Τον άνθρωπό μας τον νιώθουμε απ' τις πρώτες στιγμές

Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να ξεκινήσω να γράφω για το ανεξήγητο. Για το απερίγραπτο. Γι’ αυτό που οι λέξεις δεν μπορούν να ορίσουν κι οι σκέψεις δεν μπορούν να βάλουν σε τάξη. Γι’ αυτό που μπροστά του η λογική υποκλίνεται και δίνει τα σκήπτρα στο απόλυτο συναίσθημα το οποίο τις περισσότερες φορές μας τοποθετεί στο απυρόβλητο. Μας εξασφαλίζει το ακαταλόγιστο και δικαιολογεί όσα δεν ερμηνεύονται.

Ο έρωτας είναι η πιο υπερδραστήρια χαύνωση. Η πιο ενεργητική αδράνεια του οργανισμού μας. Την ίδια στιγμή που σπάει τα κοντέρ στις αισθήσεις κατεβάζει αυτόματα γενικό στα θέματα που απαιτούν λογική σκέψη. Δεν τη χρειάζεται. Τον αδικεί. Είναι δεδομένο, όμως, πως έτσι κι αλλιώς την αφοπλίζει οικειοθελώς και με αυτόν τον τρόπο παραβλέπεις πράγματα επιλέγοντας να εστιάσεις σε κάποια άλλα.

Ή βιώνεις συναισθήματα κατακλυσμιαία τα οποία δε θέλεις καν να μπεις στον κόπο να καταλάβεις από πού ξεφύτρωσαν στα καλά καθούμενα. Κοινός παρονομαστής τους ένα άτομο που υπάρχει στη ζωή σου προς το παρόν λιγότερο σε διάρκεια από κάθε άλλον δικό σου άνθρωπο -συγγενή ή φίλο- κι όμως τέτοια ένταση και τέτοια ορμητική διάθεση για δόσιμο μόνο αυτός ή αυτή καταφέρνει να σου προκαλέσει. Την ίδια στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι στη σύγκριση δικαίως ή αδίκως χάνουν παταγωδώς. Όσο αντικειμενικά σημαντικοί κι αν είναι.

Η παράνοια του πράγματος έχει να κάνει με το ότι ρεαλιστικά οι φρεσκοερωτευμένοι δεν έχουν προλάβει να γνωριστούν. Μιλάμε για έναν έρωτα νεογέννητο γι’ αυτό και στην πραγματικότητα δεν ξέρουν σχεδόν τίποτε ο ένας για τον άλλον. Κι όμως οι αγκαλιές τους δίνουν νόημα, γεύση, άρωμα, υπόσταση στη φράση είσαι δικός μου ή δική μου. Κι ας μην ανήκει κανείς μας πουθενά στο τέλος της ημέρας. Στη διάρκεια των στιγμών τους εκείνοι δίνονται τόσο παρορμητικά κι αυθόρμητα που οικειοθελώς παρασυρόμενοι είναι λες και πιο κοντά στον καθένα τους δεν έχει καταφέρει άλλος να φτάσει ποτέ απ’ ό,τι είναι οι ίδιοι μεταξύ τους.

Αφήνονται έρμαια στ’ αρώματα των κορμιών τους, δε χορταίνουν τις παρουσίες τους, επιδιώκονται στις απουσίες τους με την ακατανίκητη ανάγκη δύο αντίθετα φορτισμένων πόλων γιατί απλώς δε γίνεται αλλιώς κι εκείνοι δε θέλουν να γίνει αλλιώς. Θέλουν ο ένας τον άλλον. Με κάθε τρόπο, χωρίς διαπραγματεύσεις. Μοιάζει ο συνδυασμός τους λες κι είναι ό,τι πιο ταιριαστό έχει υπάρξει ποτέ. Λες κι οι αύρες τους κάπου έχουν ήδη γνωριστεί, ερωτευτεί, αγαπηθεί χωρίς να δώσουν λογαριασμό ούτε καν σε αυτούς τους ίδιους.

