Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει η λαϊκή ρήση κι όταν μιλάμε για ζητήματα καρδιάς, τότε η σημασία της φράσης έχει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα. Κι αυτό γιατί ο έρωτας είναι πρωτίστως συναίσθημα. Είτε πρόκειται για συνεύρεση της μιας βραδιάς, είτε για σχέση, το συναίσθημα υφίσταται, ανεξάρτητα απ’ τη διάρκειά του. Οφείλουμε, επομένως, να το σεβαστούμε. Κι ο σεβασμός αυτός αφορά τόσο σε αυτά που νιώσαμε οι ίδιοι μέσα στην όποια κατάσταση, αλλά και σε όσα μπορεί να ένιωσε ο άλλος. Γιατί το συναίσθημα, είναι πολύτιμη έκφραση μύχιων επιθυμιών, προτίμησης κι είναι τιμητικό να το εισπράττει κανείς, κάτω από όποιες συνθήκες.
Το πώς αποχωρούμε επομένως από μια κατάσταση, πώς διαχειριζόμαστε την αυλαία της, αποτελεί δείγμα πολιτισμού και μπορεί δυνητικά να εξωραΐσει ή να ευτελίσει τα όσα προηγήθηκαν. Και δε χρειάζεται να έχει υπάρξει μια σχέση ζωής για να κινηθούμε με ευγένεια, ευαισθησία και πολιτισμό. Μάλλον σε συγκυρίες ευκαιριακών συνευρέσεων, η ανάγκη να συμπεριφερθούμε τουλάχιστον με ακεραιότητα, είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Πολλές φορές τείνουμε να συγχέουμε την ευγένεια και την ευαισθησία, με τη δέσμευση και την υπόσχεση μιας συνέχειας με σταθερότητα που καθόλου δεν είναι στα σχέδιά μας. Όμως, αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, δεν είναι καθόλου έτσι. Στις μέρες μας, συμβαίνει συχνά δυο άνθρωποι, άγνωστοι και χωρίς κοινές αναφορές, που πιθανότατα δεν έχουν γνωριστεί εκ του σύνεγγυς, να αναπτύξουν μια επικοινωνία από μακριά κι αυτή να δείξει μια χημεία. Κι έτσι επιδιώκεται μια συνάντηση, με μια επίγνωση ωστόσο εκατέρωθεν, πως ό,τι συμβεί αφορά στις στιγμές αυτές και δεν αποτελεί υποχρεωτικά εκκίνηση μιας σχέσης με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Κι αν αυτό γίνει και μάλιστα πάει καλά, το εγχείρημα κρίνεται επιτυχές.
Από εδώ και κάτω το πράγμα στραβώνει, τις περισσότερες φορές. Γιατί έχει τεράστια αξία, ό,τι κάνεις να το κάνεις σωστά. Το γεγονός ότι η συνεύρεση έγινε με όρους χαλαρότητας ένθεν κι ένθεν, σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί την έλλειψη κομψότητας που πολλές φορές ακολουθεί. Όταν, λοιπόν, το πάθος εκτονωθεί, οι στιγμές της σωματικής οικειότητας τελειώσουν κι ο καθένας επιστρέψει στην καθημερινότητά του στην οποία δεν προτίθεται να συμπεριλάβει τον άλλον, εκεί φτάνει η ώρα που οι συμμετέχοντες θα αποδείξουν το επίπεδο του πολιτισμού τους.
Γιατί, πώς να το κάνουμε, ο έρωτας έχει εξ ορισμού μια ιερότητα που δε δικαιούται κανείς να βεβηλώνει, από δειλία ή μικρόνοια. Του αξίζει να τον τιμούμε, στεκόμενοι στο ύψος των περιστάσεων. Όταν επομένως αποφασίσουμε να παίξουμε το παιχνίδι αυτό, οφείλουμε πρώτα στον εαυτό μας, να μην υποτιμήσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο που μοιραστήκαμε με έναν άλλον άνθρωπο, αφού ούτως ή άλλως ήταν χρόνος κι απ’ τη δική μας ζωή.
Έχει τεράστια αξία ως εκ τούτου, η επόμενη μέρα να μας βρει παρόντες. Με μια καλημέρα κι έναν ευγενικό λόγο. Έχει σημασία να φανούμε συνεπείς αντίστοιχα στην καλημέρα του άλλου και να μην την αγνοήσουμε. Είναι σημαντικό επίσης να τον ευχαριστήσουμε για αυτό που ζήσαμε και να μην το αντιμετωπίσουμε ως μη γενόμενο, γιατί έγινε.
Κι όλα τα παραπάνω, γίνονται ακόμη πιο αναγκαία για την υστεροφημία μας, αν μέχρι να φτάσουμε σε μια συνάντηση ή ακόμα περισσότερο για να την επιτύχουμε, εξαπολύσαμε μια επίθεση ενδιαφέροντος, τρυφερότητας και συναισθήματος. Που ναι μεν όλοι γνωρίζουν ότι αποτελεί μέρος του παιχνιδιού, αλλά για λόγους ευπρέπειας δεν μπορεί μετά από αυτό να επιλέγει κανείς να εξαφανιστεί σαν να μην έγινε τίποτα. Γιατί έγινε.
Ακεραιότητα. Αυτό είναι τελικά το ζητούμενο για να αφήνουμε ένα αποτύπωμα ευπρέπειας, ακόμα κι όταν ερχόμαστε κοντά με κάποιον έστω και για ώρες. Έστω κι αν δε μας ένωνε τίποτα πριν και δε θα μας ενώσει τίποτα στο μέλλον. Όπως κι αν έχει το πράγμα οι ζωές μας διασταυρώθηκαν, ενώ ήμασταν άγνωστοι, ανταλλάξαμε πληροφορίες για τις διαδρομές μας, έστω και τις απολύτως απαραίτητες, αναλώσαμε κάποιο χρόνο κι ενέργεια για να έρθουμε λίγο πιο κοντά. Και πάνω απ’ όλα, επιλέξαμε να ενώσουμε τα σώματά μας, έστω και για μία φορά. Έστω και για ώρες. Κρατήσαμε πάνω μας ό ένας τη μυρωδιά του άλλου. Λάβαμε και προσφέραμε απόλαυση, τρυφερότητα, χάδια, φιλιά και γλυκόλογα. Αυτό δε δικαιούται κανείς που σέβεται τον εαυτό του, να το πετάξει στην κατάντια της παραγραφής. Γιατί έγινε κι είναι σπουδαίο.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι μονοδιάστατες. Κι όταν μέσα στο πλήθος δυο άνθρωποι από τύχη ή / και επιλογή συμβεί να πλησιάσουν, το συμβάν έχει αξία. Καμία επικοινωνία που βγάζει συναίσθημα, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν προϊόν μιας χρήσης. Γιατί η άθροιση τέτοιων καταστάσεων, στην πορεία της ζωής μας, μάς αφήνει λίγο πιο κενούς, λίγο πιο ξοδεμένους. Ας σεβαστούμε τις στιγμές μας. Άλλωστε, αυτό είναι η ζωή μας: το άθροισμά τους.
Συντάκτης: Μαριάννα Πολένα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
