Τις αποφάσεις θα τις παίρνει πάντα η δυνατή καψούρα

Γυρίζεις το βράδυ στο σπίτι σου κι απολαμβάνεις την ησυχία σου. Ανάβεις το φωτιστικό δαπέδου, με εκείνο το γλυκό φως που σε έκανε εξ αρχής να το αγοράσεις, κάθεσαι στην αγαπημένη σου πολυθρόνα, εκείνη με το υποπόδιο, που χωρίς αυτό δε θα ήταν η αγαπημένη σου, βάζεις ένα ποτήρι κρασί και τη μουσική που σου αρέσει ή τη σειρά που έχεις κολλήσει τελευταία κι είσαι στον παράδεισο. Στο δικό σου παράδεισο. Που εκείνη τη στιγμή δε θα τον άλλαζες με τίποτα.

Μιλούσες το πρωί με κάποιο φίλο και σου γκρίνιαζε για το ταίρι του, που όταν θα γυρίσει το βράδυ σπίτι θα το βρει να έχει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καταλάβει το σαλόνι. Κι όταν θυμήθηκες την κουβέντα σας το βράδυ που άραξες στην ηρεμία σου, με όλα όσα είχες ανάγκη, ένιωσες απίστευτη ευδαιμονία.

Έτσι και τις προάλλες που άκουγες τον συνάδελφο στο γραφείο, να διηγείται την καθημερινότητα ενός μπαμπά με δυο πιτσιρίκια προσχολικής ηλικίας. Και πάλι κατέληξες ότι έχεις κάνει τις πιο σοφές επιλογές. Για σένα. Γι’ αυτό που είσαι εσύ, γι’ αυτό που εσύ χρειάζεσαι για να είσαι καλά και σε ισορροπία. Και για να είσαι έτσι, δεν έχεις σχέδια ούτε συγκάτοικο να αποκτήσεις, ούτε παιδιά να κάνεις. Τελεία και παύλα.

Έτσι μασίφ και στεγανές είναι οι αποφάσεις, όταν από την εξίσωση λείπει ένας παράγοντας: ο έρωτας. Διότι, με την παρουσία του τα πάντα είναι πιθανά. Όλα εκείνα που σε στιγμές νηφαλιότητας μπορεί κανείς να τα θεωρούσε αδύνατα να του συμβούν ή να τα επιλέξει, για όποιο λόγο, τη στιγμή που ερωτεύεται όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά.

Το πλέον εντυπωσιακό είναι όταν κύκλοι που έχουν ολοκληρωθεί και θεωρητικά δεν υπάρχει πρόθεση να ξανανοίξουν, εν τέλει επαναλαμβάνονται, από ανθρώπους που έχουν ήδη περάσει από αυτές τις εμπειρίες, ενώ ήταν σίγουροι ότι αυτό δεν επρόκειτο να τους συμβεί ποτέ ξανά. Όμως και η συγκατοίκηση κι ο γάμος και η απόκτηση παιδιού, αλλά κι άλλες αποφάσεις ζωής, όπως η πόλη που θα ζήσουμε ή αν θα είναι σε αστικό κέντρο ή στην περιφέρεια, ακόμα και οι ώρες που θα αφιερώνουμε στη δουλειά, δεν παραμένουν ανεπηρέαστες απ’ τη συνύπαρξή μας με κάποιον άνθρωπο, αλλά κι απ’ την ένταση των συναισθημάτων μας γι’ αυτόν. Οι προτεραιότητες μπορεί να αλλάξουν, το ίδιο κι οι επιλογές. Κι αυτό δεν είναι ασυνέπεια, ούτε ανακολουθία. Είναι εξέλιξη.

Γιατί η ζωή αλλάζει και μαζί της κι οι άνθρωποι. Κι οι αλλαγές προκύπτουν όταν μεταβάλλονται οι συνθήκες. Κι αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες όταν ερωτευτούμε, πότε θα αλλάξουν; Άλλωστε αν το καλοσκεφτούμε, η πραγματικότητά μας δεν είναι παρά το ψηφιδωτό που διαμορφώνουν οι στιγμές και οι άνθρωποι που επιλέγουμε να εντάξουμε στη ζωή μας. Με εναλλαγές σε καταστάσεις, πρόσωπα και συναισθήματα, που μεταφέρουν επιθυμίες και προτεραιότητες και που μπορεί να αλλάξουν τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον κόσμο και το μέλλον μας.

Κι έχει μια αξία να μην αντιμετωπίζουμε ενοχικά τις αλλαγές αυτές, ειδικά όταν το κίνητρό τους είναι ο έρωτας. Άλλωστε, όπως είπε κι ο Einstein: «το πραγματικό μέτρο της ευφυίας, βρίσκεται στην ικανότητά μας να αλλάζουμε.»