Είναι ολοφάνερο. Κάτι δεν καταλαβαίνεις. Ή στραβός ειν’ ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζεις. Πάντως το θέμα «σχέση», κάπως αλλιώς το θυμόσουν εσύ, απ’ την τελευταία φορά που ασχολήθηκες με το ζήτημα κι αλλιώς το βρίσκεις τώρα. Θα μου πεις, στο μεταξύ, άλλαξε κι ο αιώνας και δίκιο θα ‘χεις. Πλην όμως, τέτοια ραγδαία μετάλλαξη, ούτε ο Covid.
Διότι, μια φορά κι έναν καιρό, τα πράγματα ήταν απλά: κάπου τον γνώριζες τον άλλον, ξεκινούσε ένα φλερτ, ανταλλάσσατε τηλέφωνα (για σταθερά μιλάω), βγαίνατε για έναν καφέ, βγαίνατε για ένα ποτό, το συζητούσατε ο καθένας με τους κολλητούς του κι αν το πράγμα έδειχνε ενδιαφέρον ξεκινούσε μια σχέση. Ξέρετε, απ’ τις κανονικές. Αυτές που όταν κάποιος τρίτος μιλούσε για εσάς, έλεγε «αυτοί τά ‘χουνε». Είναι ζευγάρι. Μαζί, πώς το λένε;
Κι άκου τώρα το πιο περίεργο: Όταν ξεκινούσε η ιστορία, ειδικά τότε στην εκκίνηση, θέλατε να είστε μαζί συνέχεια. Δηλαδή και κάθε μέρα κι όλη μέρα, αν γίνεται. Κι όταν δεν ήσασταν μαζί, θέλατε να μιλάτε στο τηλέφωνο, για να ακούει τουλάχιστον, ο ένας τη φωνή του άλλου. Άσε που δε θέλατε πολλά-πολλά με τον κόσμο. Ακόμα κι οι κολλητοί, σάς έχαναν. Αλλά κατανοούσαν, γιατί έτσι ήταν το κανονικό.
Τότε. Τώρα, καμία σχέση. Κυριολεκτικά. Καμία σχέση δε θυμίζει σε κάτι την ανωτέρω περιγραφή. Γιατί τώρα προέκυψαν άλλες συνθήκες, άλλες έννοιες και κυρίως άλλες αγωνίες. Κεφαλαιώδη ερωτήματα, όπως για παράδειγμα «να στείλω, ή να περιμένω να στείλει;», ή «να προτείνω να βρεθούμε, ή θα το θεωρήσει πίεση;». Μεγάλη κουβέντα η πίεση. Όχι η αρτηριακή. Η άλλη, η νεόκοπη, που αφορά στις επικοινωνίες δύο ανθρώπων που υποτίθεται ότι γουστάρονται. Που φτάσαμε στο σημείο να λέμε στον άλλον καλημέρα και να παίρνουμε την απάντηση «Νομίζω ότι τρέχεις πολύ». Με μια καλημέρα, ρε φίλε, τρέχεις. Λες κι έβγαλες αντικλείδι του σπιτιού σου και του τό ‘δωσες.
Άσε τ’ άλλο: Βγήκατε μία, βγήκατε δύο. Και σε όλα ταιριάξατε. Και στη μουσική και στα πολιτικά και στο κρεβάτι. Ή έτσι σού φάνηκε εσένα. Και τώρα τι; Δηλαδή, αν αύριο το πρωί σε ρωτήσει ένας χριστιανός αν είσαι μόνος στη ζωή την πελώρια, ξέρεις με σαφήνεια την απάντηση; Ή αν στην πέσει κάποιος άλλος, δικαιούσαι να τού πεις «Ξέρεις, είμαι σε σχέση.»; Αυτή η απορία πλανάται πάνω απ’ την πόλη.
Διότι ένα επίρρημα καταδυναστεύει τις ανθρώπινες σχέσεις τη σήμερον ημέρα: Χαλαρά! Να το πάμε χαλαρά, να το δούμε χαλαρά. Χαλαρά να δέσεις τα κορδόνια σου, φίλε μου. Γιατί ο έρωτας, αν είναι έρωτας δηλαδή, δεν καταλαβαίνει από χαλαρά και γενικά κι αόριστα. Ή θες ή δε θες. Κι όταν θες, δεν πνίγεσαι δεν ασφυκτιάς, δεν πιέζεσαι, πώς να το κάνουμε; Αυτά προκύπτουν όταν είσαι στο περίπου.
Να μην αναφερθούμε, δε, στο φλέγον και τσουρουφλίζον κεφάλαιο που λέγεται προτεραιότητες. Που σημαίνει ότι όταν τον θέλεις τον άλλον και καίγεσαι, είναι προτεραιότητά σου. Εντάξει, δεν είμαστε δεκαπεντάχρονα, προφανώς και η ζωή των ενηλίκων είναι περίπλοκη και συχνά απρόβλεπτη. Αλλά, από εκεί μέχρι το να πρέπει να τελειώσεις έως και τα ψώνια του σούπερ μάρκετ για να στείλεις ένα μήνυμα, υπάρχει απόσταση. Να μπούμε δηλαδή στον ανταγωνισμό μέχρι και με το χαρτί υγείας; Έλεος!
Και φυσικά όλα τα παραπάνω, ωχριούν εμπρός στην κορωνίδα της σχεσιακής παράνοιας, που λέγεται εξαφάνιση. Κοινώς, μαγική εικόνα. Τη μία σε παλαβώνει στο ενδιαφέρον, στα μηνύματα, στα τηλέφωνα, στην τρυφερότητα και την επόμενη, ακόμη και ώρα ενδεχομένως, χάνεται. Και κατά κανόνα χάνεται, όταν αρχίσεις να πείθεσαι και να ανταποδίδεις όλα τα ανωτέρω. Λες κι όλο αυτό ήταν ένα στοίχημα, που αφού κερδήθηκε έπαψε να έχει κι ενδιαφέρον. Οπότε, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς καμία περαιτέρω συζήτηση, καμία δικαιολογία για την όποια αλλαγή στάσης, χαίρετε κι αντίο σας. Ψύχρα γι’ αρχή, πολικό ψύχος για τη συνέχεια και για επιδόρπιο, silver alert! Όποιος έχει πληροφορίες για τον ενήλικα που αναζητείται, ας μας πει κι εμάς που σπάμε το κεφάλι μας να καταλάβουμε κι άκρη δε βγάζουμε.
Με τούτα και μ’ εκείνα, το κεφάλαιο σχέση έχει γίνει πιο ακατάληπτο κι απ’ το Κεφάλαιο του Μαρξ. Γιατί αν πρόκειται να φάμε τα λίγα νιάτα που μάς απέμειναν, για να αποκρυπτογραφήσουμε συμπεριφορές, προθέσεις και υπονοούμενα, αφήστε το βρε παιδιά. Με τόση κόπωση, ας κάνουμε TRX κι όχι σχέση. Θα μάς μείνουν τουλάχιστον οι κοιλιακοί!
Συντάκτης: Μαριάννα Πολένα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
