Σταμάτα να απολογείσαι γι' αυτό που είσαι

Κατά τη διάρκεια της ζωής σου θα δεχτείς πολλά στραπάτσα. Στραπάτσα που θα αφορούν κάθε τομέα της. Στραπάτσα που θα προέρχονται από διάφορους ανθρώπους με διάφορες ιδιότητες. Άλλοι δε θα σε ενδιαφέρουν καθόλου οπότε τι είχες τι έχασες, άλλοι θα παίζουν έναν κάποιο ρόλο σε αυτή κι άλλοι θα είναι για σένα πολύ σημαντικοί. Η παγίδα για τη μετέπειτα πορεία σου κρύβεται σε αυτούς τους τελευταίους. Η ζωή, φίλε, να θυμάσαι πάντα πως μέσα σε όλα είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Στοίχημα πρώτα και πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο με τον ίδιο μας τον εαυτό. Υπάρχει ένα ρητό που λέει πως οι άλλοι ασκούν επάνω μας τη δύναμη που εμείς τους επιτρέπουμε να ασκούν. Ή κάπως έτσι.

Αν, λοιπόν, αγαπάς έστω και λίγο αυτό που στ’ αλήθεια είσαι στο τέλος θα βρεις τα κότσια που χρειάζονται ώστε να υποστηρίξεις τον εαυτό σου μέχρι τελικής πτώσης ακόμη κι αν χρειαστεί να διεκδικήσεις στοιχειώδεις έννοιες. Όπως για παράδειγμα τον σεβασμό. Αν έχεις μάθει από μικρός να είσαι ενοχικός για ό,τι αφορά την ίδια σου την προσωπικότητα, τότε η δύναμη που θα χρειαστεί να επιστρατεύσεις κατά τη διάρκεια της ζωής σου ώστε να μη γίνεις έρμαιο στις επιθυμίες των άλλων είναι τριπλάσια από του μέσου ανθρώπου. Γι’ αυτό κι αν τα καταφέρεις θα είσαι τριπλά αξιοθαύμαστος.

Πριν καταλήξεις να παραδώσεις τα όπλα, όμως, αν θέλεις κι έχεις διάθεση, σκέψου καλά προηγουμένως κάποια βασικά πραγματάκια που πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι υπό την επήρεια του φόβου μας ξεχνάμε ή κάνουμε ότι δε βλέπουμε. Κανείς δε θα ζήσει αντί για εσένα. Κανείς δε θα σου χαρίσει δεύτερη ζωή. Κανείς δεν εγγυάται το αύριο. Κανείς δε θα πάρει τη θέση σου όταν θα αντιμετωπίζεις τις συνέπειες των αποφάσεών σου. Κανείς δε θα εκπληρώσει τα δικά σου θέλω. Κανείς δεν είναι ικανός να υπερασπιστεί τον εαυτό σου περισσότερο από εσένα τον ίδιο. Κανείς δεν είναι καλύτερός σου, είμαστε απλώς όλοι διαφορετικοί κι αυτό οφείλουμε να σεβόμαστε ο ένας στον άλλον δίχως παρεμβάσεις. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει στο κεφάλι σου και στην ψυχή σου, μα και σε κανέναν δε χρωστάς εξηγήσεις για όσα έχεις διαλέξει ν’ ακολουθήσεις.

Σε κανέναν δεν πέφτει λόγος για το τι θα επιλέξεις να κάνεις στη ζωή σου αν αυτό είναι που θα σε κάνει να νιώσεις ευτυχισμένος. Κανένας δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να παρεμβαίνει στον προσωπικό χώρο σου επικαλούμενος ακόμη και την ίδια την αγάπη μέσω συναισθηματικών εκβιασμών για να σε χειραγωγήσει. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πάρει τη δική σου ζωή στα δικά του χέρια. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου υπαγορεύσει πώς θα αισθάνεσαι, πώς θα συμπεριφέρεσαι και ποιον δρόμο θα τραβήξεις. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε κάνει μαριονέτα του, εκτός αν του το παραχωρήσεις. Γιατί κανείς δεν είναι εσύ. Και μάντεψε: δεύτερη ζωή όντως δεν έχει.

