Όταν σου είπα πως κι εγώ θέλω να είμαστε μαζί δε φαντάστηκα πως η λέξη αυτή στο δικό σου μυαλό θα έπαιρνε κάποια μέρα διαστάσεις εμμονής. Το «μαζί» αν το αφήσεις να γίνει εμμονικό σε στραγγαλίζει κι έπειτα ασφυκτιώντας σε ωθεί να το μετατρέψεις σε «χώρια», δεν το έχεις βιώσει ποτέ;
Με βήματα αργά και σταθερά άρχισες να φανερώνεις έναν εαυτό που έπαψα με τον καιρο ν’ αναγνωρίζω. Ήξερα μεν πως η ζήλεια είναι ένα από τα χαρακτηριστικά σου, μα στην αρχή το εκδήλωνες σε πλαίσια λογικά και ομολογουμένως με αρκετά χαριτωμένο τρόπο. Όντως έτσι παρέμενε η σπίθα αναμμένη και συνήθως κατέληγε να φουντώνει και να το ευχαριστιόμαστε στο τέλος κι οι δυο.
Δε σου έδωσα ποτέ την εντύπωση ότι είμαι άνθρωπος που θα αλυσοδεθεί με κάποιον που αγαπάει, ούτε πως μ’ αρέσει μέσα στη σχέση να απομονώνομαι ζώντας μόνο από και για αυτήν.
Δεν μπορώ να διαχειριστώ –κι αν θέλεις την αλήθεια, δε θέλω και να το κάνω– το επικριτικό βλέμμα σου κάθε φορά που επιλέγω να βγω, ας πούμε, με την παρέα μου τολμώντας πολλές φορές να περάσω καλά χωρίς εσένα. Δεν μπορώ και δε θέλω να διαχειριστώ τους καβγάδες που πυροδοτεί η κτητικότητά σου όταν διαπιστώνεις πως δεν αναπνέω με τις δικές σου ανάσες, πως υπάρχω και πολλές φορές το απολαμβάνω κι έξω από αυτό το «μαζί».
Οι χειροπέδες σε μια σχέση ως μια ένδειξη πάθους και έρωτα είναι χρήσιμες μόνο ως sex toy, κάθε άλλη χρήση είναι ανεπιθύμητη. Δε χρειάζεται να περπατάω μέσα στα δικά σου παπούτσια για να πειστείς ότι θέλω να είμαι μαζί σου.
Ναι, μου αρέσει να βγαίνω με φίλους και να απολαμβάνω την άνεση του προσωπικού χώρου που ανήκει αποκλειστικά στον εαυτό μου. Δεν έχω ανάγκη να το κάνω συνέχεια, μα όταν το κάνω περνάω όντως καλά και χωρίς εσένα. Είναι ένας τρόπος να κρατάω ζωντανές τις πτυχές μου εκείνες που δεν είναι ζευγαρωμένες αλλά αυθύπαρκτες. Τις πτυχές αυτές που απαρτίζουν μαζί με άλλες την ολοκληρωμένη προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Μου αρέσει και το διασκεδάζω γιατί δεν είμαι μόνο ένα πράγμα – κανείς δεν είναι. Είμαι πολλά. Και κάποια από αυτά, είτε σου αρέσει είτε όχι, δε λειτουργούν στο συνεχές «μαζί».
Δεν κατάλαβα πότε γιατί μετατράπηκαν ξαφνικά σε ταμπού οι ξεχωριστές μας δραστηριότητες, δεν πρόλαβα να καταλάβω ούτε πώς έφτασε αυτό να λειτουργεί μέσα στο μυαλό σου ως αόρατη απειλή.
