Συγγνώμη που δεν μπορώ να ανταποδώσω όσα νιώθεις

Ο σαρκασμός του έρωτα μπορεί να δοκιμάσει τα όριά σου με τους πιο ακραίους τρόπους. Ακόμη κι αν ο σαρκασμός αυτός γυρνάει ενίοτε στον ίδιο του τον εαυτό. Διότι, ναι, ξέρει να αυτοσαρκάζεται κιόλας. Μα κι όταν το κάνει πάλι εσένα σαρκάζει γιατί μέσα απ’ τη δική του υπόσταση τον ερωτευμένο στοχεύει ξανά.

Δεν ξέρω αν έχει νόημα το να κατηγορείς κάτι εκεί έξω, τ’ άστρα, τα σύμπαντα, το timing, τους θεούς ή τους δαίμονες σου όταν βιώνεις το ντόμινο των ανεκπλήρωτων ερώτων. Όταν βλέπεις τον εαυτό σου να γίνεται απωθημένο και λαχτάρα για κάποιον ή κάποιους την ώρα που το δικό σου απωθημένο πονάει για ένα δικό του ανεκπλήρωτο. It is what it is όμως, ο έρωτας έχει μαύρο χιούμορ από αυτά που λατρεύεις να μισείς και να γουστάρεις. Δεν ξέρω γιατί σου τα λέω τώρα όλα αυτά, αλλά άσε με να τελειώσω.

Δε θα σου πω πολλά. Δε θα είχε νόημα εξάλλου. Κι ίσως ακόμη κι αυτά που θα σου πω να μη σου αρέσουν. Ίσως θα έπρεπε να το σκεφτώ δυο φορές προτού αποφασίσω να ακολουθήσω το δρόμο της αφοπλιστικής ειλικρίνειας, κάτι που ξέρεις ότι δεν κάνω έτσι κι αλλιώς συχνά. Μα δεν μπορώ να καταλάβω τι με έχει πιάσει απόψε και νιώθω πως αν δεν τα βγάλω από μέσα μου θα εκραγώ.

Δεν ξέρω υπό άλλες συνθήκες –αν το μυαλό μου δεν είχε κατακλυστεί ήδη από κάτι το οποίο με ξεπέρνα– τι θα μπορούσα να νιώσω για σένα. Δεν ξέρω, δεν έχω απάντηση να σου δώσω σχεδόν σε τίποτε που να με αφορά αυτή τη στιγμή, είμαι απλώς χαμένη κι ας μη βρίσκω λόγια να προσδιορίσουν όσα εννοώ. Αυτό που ξέρω είναι πως θα ήσουν ο ιδανικός άνθρωπος για πολλές άλλες εκεί έξω και την ίδια στιγμή που ολοκληρώνω τη φράση αυτή σκέφτομαι ότι δε θα μπορούσα ίσως να βρω κάτι χειρότερο να πω. Κι όμως. Το εννοώ. Γιατί είσαι όλα όσα θα ήταν λογικό να θέλει κανείς. Μα, πες μου, πότε η λογική συμβάδισε με τους ερωτευμένους; Κι εσύ το ξέρεις ήδη πως ή το ένα θα είσαι ή το άλλο -και τα δυο μαζί δύσκολο. Για να μην πω ακατόρθωτο.

Θέλω τόσο πολύ να φωνάξω ένα απελπισμένο γαμώτο κι αφού ξεσπάσω κάπως να γελάσω έπειτα υστερικά με το black humor του φτερωτού μέσα στα ίδια του τα μούτρα. Μακάρι να μπορούσα ν’ ανταποδώσω τα συναισθήματά σου γαμώτο. Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω όσα μου ζητάνε τα μάτια σου αντί για σένα. Μακάρι να μπορούσα να σου χαρίσω μία ή και πολλές νύχτες όπως ακριβώς τις έχεις φανταστεί. Να είμαστε μόνο οι δυο μας όπως ακριβώς είμαστε όταν μας σκέφτεσαι να κάνουμε έρωτα στα σκοτάδια κι εγώ το νιώθω. Νιώθω την επιθυμία σου.