Έχεις τα κότσια να παλέψεις γι’ αυτό που πραγματικά είσαι, πίστεψέ με. Έχεις τα κότσια να στηρίξεις τις επιλογές σου. Έχεις το ανάστημα που απαιτείται για να υψώσεις την πυγμή που χρειάζεται ώστε να τιμήσεις τη ζωή που σου έχει δοθεί ό,τι κι αν αυτή σημαίνει. Γιατί τελικά με βάση όσα γνωρίζουμε για την ίδια μας την ύπαρξη δε μετράει τίποτε άλλο παρά να σεβόμαστε τον διπλανό μας, εκείνος εμάς και ν’ ακολουθούμε όλα όσα μας κάνουν αληθινούς. Τίποτε παραπάνω, δηλαδή, απ’ τα πραγματικά μας όνειρα, τις πραγματικές μας επιθυμίες, τις αληθινές σκέψεις μας.

Είναι εξευτελισμός, ρε, να επιτρέπεις σε άλλους να καθορίζουν τη ζωή σου, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Είναι εξευτελισμός το να μη σέβεσαι ούτε στο ελάχιστο τον εαυτό σου. Γιατί στην τελική αν δεν το κάνεις εσύ ο ίδιος πώς περιμένεις να το κάνουν οι άλλοι; Είναι εξευτελισμός να επιτρέπεις σε τρίτους την καταστροφή ολόκληρης της υπόστασής σου. Είναι εξευτελισμός να επιτρέπεις να σε υποτιμά κάποιος με χυδαίο τρόπο ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος προέρχεται απ’ την ίδια σου την οικογένεια. Ή μάλλον ειδικά τότε. Ειδικά τότε πρόκειται περί εξευτελισμού αν δε σε αφήνουν πρόσωπα αγαπημένα να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός. Τι σόι αγάπη είναι άραγε αυτή που σε απορρίπτει πατόκορφα και ζητάει από εσένα ούτε λίγο ούτε πολύ να γίνεις κάποιος άλλος με αντάλλαγμα τελικά να σε αγαπήσουν; Κι αντί να ντρέπονται εκείνοι θα καταλήξεις να ντρέπεσαι εσύ;

Ξύπνα. Μάθε να σε αγαπάς. Μην τολμήσεις ποτέ και για κανέναν λόγο ν’ απολογηθείς γι’ αυτό που είσαι. Αν σε βάλει κάποτε σε αυτήν την άθλια θέση ένας άσχετος που δε σε νοιάζει καν απλώς προχώρα και γράψε τον εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Αν, όμως, βρεθείς αντιμέτωπος με την απόρριψη μιας ολόκληρης οικογένειας αναλογίσου πόσο μιαρό είναι να βάζει κανείς σε διαδικασία απολογίας το ίδιο του το παιδί μόνο και μόνο επειδή εκείνο είχε τ’ αρχίδια να διεκδικήσει όσα πραγματικά γουστάρει απ’ το να χαντακωθεί στον βωμό των κάθε είδους εκβιασμών και να ζήσει τελικά δυστυχισμένο.

Άνθρωποι που επιλέγουν για σένα αντί για εσένα τη δυστυχία σου δεν είναι άξιοι της σημασίας σου, πόσο μάλλον της απολογίας σου. Αγάπα σε. Σε ξορκίζω, σε παρακαλώ και σου φωνάζω μην υποτιμάς ο ίδιος τον εαυτό σου γιατί είναι μαθηματικά βέβαιο πως αν δε σου έχουν ήδη κάνει λοβοτομή σε περίπτωση που συνεχίσεις να άγεσαι και να φέρεσαι ανάμεσα σε ξένες απόψεις τότε πολύ σύντομα θα θυμίζεις λοβοτομημένο υποχείριο που θυσιάστηκε για το καλό τρίτων όσο οι ίδιοι ισχυρίζονταν πως ήθελαν το «καλό» του.