Υπήρχα πριν από σένα όπως θα υπάρχω και μετά, αν τα φέρει η ζωή να χωρίσουμε κάποτε, κι ας μη θέλω να γίνει κάτι τέτοιο τώρα που μιλάμε. Δε γουστάρω να ξεμάθω τον εαυτό μου. Δίπλα σου μπορώ να υπάρχω μόνο ολόκληρη κι αυτό που είμαι δε γεννήθηκε «σε σχέση». Μόνο έτσι ανανεώνομαι, μόνο έτσι θα μπορώ να σου πω το «μου έλειψες σήμερα» και να το εννοώ.
Αυτό που μπορώ τώρα να σου πω με σιγουριά, έχοντας ανεχτεί τη στάση σου ίσως και περισσότερο απ’ όσο θα άντεχα με κάποιον άλλον, είναι πως αν συνεχίσεις έτσι, δε θα περιλαμβάνω απλως τους φίλους στη ζωή μου πια. Θα τους επιδιώκω αντί για σένα, θα τους συγκρίνω άθελά μου μαζί σου και γρήγορα θα διαπιστώσω πως μ’ εκείνους περνάω καλύτερα.
Γιατί να επιδιώξω τελικά κάποιον που προτίμησε να γίνει κόμπος στο λαιμό μου αντί για αγκαλιά; Γιατί να μου λείψει αυτός που ζηλεύει όταν διαπιστώνει πως τον έχω επιλέξει ως άνθρωπο κι όχι ως δεκανίκι; Σκέψου το. Αν θέλεις δίπλα σου μια προσωπικότητα «κουτσή» δεν είμαι εγώ αυτή που ψάχνεις.
Εγώ, όπως με γνώρισες και είπες πως με ερωτεύτηκες, θα βγω μαζί σου, θα βγω μόνη μου, θα βγω με παρέα, θα τα σπάσω, θα περάσω καλά και όλα αυτά από επιλογή, όχι από ανάγκη. Γιατί κι εσύ δεν είσαι η ανάγκη μου, η επιλογή μου είσαι. Το ότι σε χρειάζομαι δεν το αρνούμαι. Μα σε χρειάζομαι επειδή σε θέλω κι όχι το αντίθετο, πάψε να τα μπερδεύεις. Μη με κάνεις να διαλέξω με ποιον περνάω καλύτερα στο τέλος της ημέρας, λοιπόν, γιατί τώρα τελευταία ίσως βγεις χαμένος.
Όταν διαλέγει κανείς έναν άνθρωπο να μοιραστεί τη ζωή του, δεν το κάνει για να γεμίσει το κενό μέσα του αλλά για να ταιριάξει την πληρότητά του με του άλλου, όπως έχω ξαναπεί. Ή τουλάχιστον αυτό θα ήταν το ιδανικό για ‘μένα. Σταμάτα να ζηλεύεις ό,τι άλλο στέκεται δίπλα μου όταν το βλέπεις να με κάνει να χαμογελάω, μόνο και μόνο επειδή δεν είσαι εσύ η αιτία του συγκεκριμένου χαμόγελου. Αυτή σου η ανασφάλεια αναιρεί από μόνη της τη σημαντικότητά σου στη ζωή μου, κάτι που μόνο σε κακό μπορεί να σου βγει.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να περάσει κανείς καλά και καθένας λειτουργεί σε διαφορετικό τομέα του ψυχισμού μας.
Εσύ δε θέλεις έναν άνθρωπο να μοιραστείς τη ζωή σου, θέλεις να γίνεις ο ίδιος η ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Για σκέψου όμως, μήπως αυτό σημαίνει πως θες να γίνεις «το νόημα» κάποιου επειδή δεν έχεις εσύ νόημα για τον εαυτό σου;
Άσε με να περνάω καλά και χωρίς εσένα για να καταλήγω να θέλω εσένα για να περνάω ακόμη καλύτερα. Διαφορετικά δε θ’ αργήσω να σου πω κατάμουτρα ότι έχεις δίκιο τώρα πια που φοβάσαι πως γουστάρω περισσότερο τους φίλους μου, από μια συνεχόμενη ζήλεια προσωποποιημένη.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