Σε νιώθω. Μα δεν μπορώ. Δεν μπορώ να κάνω τις σκέψεις πράξεις μαζί σου γιατί οι δικές μου σκέψεις έχουν γεμίσει παράσιτα απ’ το πουθενά. Δεν μπορώ να δοθώ σε σένα γιατί το κορμί μου ανατριχιάζει όταν το μυαλό μου ζωντανεύει άλλα χέρια κι άλλο κορμί αποζητά για να ενωθεί. Κι εσύ δε φταις. Δε φταις μα τις δικές μου αμαρτίες πληρώνεις όσο υπομένεις δίπλα μου τα πάνδεινα ζητώντας μόνο την παρουσία μου στη ζωή σου.

Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν αρκούσε η συνειδητοποίηση του «σωστού ανθρώπου» για να σε κάνει να ερωτευτείς! Γιατί αυτό είσαι. Ο «σωστός άνθρωπος». Ο άνθρωπος που είναι πάντα εκεί για μένα. Που προλαβαίνει κάθε μου σκέψη πριν καλά-καλά την προφέρω. Ο άνθρωπος που εκπληρώνει τα θέλω μου προτού συνειδητοποιήσω ότι τα θέλω. Που έχει μάθει να σέβεται τα συναισθήματα γι’ αυτό η ψυχή του παραμένει ντόμπρα και καθαρή. Που κρέμεται απ’ τα χείλη μου ακόμη κι όταν λέω ασυναρτησίες και που παρατηρεί κάθε μου κίνηση θαρρείς και το να με αποκωδικοποιήσει αποτελεί έναν από τους βασικότερους στόχους του. Αυτή είσαι. Και θα ήταν ηλίθιο αν δεν έβλεπα ότι είσαι τελικά η ιδανική.

Όσο εγώ όμως παραδέχομαι όλα τα παραπάνω ο είρων έρωτας σαρκάζει όπως πάντα τις ζωές μας, εμένα κι εσένα όπως τόσους άλλους πάνω σ’ αυτήν τη Γη. Γιατί να ερωτευτείς τον ιδανικό άνθρωπο; Κάτι τέτοιο πιθανότατα θα τον έκανε να πλήξει θανάσιμα καθώς φαίνεται. Ίσως μαζί του να πλήτταμε τότε κι εμείς. Θα ερωτευτείς, λοιπόν, κάποιον άλλον γιατί έτσι. Καμιά εξήγηση, καμιά προειδοποίηση, τίποτε που θα μπορούσε να σε κάνει να υποψιαστείς, έστω, το γιατί.

Θα ευθύνεται η μυρωδιά του όπως ισχυρίζονται πολλοί; Η αύρα του; Τα καλά κρυμμένα ένστικτά σου που αντιπροσωπεύει εν αγνοία σας; Τα μαύρα μάτια του; Η μαύρη σου η μοίρα; Τίποτε από τα παραπάνω κι όλα μαζί. Δε θα είναι ο ιδανικός. Δε θα είναι απαραιτήτως «εντάξει» μαζί σου. Δε θα είναι καν απαραιτήτως «εντάξει» ως άνθρωπος γενικά. Αλλά θα είναι αυτός ή αυτή. Για σένα θα είναι Αυτός ή Αυτή κι όλα επάνω του μεγεθυμένα θα σε κατακλύζουν μέχρι να πνιγείς.

Γι’ αυτό συγγνώμη που δεν μπορώ να είμαι για σένα όλα όσα θα ήθελες. Συγγνώμη που έγινα αυτός ο κάποιος που ερωτεύτηκες «γιατί έτσι» και που δεν καταφέρνω να είμαι εντάξει μαζί σου ή ούτε καν ως άνθρωπος γενικά. Συγγνώμη που δεν μπορώ να ανταποδώσω όλα όσα κάνεις και νιώθεις για μένα. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα υποθέτω. Μα δεν μπορώ. Γιατί έχεις όλα όσα θα μπορούσα να ευχηθώ αν ήμουν νηφάλια. Έχεις όλα όσα σκέφτεται ένας άνθρωπος ότι θα ήθελε από κάποιον άλλον για να νιώθει ευτυχισμένος πλάι του. Τα έχεις όλα. Απλώς δεν είσαι εκείνη.