Οι μπαμπάδες που ανήκουν στη γενιά των Millennials έχουν αλλάξει ριζικά τον ρόλο του πατέρα όπως τον γνωρίζαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Έχουν φύγει από τον παραδοσιακό ρόλο που επέβαλλε η κοινωνία και την εικόνα του αποστασιοποιημένου οικογενειάρχη που ήταν όλη μέρα στη δουλειά, δίχως καμία επαφή με τα παιδιά. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες γενεές, οι μπαμπάδες σήμερα επιδιώκουν να επενδύουν ποιοτικό χρόνο στα παιδιά τους και να αναπτύσσουν μια υγιή και αποτελεσματική επικοινωνία βασισμένη στην οικειότητα. Αυτό έχει συμβάλλει στο να χτίσουν τα νέα παιδιά καλύτερη ψυχική υγεία και κοινωνικές δεξιότητες, ενώ έρχονται σε επαφή με τα συναισθήματά τους χωρίς ενοχές.
Η νέα γενιά 30άρηδων μπαμπάδων που ανήκει στη γενεά των Millennials, έχει χαρακτηριστεί ως η γενιά που συμμετέχει περισσότερο από κάθε άλλη στη σωστή και λειτουργική διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Η ενεργός συμμετοχή ξεκινάει να υπάρχει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αυτό, διότι μελέτες έχουν δείξει πως είναι σημαντικό για την υγιή ανάπτυξη του εμβρύου να διαισθάνεται την υποστηρικτική παρουσία του πατέρα και η μητέρα να βρίσκεται σε ένα υγιές περιβάλλον με όσο το δυνατόν λιγότερο άγχος και περισσότερη υποστήριξη και αγάπη. Μέσα από έρευνες που έχουν διεξαχθεί τα τελευταία χρόνια, διαφαίνεται πως η ουσιαστική παρουσία του πατέρα στη ζωή των παιδιών έχει τα παρακάτω θετικά.
Τα παιδιά έχουν υψηλότερη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση κι αυτό διότι οι μπαμπάδες παρακινούν τα παιδιά να παίρνουν ρίσκα και να ανακαλύπτουν νέα πράγματα. Είναι υπεύθυνοι στο να μάθουν στο παιδί πως μπορεί να βασίζεται στις δικές του δυνατότητες και να διαχειρίζεται τις προκλήσεις της ζωής. Συνήθως, οι μπαμπάδες, σύμφωνα με τις έρευνες προσφέρουν βοήθεια στα παιδιά μόνο όταν αντιλαμβάνονται πως δεν μπορούν τα ίδια, αφήνοντάς τα να δοκιμάσουν τις δυνατότητές τους.
Τα παιδιά κατανοούν την έννοια της ατομικής ευθύνης. Οι μπαμπάδες είναι σε θέση να θέτουν αποτελεσματικά και σταθερά όρια δίνοντας στα παιδιά να κατανοήσουν πως κάθε πράξη έχει και μια συνέπεια ή μια ανταμοιβή. Κατά αυτόν τον τρόπο, θα είναι ενήλικες οι οποίοι δε θα φοβούνται να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί.
Έχουν περισσότερο ανεπτυγμένη σκέψη διότι ανταλλάσσουν απόψεις και με τους 2 γονείς τους και ο διάλογος αυτός είναι εποικοδομητικός στο να αναπτύξουν μια νοοτροπία που εστιάζει στην επίλυση προβλημάτων. Αυτή η δεξιότητα συμβάλλει στο να μπορούν να διαχωρίσουν το τι πραγματικά ισχύει από όσα ακούνε στη μετέπειτα ενήλικη ζωή. Σε έναν κόσμο δε, που τα fake news έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας, η κριτική σκέψη διαφαίνεται πως είναι απαραίτητη δεξιότητα.
Έχουν συναισθηματική σταθερότητα και ψυχική ανθεκτικότητα. Βιώνουν μέσα από τον μπαμπά τα επίπεδα ασφάλειας που χρειάζονται για να μπορέσουν αν αναπτυχθούν συναισθηματικά και να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους, δίχως να αισθάνονται τύψεις για όσα βιώνουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπορούν να διαχειριστούν τη ματαίωση και τα συναισθήματα που αυτή προκαλεί.
Παρόλο που οι μπαμπάδες της γενιάς των Millennials διαφαίνεται πως χαράσσουν έναν νέο μονοπάτι που αναδεικνύει τη σημασία της ισότιμης διαχείρισης των οικογενειακών ευθυνών, εξακολουθεί να υφίσταται ακόμα μια κοινωνική αντίληψη που θέλει να υποβαθμίζει τη σημαντικότητα του ρόλου που έχει ο πατέρας. Τα παραδοσιακά και ξεπερασμένα στερεότυπα που επέβαλαν πως ο πατέρας χρειάζεται να είναι αυστηρός και απόμακρος, επηρεάζουν αρνητικά αυτή την εξέλιξη και σε αρκετές περιπτώσεις οι «παραδοσιακοί» μπαμπάδες των προηγούμενων γενεών υποβαθμίζουν αυτή τη μεταστροφή, αναφέροντας πως είναι γελοιότητα και χάνεται ο ρόλος του πάτερ φαμίλια. Ταυτόχρονα, αυτή η μεταστροφή είναι δύσκολη, διότι πολλοί είναι οι νέοι μπαμπάδες που δεν έχουν βιώσει στη ζωή τους έναν ενεργό και υποστηρικτικό πατέρα, και κατά συνέπεια δεν έχουν ένα παράδειγμα να ακολουθήσουν στα δικά τους παιδιά.
Παρόλο που οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα θα συνεχίσουν να υπάρχουν, η επιστημονική κοινότητα αναδεικνύει πως ο ενεργός πατέρας είναι εδώ και διαδραματίζει έναν καθοριστικό ρόλο στη ζωή των παιδιών του. Για να συνεχίσουμε να έχουμε αυτή τη θετική αλλαγή, χρειάζεται να επενδύσουμε στο να ενημερωθούν τα ζευγάρια για την αξία του πατέρα, ενθαρρύνοντας τα νέα ζευγάρια να μοιράζονται τις ευθύνες της ανατροφής των παιδιών, που χρειάζονται την παρουσία τους κι όχι την ιδέα τους. Άλλωστε, όπως αναφέρει και ένα ρητό «χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί».
Συντάκτης: Τρύφων Κάμπο
