Σε φοβίζει να είσαι η εξαίρεση κάποιου – το βρίσκω λογικό ως ένα σημείο. Πάντα θα σε κατατρέχει ένας αδιόρατος φόβος, ότι θα βαρεθεί όλα τα αναπάντεχα που έφερες μαζί σου, ότι θα βρει κάποτε κάτι πιο κοντά στα δεδομένα του, ότι είσαι παροδικός για εκείνον.
Παρένθεση μου είχες πει πως θεωρείς την παρουσία σου στη ζωή μου και δε δίστασες να παραδεχτείς ότι αυτό σε γεμίζει ώρες ώρες ανασφάλεια. Μα δε θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις πιο αταίριαστη λέξη για όλα αυτά που κατάφερες να με κάνεις να νιώσω χωρίς να το προσπαθήσεις καν.
Άσε με να χρησιμοποιήσω μια άλλη λέξη στη θέση της που χαρακτηρίζει την εισβολή σου μέσα μου πολύ πιο ταιριαστά.
Ανατροπή.
Υπήρχαν δεδομένα όμορφα πακεταρισμένα στο μυαλό μου, όχι λόγω οργανωτικού χαρακτήρα, κάθε άλλο. Είχα πακετάρει το χάος μου και ήθελα να το ζήσω μέχρι και την τελευταία του ρανίδα. Το είχα πακετάρει για να μη μου το πειράξει κανείς γιατί δε μου πήγαινε η τάξη και η ασφάλεια.
Μέσα στο αδιάφορο και πνιγηρό για τα δικά μου στάνταρ κουκούλι αυτών των δύο λέξεων, είχα τοποθετήσει αυθαίρετα και τους ρομαντικούς ανθρώπους που πίστευαν ακόμη σε σχέσεις χωρίς ημερομηνία λήξης και τα συναφή. Τους ανθρώπους εκείνους που επεδίωκαν να αποτελέσουν τα πάντα μου χωρίς να τους το έχω ζητήσει.
Πίστεψες ότι σε τοποθέτησα σε μια τέτοια κατηγορία και πως σε ερωτεύτηκα για διάφορους άλλους ανεξήγητους λόγους που κάποια στιγμή θα καταπιεί η λήθη του πραγματικού μου εαυτού κι εμείς θα τελειώσουμε όσο απότομα αρχίσαμε.
Επίτρεψέ μου να αραδιάσω εδώ και τις δικές μου σκέψεις. Θέλω να υπάρχουν κάπου γραπτώς γιατί κάθε φορά που τις ακούς από το στόμα μου, τις εξαφανίζει το επόμενο λεπτό ο αέρας της αβεβαιότητας που έχεις δημιουργήσει.
Υπήρξες τόσο μάγκας που γάμησες κάθε χαοτική ταμπελίτσα μου. Υπήρξες κάτι ολέθριο που μου άνοιξε τα μάτια για να δω πέρα από τη μύτη μου. Υπήρξες κάτι που έσβησε όλα όσα νόμιζα ότι «έτσι πρέπει να είναι» και με έβαλες αποφασιστικά απέναντι στην τακτοποιημένη μου ελευθερία.
Εσύ ήσουν η αιτία που με έκανε να καταλάβω ότι ελευθερία δεν είναι τα όρια που έχεις θέσει ο ίδιος στον εαυτό σου αλλά η δυνατότητα να μπορείς να τα ξεπεράσεις ακόμη και αυτά. Εσύ μου έμαθες ότι πρέπει να αισθανόμαστε ανεξάρτητοι τόσο απέναντι στους άλλους όσο και απέναντι σ’ εμάς τους ίδιους. Μαζί σου κατάλαβα ότι το να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω δε σχετίζεται με το να ακολουθώ κατά γράμμα, ψυχαναγκαστικά, μόνο τα σχέδια μου, αλλά και όλα εκείνα που έρχονται στη ζωή μου και με κάνουν να τα θέλω πιο πολύ από τους παλιούς στόχους μου.
Μαζί σου αντιμετώπισα τη γοητεία του διαφορετικού για να συνειδητοποιήσω τελικά πως καλό είναι να είμαστε ευλύγιστοι ακόμη και σε ό,τι αφορά τις ίδιες μας τις επιθυμίες. Κανείς δε μου εγγυάται πως αυτό που θέλω σήμερα τόσο πολύ, θα εξακολουθήσει αύριο να είναι προτεραιότητά μου. Και αυτό το απρόβλεπτο είναι που κάνει τη ζωή τόσο ενδιαφέρουσα, δε νομίζεις;
Με κάνεις να θέλω να γίνομαι όντως καλύτερη και ξέρεις γιατί; Επειδή εξαιτίας σου έχω πάψει να παγιδεύομαι στα στεγανά του μυαλού μου και θα έλεγε κανείς πως εμφανίστηκες για να με κάνεις να λουστώ μια ντεμέκ ελευθερία που είχα χτίσει γύρω μου και με εμπόδιζε να αφεθώ.
Γι’ αυτό μη φοβάσαι ότι θα ξυπνήσω αύριο και δε θα σε θέλω πια δίπλα μου στη ζωή και το κρεβάτι μου. Ναι, υπήρξες η πιο όμορφη εξαίρεση της μέχρι τώρα πορείας μου και η σχέση μου μαζί σου ήταν το πιο απελευθερωτικό πράγμα που θα μπορούσα να είχα κάνει ποτέ.
Μη ζεις για την επιβεβαίωση ενός αύριο που δεν μπορεί καν να εγγυηθεί τον εαυτό του. Εσύ για μένα σήμερα είσαι ο νικητής ενός άδικου αγώνα δρόμου στον οποίο ασυνείδητα είχα τοποθετήσει επιθυμίες και όνειρα εδώ και χρόνια. Μόνο που μέχρι να εμφανιστείς εσύ ο αγώνας ήταν σικέ. Γιατί πάντα νικούσαν οι πληρωμένοι μου στόχοι έτσι ώστε να μην ξεβολευτώ.
Πήγες κόντρα στο δικό μου κατεστημένο, αγάπη μου.
Και (με) κέρδισες!
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
