Σου φταίνε όλοι κι όλα όταν σου φταις εσύ

Δεν είναι κάποιο άγνωστο συναίσθημα. Λίγο-πολύ οι περισσότεροι το έχουμε πάθει. Είναι αποπνικτικό, κλειστοφοβικό, σε γεμίζει εκνευρισμό, φλερτάρεις άγρια εξαιτίας του με τις τάσεις φυγής σου και τελικά δε σε χωράει κανένας τόπος. Εν ολίγοις σε κάποιες φάσεις της ζωής σου σού φταίνε όλοι κι όλα. Θες να ξεφύγεις από όλους, μα σου τη δίνει και να είσαι μόνος. Θέλεις να παρατήσεις τα πάντα, αλλά δε θες και να μην κάνεις τίποτε. Όταν είσαι στο σπίτι θέλεις να βγεις έξω κι όταν βγαίνεις θέλεις άρον-άρον να ξαναγυρίσεις σπίτι. Είναι παράνοια κι είναι όλη δική σου.

Απ’ τη μία σκέφτεσαι ότι δε θα άντεχες τη μοναξιά, απ’ την άλλη ξαφνικά αισθάνεσαι πως δεν μπορείς ν’ αντέξεις τους ανθρώπους. Δυστυχώς ούτε καν τους φίλους σου στη συγκεκριμένη φάση χωρίς να μπορείς να επικεντρωθείς στο τι ακριβώς σου φταίει όταν είσαι μαζί τους. Τρώγεσαι με τα ρούχα σου και συνειδητοποιείς πως παρ’ όλα όσα κάνεις είσαι σε ένα καθημερινό τέλμα κι απλώς καταλήγεις να ανακυκλώνεις δραστηριότητες σχεδόν μηχανικά πια. Μέσα σε όλη αυτήν την παραίτηση σου βγαίνει να σταματήσεις να ασχολείσαι ακόμη και με κάποια απ’ τα πράγματα που τα ξεκίνησες επειδή σου άρεσαν. Μα κι η απραξία σου φέρνει ακόμη μεγαλύτερη κατάθλιψη.

Δεν τολμάει κάποιος να παρεκκλίνει λίγο απ’ τη διάθεσή σου ή τις σκέψεις σου κι αμέσως σε νευριάζει τόσο που ευχαρίστως θα τον έδερνες αν δεν ήξερες κατά βάθος μέσα σου πως δε σου φταίει εκείνος. Παίρνεις αγκαλιά το μαξιλάρι σου και μετά το παρατάς στην άκρη λες κι είστε τσακωμένο ζευγάρι στο ίδιο κρεβάτι. Τι να σπάσεις για να σου περάσει όλη αυτή η υπερένταση; Βάζεις μουσική, τέρμα τα ντεσιμπέλ. Μα ύστερα από λίγο κανένα τραγούδι δε σε καλύπτει και καταλήγεις ξενερωμένος να κοιτάς μια το ταβάνι, μια έξω απ’ το παράθυρο, μια τις υποχρεώσεις σου που κάνουν στοίβα στο γραφείο ή στο μυαλό σου και μια το τηλέφωνο που είτε δε θα χτυπάει αν έχεις ανάγκη να μιλήσεις είτε δε θα έχει σταματήσει να χτυπάει αν θες να μείνεις μόνος.

Σκέφτεσαι την ερωτική σου ζωή. Άλλο πονεμένο κεφάλαιο από ‘κει. Αν είσαι σε σχέση σου έρχονται στο μυαλό ένα-ένα όλα τα απωθημένα του παρελθόντος κι ειδικά εκείνο το ένα το άτιμο που σου καθόρισε τότε τη ζωή. Έτσι, χωρίς λόγο αρχίζεις τα flash backs και τα «γιατί» και τα «πώς» και φτου κι από την αρχή. Και δεν είναι ότι δε σε καλύπτει η σχέση σου απλώς θέλεις με κάτι να ασχοληθείς και βρήκες καταφύγιο σε πληγές που είχαν υποτίθεται κλείσει. Αν δεν έχεις σχέση νιώθεις ότι θα ψοφήσεις μόνος και θα σε καταλάβουν οι γείτονες απ’ τη μυρωδιά. Για τέτοιον ντραμακουινισμό μιλάμε. Μα τελικά τι σου φταίει;

Να σου πω τι περνάει απ’ το μυαλό μου όσο το σκέφτομαι; Όταν σου φταίνε όλοι κι όλα σου φταις εσύ. Ναι, εσύ. Συνήθως όταν δεν μπορούμε να επικεντρωθούμε στο τι συμβαίνει και δε μας καλύπτει απολύτως τίποτε, η απάντηση είναι κάπου μέσα μας κι από άμυνα δε θέλουμε να παραδεχτούμε πως τα έχουμε ουσιαστικά με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κάτι δεν κάνουμε καλά, κάτι πάνω μας δε μας αρέσει, κάτι θα θέλαμε ν’ αλλάξει, αλλά πώς παραδέχεται κανείς ότι δεν τα ‘χει καλά με τον εαυτό του; Ξέρεις τι κόπος και τι χρόνος και πόσα κότσια χρειάζονται για να κάνεις αυτήν την περιβόητη ενδοσκόπηση και να τα βρεις με το alter ego σου που κάτι τέτοιες ώρες σου στέλνει σήματα μορς λέγοντάς σου να το πάρεις αλλιώς το θεματάκι;

Κι άντε και τελικά το παραδέχεσαι. Σου φταις εσύ και κανείς –ή σχεδόν κανείς– άλλος. Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις, όμως, με αυτό το χάος που λέγεται μυαλό; Το θέμα είναι ότι ακόμη κι αν κάνεις πράγματα για να αλλάξει η καθημερινότητά σου πολλές φορές εξακολουθείς κι αισθάνεσαι πως δεν είναι αρκετά. Όμως η λύση δεν είναι πάντα σε αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά. Ίσως τελικά να κρύβεται στα πιο απίθανα μέρη. Ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσεις να σκέφτεσαι out of the box και να ξεκινήσεις να κάνεις πράγματα που δε θα σκεφτόσουν ποτέ πριν να κάνεις. Πού ξέρεις, μπορεί να εκπλαγείς με το πόσοι ανεξερεύνητοι δρόμοι υπάρχουν εκεί έξω και σε περιμένουν να τους εξερευνήσεις μαζί με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Όταν είσαι έτσι, λοιπόν, μην τα ρίχνεις όλα στους άλλους. Καλό θα ήταν να κοιτάξεις και λίγο μέσα σου να δεις τι πάει στραβά και τι δεν παραδέχεσαι. Ξεκίνα και κάνε ό,τι πιο τρελό σου κατεβαίνει στο μυαλό, αρκεί να το γουστάρεις. Κάπως έτσι ίσως να αρχίσουν πάλι όλα να σου φαίνονται όμορφα, αφού τώρα πια το ξέρεις πως τα πάντα γύρω σου τα καθορίζει η ίδια σου η ψυχολογία.