Η ζωή εκτός των άλλων είναι αναμνήσεις. Είναι ατμόσφαιρες, είναι παρελθόν, παρόν και μέλλον την ίδια στιγμή. Λένε πως ό,τι μας έχει συνεπάρει δε φεύγει από μέσα μας ποτέ. Όσα χρόνια κι αν περάσουν όλα εκείνα που κατάφεραν ν’ αγγίξουν και να ξεσηκώσουν την ψυχή μας, δε χρειάζονται παρά μια ελάχιστη αφορμή για να επανεμφανιστούν με οποιαδήποτε μορφή χαράχτηκαν στη μνήμη, το μυαλό και την καρδιά μας. Ακόμη κι αν μοιάζουν κοιμισμένα κατά τη διάρκεια μιας καθημερινότητας που τρέχει, εκείνα είναι που θα ορμήσουν στην πρώτη γραμμή σε περίπτωση συναισθηματικού συναγερμού. Ετοιμοπόλεμα και φορτισμένα σχεδόν όπως την πρώτη φορά που γεννήθηκαν.
Καθώς ο καιρός περνάει, τα συναισθηματικά deja vu πληθαίνουν και ποικίλουν. Άλλοτε πρόκειται για ξεκάθαρες αναμνήσεις που σε κάνουν να σκέφτεσαι όποτε επιστρέφουν πως είναι θαρρείς και τις έζησες χτες. Άλλοτε είναι σκόρπιες εικόνες που παιδεύεσαι να βάλεις σε τάξη χωρίς ποτέ να είσαι απόλυτα σίγουρος αν μπήκαν εν τέλει στη σωστή τους σειρά. Υπάρχουν όμως κι εκείνες, οι μασκαρεμένες θύμησες, που θέλοντας να το παίξουν μυστηριώδεις πραγματοποιούν τα δυναμικά τους come back υπό μορφή αισθήσεων. Αυτές είναι και οι πιο ύπουλες, οι πιο επικίνδυνες και ενίοτε αρκετά επώδυνες μιας και συνήθως συνοδεύονται από την πίκρα του ανολοκλήρωτου, του ανεκπλήρωτου.
Κάπως έτσι, με τέτοιο «πρόσωπο», σου ξανάρχονται στο μυαλό όλες εκείνες οι όμορφες στιγμές που όσο τις ζούσες, όντας παρασυρμένος από την ίδια τους την ατμόσφαιρα, δεν τους δόθηκες ποτέ ολοκληρωτικά. Είναι οι στιγμές που σε αιφνιδίασαν και δεν πρόλαβες να βιώσεις στο έπακρο το παρόν τους. Είναι οι εικόνες που δεν παρατήρησες αρκετά όσο είχες ακόμη την ευκαιρία, γιατί σου φαίνονταν απίστευτες για να τις συνειδητοποιήσεις και να τις «χωνέψεις».
Είναι οι μέρες ή οι νύχτες εκείνες που δεν τόλμησες να κοιτάξεις κατάματα έναν άνθρωπο από συστολή ή ακόμη κι από αβάσταχτη ευτυχία κι έτσι δε συγκράτησες παρά μόνο την αίσθηση μιας κατάστασης κι ας στάθηκε η ίδια ικανή να σε ταξιδέψει σε άλλους κόσμους. Μόνο που οι κόσμοι αυτοί σου στέρησαν τις λεπτομέρειες της πραγματικότητας γιατί σε ρούφηξαν μέσα τους περισσότερο απ’ όσο φανταζόσουν.
Είναι τελικά οι εικόνες εκείνες οι οποίες θα σε συνοδεύουν πάντα πιο πολύ ως συναισθήματα που δε βγήκαν στην ώρα τους παρά ως αυτούσιες αναμνήσεις. Αισθήσεις ετεροχρονισμένες που από τη μία θα σε συγκινούν κι από την άλλη θα σε κάνουν να θέλεις να βρίσεις τον εαυτό σου επειδή ήταν παρών-απών όσο η ίδια σου η ευτυχία λάμβανε χώρα μπροστά στα μάτια σου.
Ένα κεφάλι που ακουμπούσε στον ώμο σου, ένα χέρι που ζέσταινε το δικό σου, ένα χαμόγελο που έσκασε στην άκρη των χειλιών αυτού που λαχταρούσες εξαιτίας σου σε ανύποπτη στιγμή, μια αγκαλιά που σε έκανε να λιώνεις, ένα δειλό άγγιγμα που σε ξεσήκωνε. Μια επιτυχία σου που αδυνατούσες να πιστέψεις, μια έκπληξη που ήρθε από το πουθενά και τάραξε τη μέρα σου, μια συνάντηση με το πρόσωπο που σήμαινε κάποτε τόσα για σένα και που το σήμερα σας βλέπει χωριστά.
Αμέτρητες ώρες που σε σημάδεψαν ενώ εσύ ήσουν εκεί χωρίς να είσαι. Αμέτρητα συναισθήματα που μπέρδεψαν το ένα το άλλο, τρικλοποδιάστηκαν καθώς έτρεχαν πανικόβλητα προς την έξοδο και μπλόκαραν τον οργανισμό σου την πιο καίρια στιγμή. Κι έτσι εσύ έμεινες βραχυκυκλωμένος όσο εκείνος χανόταν σε ένα παρόν που αργότερα έμελλε να γίνει άλλη μια ατμόσφαιρα αξέχαστη για σένα όμως απωθημένη.
Αυτές είναι που στην ουσία σε κάνουν να σκέφτεσαι «ας μπορούσα, γαμώτο, να γυρίσω τον χρόνο πίσω, έστω για λίγο, έστω για ένα πολύτιμο γαμημένο λεπτό». Οι ατμόσφαιρες. Ο απόηχος των συναισθημάτων που βρήκαν διέξοδο αφού είχαν ήδη δημιουργηθεί κι έτσι δεν πρόφτασαν ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό να συνειδητοποιήσουν.
Γι’ αυτό οι ατμόσφαιρες είναι έντονες κι επιβλητικές, είναι ολοζώντανες και κατακλυσμιαίες, μα τα κενά τους τις κάνουν αδίστακτες.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
