Δεν είναι πάντα εύκολο να πεις σε φίλο ότι περιμένεις παιδί

Ο ερχομός ενός παιδιού είναι μια χαρμόσυνη είδηση και είναι ανθρώπινο να θέλουμε να μοιραζόμαστε τις χαρές μας με τους δικούς μας ανθρώπους, όσους ξέρουμε ότι μας νοιάζονται και θα χαρούν με τη χαρά μας. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό που για εμάς αποτελεί αιτία ευτυχίας, είναι για τον φίλο μας λόγος άγχους και στενοχώριας, στην περίπτωση που το επιθυμεί αλλά αδυνατεί να το επιτύχει;

Η υπογονιμότητα αποτελεί ένα μεγάλο ζήτημα για πολλά ζευγάρια. Είναι ένας δύσκολος δρόμος, που βάζει σε δοκιμασία την αντοχή, την υπομονή και την ηρεμία τους. Περιλαμβάνει συναισθήματα όπως αγωνία, απόρριψη, ματαίωση κι απογοήτευση. Είναι επομένως λογικό να αγωνιά κανείς για την ανακοίνωση αυτού του νέου, σε κάποιον που βρίσκεται στον αντίποδα. Παρ’ όλα αυτά, όσο συνεπαρμένοι κι αν είμαστε απ’ τη χαρά μας, αξίζει τον κόπο να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στους κοντινούς μας ανθρώπους που λόγω της δικής τους κατάστασης ενδέχεται να νιώσουν άβολα, όσο κι αν μας αγαπούν.

Ξεκινώντας, έχει μεγάλη σημασία να μην τους πιάσουμε εξαπήνης με το ευχάριστο για εμάς νέο κι ειδικότερα, να μην το κάνουμε και με την παρουσία τρίτων. Όλη η κατάσταση θα είναι πιο εύκολη, αν η ανακοίνωση γίνει κατ’ ιδίαν, κάτι που θα τους βοηθήσει να νιώσουν πιο άνετα κι ενδεχομένως να εκφραστούν πιο ελεύθερα. Η οικειότητα που έχουμε με τους πολύ δικούς μας ανθρώπους, μπορεί να βοηθήσει στην εκτόνωση των συναισθημάτων και στην έκφραση -ακόμη και της συγκίνησης- που μπορεί να είναι λυτρωτική κι ανακουφιστική.

Στο ίδιο πνεύμα, είναι σημαντικό να τους παραχωρήσουμε τον αναγκαίο χρόνο για να επεξεργαστούν τόσο την πληροφορία, όσο και τον αντίκτυπό της στους ίδιους. Αυτό σημαίνει ότι έστω κι αν η αρχική τους αντίδραση δεν είναι αυτή που θα περιμέναμε από τον φίλο μας, δε θα πρέπει αυτό να το πάρουμε προσωπικά, ούτε εγωιστικά να απαιτήσουμε αλλαγή κατεύθυνσης της συζήτησης. Η αναδίπλωσή τους δεν αφορά στη δική μας ανακοίνωση, αλλά στη δική τους δυσκολία. Αν υπάρξουμε υποστηρικτικοί σε αυτή τη φάση και τους δώσουμε χρόνο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα φτάσει η στιγμή που θα είναι σε θέση να συμμερισθούν τη χαρά μας και να συμμετέχουν.

Απ’ την άλλη, η ειλικρίνεια είναι εξαιρετικά βοηθητική σε τέτοιες ντελικάτες καταστάσεις. Έτσι, θα εκτιμηθεί ιδιαιτέρως μια ευθεία συζήτηση με τον άνθρωπο που είναι φίλος μας και παλεύει με την υπογονιμότητα, ενώ μια συμπεριφορά του τύπου «Α! ένα ελάφι…», μας απομακρύνει και τον βάζει σε άμυνα. Είναι, λοιπόν, σημαντικό, να μοιραστούμε μαζί του σκέψεις όπως το πόσο μας απασχολεί η δική του ψυχολογία στο άκουσμα των νέων μας. Βέβαια μια τέτοια δήλωση μπορεί να φέρει ακόμη μεγαλύτερη ενοχή ως προς το συναίσθημά τους, επομένως οι κεραίες μας πρέπει να είναι διαρκώς ανοιχτές και το ύφος μας καθησυχαστικό κι όχι συγκαταβατικό. Σημαντική η πεποίθησή μας ότι και σ’ εκείνον αξίζει το ίδιο, να νιώσει τη δική μας χαρά, όπως και η διαβεβαίωση ότι δεν είναι υποχρεωμένος να νιώσει ενθουσιασμό γι’ αυτό που του λέμε κι αυτό το κατανοούμε πραγματικά.

Με τον τρόπο αυτό, αφήνουμε στον φίλο μας το περιθώριο να διαχειριστεί τα δυσάρεστα συναισθήματα που του προκύπτουν, χωρίς ταυτόχρονα να πρέπει να νιώθει ενοχή γι’ αυτά αλλά και την αγωνία ότι θα τον παρεξηγήσουμε. Αυτός ο αναγκαίος χώρος όμως, δε σημαίνει ότι θα πρέπει να τον αποκλείσουμε από την όλη διαδικασία, σαν να τον τιμωρούμε. Σημαίνει απλώς ότι του αφήνουμε με μια φυσικότητα το δικαίωμα της επιλογής.

Όπως και να έχει, σε μια τέτοια συνθήκη η φιλία μας περνάει μια δοκιμασία. Όμως όπως συμβαίνει πάντα στις κρίσιμες στιγμές, αν τα θεμέλια της σχέσης είναι ισχυρά και τα συναισθήματα ειλικρινή, η αγάπη θα μας δείξει το δρόμο κι αυτό που αξίζει θα επιβιώσει και θα εξελιχθεί.