Γι’ αυτό όταν λιώνουν με τις ώρες στα χέρια ο ένας του άλλου θέλοντας πάντα κι άλλο νιώθουν ότι πιο σωστό μέρος για να αφεθούν δεν παίζει να υπάρχει τη δεδομένη στιγμή. Κι εκείνα τα βλέμματα, ξέρετε ποια λέω. Όταν διασταυρώνονται οι ματιές κάπου μεταξύ χαριτωμένης αμηχανίας, ασυγκράτητης έλξης και συγκινητικής σύνδεσης ή αλλιώς connection -την προτιμώ αυτήν τη λέξη στ’ αγγλικά.

Κι εκεί βρίσκεται το κλειδί που ξεχωρίζει τους πραγματικά ερωτευμένους απ’ τους παρασυρμένους υπερβολικά ενθουσιώδεις. Το τρομακτικό connection που τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι ο ένας για τον άλλον κάτι σαν καρμικά ταμένοι ένα πράγμα. Κι όσο κι αν σνομπάρουμε οι πιο κυνικοί τις αγκαλιές που κουμπώνουν και τα συναφή, απέναντι σε αυτόν τον έναν παραδεχόμαστε ακόμη κι εμείς με τα μάτια κατεβασμένα και την ουρά στα σκέλια ότι, φίλε, ισχύει. Υπάρχουν αυτές οι αγκαλιές κι είναι ό,τι πιο γαμάτο μπορεί να σου τύχει αν έχεις τα κότσια ν’ αναιρέσεις όλες εκείνες τις καλά καμουφλαρισμένες σου άμυνες.

Μια τέτοια αγκαλιά έχει ο άνθρωπός σου, λοιπόν. Αυτός είναι που κατάφερε μέσα σου να ξεπεράσει κάθε παρόντα και προηγούμενο όσο ωμό κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Αυτός που τον θέλεις στο παρόν του πάνω από οποιονδήποτε και που θα τον αγαπήσεις στο μέλλον του τολμώντας να του το πεις πια μεγαλόφωνα ύστερα από αυτήν τη μαγική διαδικασία ρεαλιστικής γνωριμίας του ήδη υπερφυσικά γνώριμου.

Είναι αυτός με τον οποίο θα επιλέξεις να είσαι όποιον κι αν σου βάλουν απέναντι ως εναλλακτική επιλογή οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Είναι αυτός που θα σε εμπνεύσει ν’ ανοίξεις την ψυχή σου και να μοιραστείς μαζί του πράγματα που δεν έχεις πει ως τώρα σε κανέναν. Είναι αυτός που πιστεύεις πως μέσα στα δικά του μάτια συναντάς ό,τι πιο αληθινό έχει να σου προσφέρει κάποιος κι ας μην αρθρώνει λέξη, δε χρειάζεται καν.

Είναι αυτός που θα σου δείξει με τον τρόπο του πως αισθάνεται το ίδιο όταν είναι μαζί σου κι εσύ τον τρόπο του αυτόν τον ξέρεις ήδη χωρίς καν να έχει μιλήσει πολύ για τον εαυτό του και τους τρόπους του. Και τον ξέρεις και τον δέχεσαι και καταλήγεις μακροπρόθεσμα όντως να τον αγαπάς γι’ αυτό που όντως είναι. Είναι αυτός που θα σου βγάλει να τον αποκαλέσεις δικό σου άνθρωπο από νωρίς όσο αφελή κι αν σε χαρακτηρίσουν οι γύρω σου θεωρώντας σε τυφλωμένο.

Αυτός ο άνθρωπος για μένα είσαι εσύ. Το άγγιγμά σου ζητάει το κορμί μου 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, τα μάτια σου ψάχνω μέσα στον κόσμο όταν δεν είμαστε δυο μας, στην αγκαλιά σου θυμάμαι πώς είναι να νιώθω και ξεχνάω όσα κάποτε ένιωσα, το δικό σου κορμί λαχταρώ όπου κι αν είμαι, το δέρμα σου κι η ζεστασιά σου μου λείπουν ακόμη κι όταν σ΄ έχω δίπλα μου. Κι εσύ είσαι που με έκανες να καταλάβω πώς είναι να αισθάνεσαι σαν τον πιο δικό σου άνθρωπο κάποιον που ουσιαστικά μόλις μπήκε στη ζωή σου. Είσαι η πιο γνώριμη ανεξερεύνητη πρόκληση και σου κρατάω τις μεγαλύτερες εκπλήξεις μου για ένα μέλλον που ελπίζω να μοιραστούμε μέχρι όσο αντέξουμε.