Το βλέπεις ότι δεν περπατάει. Μία μέρα καλά, έξι μαύρα χάλια. Έτσι κυλάει η βδομάδα. Εντάσεις, καβγάδες, μούτρα κι όλα αυτά τις περισσότερες φορές για ψύλλου πήδημα. Ή και για άλλα, σοβαρά και κεφαλαιώδη, που στην αρχή έκανες πως δεν τα βλέπεις, μετά ήλπιζες ότι θα αλλάξουν και τώρα τα ‘χεις χώσει κάτω από το χαλί και ναι μεν δεν τα βλέπεις, αλλά τα σκουντουφλάς καθημερινά.
Κι ενώ βαθιά μέσα σου έχεις καταλήξει στην πικρή αλήθεια ότι η σχέση αυτή πρέπει να λήξει, όχι μόνο δεν τη λήγεις, αλλά βρίσκεις κι ένα σωρό δικαιολογίες για να τη συνεχίζεις. Επιχειρήματα που είναι τόσο παλιά όσο τα βαθιά τα πιάτα και που δεν αντέχουν συχνά στο φως της μέρας, αλλά που βολικά τα χρησιμοποιείς για να μην κάνεις το βήμα προς την έξοδο.
Εάν μιλάμε για γάμο, το κλασσικό επιχείρημα που χρησιμοποιείται για την παραμονή σε μια σχέση τελειωμένη, είναι τα παιδιά. Να μεγαλώσουν τα παιδιά, να δώσουν εξετάσεις τα παιδιά, να μην ταραχτούν τα παιδιά. Τα παιδιά που τις περισσότερες φορές, πιάνουν στον αέρα την ένταση, ακόμα κι αν είναι υπόκωφη και που αυτό που αποζητούν είναι η ηρεμία και η γαλήνη η δική τους και της οικογένειας. Άρα αν υπάρχει κάτι που να σχετίζεται με τα παιδιά και τη φροντίδα τους, είναι μάλλον η καλή συνεννόηση των γονιών τους κι ίσως ένας χωρισμός που μπορεί να είναι κατά πολύ καλύτερος από τον έγγαμο βίο τους.
Φάση είναι, θα περάσει. Κάπως έτσι βολεύουμε πολλές φορές στο κεφάλι μας τις διαφωνίες και όσα δε μας αφήνουν να είμαστε καλά με το ταίρι μας. Φάση όμως είναι ο ένας μήνας, άντε οι δύο. Φάση είναι όταν υπάρχουν συγκεκριμένοι κι εξωγενείς παράγοντες που μπορεί να μας επηρεάσουν και που ενδεχομένως έχουν ημερομηνία λήξης. Όταν είσαι στην κόντρα ή στη δυστυχία δυο-τρία χρονάκια, δεν το λες ακριβώς φάση. Είναι κατάσταση παγιωμένη και μάλλον δεν ανατρέπεται.
Και πού θα βρω καλύτερα; Είναι κι αυτό, εδώ που τα λέμε. Γιατί λίγο η συνήθεια, που ως γνωστόν έξη δεύτερη φύσις, λίγο τα άσκημα μαντάτα από τον έξω κόσμο, που όλοι ψάχνονται κι όλοι μόνοι τους είναι, καταλήγουμε στο «πού να τρέχεις τώρα»; Κοινώς, μην κάνεις όνειρα τρελά, κάτσε εδώ που ‘σαι καλά. Καλά, φυσικά δεν είσαι, γιατί αν ήσουν δε θα το σκεφτόσουν. Επομένως, αξίζει να πάρεις τα ρίσκα σου και να δώσεις μια ευκαιρία και στον εαυτό σου και στο έτερον ήμισυ να βρείτε αυτό που όντως θα σας κάνει ευτυχισμένους.
Και με το ενδεχόμενο της μοναξιάς, υπάρχει θέμα, κακά τα ψέματα. Διότι όπως και να το κάνουμε καλή η θεωρία, αλλά το να γυρνάς σε ένα άδειο σπίτι, να φτάνουν τα Σαββατοκύριακα κι όλοι να έχουν σχέδια με το ταίρι, να μη χτυπάει το τηλέφωνο ή το μήνυμα από τον δικό σου άνθρωπο, δεν είναι κάτι που συνηθίζεται εύκολα. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι κι αν όλα τα παραπάνω ισχύουν, πάλι δεν είσαι καλά, πλήρης και χαρούμενος. Οπότε η μοναξιά υφίσταται, ακόμα και σε μια σχέση και συχνά αυτή είναι σκληρότερη.
Με τούτα και με εκείνα, χρησιμοποιώντας δικαιολογίες σαν τις παραπάνω και πολλές ακόμα που επινοούμε για να μην ξεβολευτούμε, ρισκάρουμε κι αλλάξουμε τη ζωή μας, ίσως τελικά να αδικούμε τους εαυτούς μας. Να υποτιμούμε τις αντοχές μας και να αρκούμαστε αντί να διεκδικούμε. Σίγουρα η παραδοχή και μόνο ότι μια σχέση έφτασε πράγματι στο τέλος της, θέλει θάρρος και παρρησία. Τη στιγμή όμως που θα το παραδεχτούμε και θα πάμε παρακάτω, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα εξέλιξης. Κι ας είναι χώρια.
Συντάκτης: Μαριάννα Πολένα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
