαμε ως τώρα κάτι διαφορετικό από το μαζί μας γι’ αυτό παραμένουμε σε αυτό σαν να μην πέρασε τελικά ούτε μία μέρα. Και ξέρεις τι με αναστατώνει όταν είμαι δίπλα σου εκτός από εσένα την ίδια ολόκληρη; Το ότι με επιδιώκεις. Με επιδιώκεις ακόμη με κάθε ευκαιρία κι ας συγκατοικούμε κι ας ξέρουμε πως η πλειοψηφία των ανθρώπων αν ήταν στη θέση μας θα είχε πια επαναπαυτεί.

Για να ξέρεις, λατρεύω τις στιγμές που επιλέγουμε να μείνουμε σπίτι μετά από μια πιεσμένη μέρα κι ας σε πειράζω λέγοντάς σε σπιτόγατο αφού δεν είχα μάθει να ζω έτσι πριν μπεις στη ζωή μου εσύ. Καθώς περνούσαν οι μέρες συνειδητοποίησα πως τίποτε δεν είναι βαρετό όταν το ζεις στα άκρα της συναισθηματικής του έντασης ακόμη κι αν πρόκειται για λιώσιμο αγκαλιά στον καναπέ βλέποντας σειρές ή ταινίες επί ώρες.

Αν αυτή η αγκαλιά είναι η πιο δυνατή κι ειλικρινής αγκαλιά που σου έχουν δώσει ποτέ δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη αίσθηση και καλά διασκέδασης, αν αυτό το κορμί με το οποίο τη μοιράζεσαι νιώθεις ότι φλέγεται από επιθυμία για σένα και δε χάνει ευκαιρία κάπου μεταξύ των σκηνών να σου το δείχνει ώσπου να μην αντέχει πια κανείς από τους δυο δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά ξέφρενη και καλά εμπειρία, αν αυτά τα μάτια που σε κοιτάζουν διάπλατα αναζητούν με λαχτάρα το δικό σου βλέμμα κι ας είναι απασχολημένα εκείνη τη στιγμή δεν μπορούν να συγκριθούν με καμιά βόλτα οπουδήποτε τελικά κι εσύ είσαι όλα τα παραπάνω για μένα κι άλλα τόσα.

Λατρεύω την κάθε στιγμή που περνάω στον ίδιο χώρο μαζί σου γιατί δεν υπάρχουμε απλώς η μία δίπλα στην άλλη αλλά μοιραζόμαστε τον χρόνο μας ακόμη κι όταν ασχολούμαστε με εντελώς διαφορετικά πράγματα παράλληλα. Λατρεύω να παρακολουθώ τις εκφράσεις σου όταν διαβάζεις κάτι δίπλα μου ή όταν παίζεις playstation, λατρεύω που μου ζητάς γνώμη καθώς επεξεργάζεσαι φωτογραφίες που έχεις τραβήξει, λατρεύω που μου δείχνεις ενθουσιασμένη τι βρήκες τυχαία καθώς έψαχνες στο ίντερνετ την επόμενη αγορά μας, λατρεύω που με καλείς δίπλα σου να χαζέψουμε παρέα μαλακιούλες στο ίνσταγκραμ, λατρεύω που όσο κάνεις γυμναστική μου χαμογελάς πονηρά επειδή σε βλέπω και καυλώνω και με τρελαίνει που ενώ τα κάνεις όλα αυτά πάντα ξεκλέβεις χρόνο ενδιάμεσα να με γυρέψεις, να με πειράξεις, να μου στείλεις ένα φιλί ή μια πολλά υποσχόμενη ματιά γεμάτη υπονοούμενα που δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από την καύλα της αρχής ενός ζευγαριού.

Μου αρέσει που ακούω τη φωνή σου από το μέσα δωμάτιο κάθε φορά που καταπιάνεσαι με κάτι να παραπονιέται όπως τα γκρινιάρικα μωρά επειδή όσο κάνεις δουλειές εσύ εγώ είμαι κάπου αλλού στα χαμένα. Και με αποζητάς και σε αποζητάω. Ακόμη κι αν είμαστε στο ίδιο σπίτι. Καμιά μας δεν είναι απλώς δεδομένη υπόθεση και καμιά μας δεν έχει πέσει στην παγίδα της αποξένωσης στην οποία οδηγεί τους περισσότερους η φθορά της επανάπαυσης.

Γιατί μοιάζουν οι άνθρωποι να μην καταλαβαίνουν ότι το μαζί δεν είναι δέσιμο γαϊδάρου κι άχαρη συνήθεια αλλά ποιοτικός χρόνος με τον άνθρωπο που έχεις ερωτευτεί και που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανοίξει την πόρτα, να φύγει και να τον χάσεις αφού δεδομένος δεν είναι ποτέ κανείς. Το μαζί δεν είναι εφησυχασμός ούτε κοινή συνύπαρξη στον χώρο δυο κατά τα άλλα συναισθηματικά αποξενωμένων ανθρώπων. Το μαζί δεν είναι συνήθεια αλλά διεκδίκηση. Δεν είναι οι μηχανικές κινήσεις αλλά η μαγεία της επαφής. Δεν είναι καθημερινότητα αλλά εκείνο που την ομορφαίνει. Δεν είναι το πάλι εσύ αλλά το δε θέλω χωρίς εσένα.

Από τις πιο μικρές ως τις πιο μεγάλες κινήσεις προδίδεται το κάθε μαζί. Και το δικό μας γουστάρει τόσο τον εαυτό του που δεν έχει μάθει τι πάει να πει φθορά του χρόνου. Είναι τόσο ρέμπελο κι αντιδραστικό που δεν ακούει τις σειρήνες των μίζερων λογικών τριγύρω. Είναι τόσο καυλωμένο που δε βαριέται την ίδια του την ένταση. Είναι τόσο αναγκαίο που δε φοβάται τη λαχτάρα του. Είναι τόσο μαζί που κάνει όλα τα υπόλοιπα να μοιάζουν απλές οδοντόκρεμες.

Όσο ακόμη επιδιώκουμε η μία την άλλη μέσα από μικρές ή μεγάλες στιγμές δεν το φοβάμαι το μαζί μας. Αν γίνεται να ερωτεύεται κανείς κάθε μέρα πιο πολύ τότε εμείς το έχουμε πάθει.