Μήπως οι αισιόδοξοι έχουν βρει το μυστικό της ζωής;

Ζούμε σ’ έναν κόσμο που περιβάλλεται από ένα συνονθύλευμα αντιθέσεων. Μαύρο-άσπρο, μέρα-νύχτα, τάξη- αταξία, καλό-κακό, γλυκό-αλμυρό. Σε ζευγάρια αντιθέσεων κατατάσσονται, αδιαμφισβήτητα, και μειονότητες ανθρώπων. Θίγω, έτσι, το πλέον ακραίο ζευγάρι αντιθέσεων που οι τόσο αντικρουόμενές τους αντιλήψεις, κρίνουν και τον τόσο διαφορετικό τρόπο ζωής τους.

Αισιόδοξοι κι απαισιόδοξοι. Οι «όλα υπέροχα σε αυτή τη ζωή», εκείνα τα τυπάκια με το ενοχλητικά μονίμως άσβεστο χαμόγελο στα πρόσωπά τους, απέναντι στο μαύρο συννεφάκι αυτολύπησης των μίζερων και καταθλιπτικών.

Να ξυπνάς κάθε μέρα απ’ το χάραμα για να πας δουλειά, μη έχοντας συμπληρώσει ένα επαρκές ωράριο ύπνου ώστε να αντέξεις την επερχόμενη κούραση της μέρας, να γνωρίζεις τον Γολγοθά που σε περιμένει, ίσα που φτιάχνεις μια κούπα καφέ να σε τονώσει, κάνεις το πολυπόθητο τσιγάρο στο πόδι καθ’ οδόν προς τη δουλειά, και να μπαίνει ο συνάδελφός σου στο γραφείο μοιράζοντας καλημέρες, ευχές και χαμόγελα, με φουλ ενέργεια κι όρεξη για κουβεντούλες κι εργασία. Ό,τι χειρότερο, μη σας τύχει.

Τι στο καλό πίνουν αυτοί οι άνθρωποι πρωί-πρωί; Απορώ. Μπας κι ανακάλυψαν καμιά αρχαία μυστική συνταγή από νέκταρ κι αμβροσία με θεϊκές ικανότητες, που σου προσφέρει ελπίδα και θετική αύρα και το ‘χουν κρυφό απ’ τον υπόλοιπο κόσμο; Γιατί καφέ πίνουμε όλοι, και προσωπικά άρχισα να απελπίζομαι ότι αποκτώ ανοσία.

Γνωρίζατε πως οι σπαστικά αυτοί αισιόδοξοι υποστηρικτές της θετικής οπτικής γωνιάς των πραγμάτων έχουν περισσότερες και μεγαλύτερες επιτυχίες στην επίτευξη των στόχων τους απ’ τους υπόλοιπους, φυσιολογικούς, θα ‘λεγα, ανθρώπους; Είναι λες και μόλις βάλουν κάτι μέσα στο κεφάλι τους, θα γυρίσουν γη κι ουρανό ανάποδα να το καταφέρουν, χωρίς πίκρα, χωρίς κούραση, χωρίς απογοήτευση ή κάποιο ενδεχόμενο κι αμφιβολία να αποτύχουν. Κατά κάποιον τρόπο, το σύμπαν δουλεύει με το μέρος τους. Κι αν σπανίως κάτι πάει στραβά, έρχονται και σου λένε το γνωστό «δεν πειράζει, καλέ, την επόμενη φορά», και ξεκινούν επιτόπου καινούργιες προσπάθειες για τη σίγουρη πλέον επιτυχία τους.

Εν αντιθέσει, αυτά τα μίζερα πλάσματα απαισιοδοξίας κι αρνητικότητας, τις περισσότερες φορές, βιώνουν τη μία αποτυχία μετά την άλλη. Και να πεις ότι δουλεύουν λιγότερο, διαβάζουν λιγότερο ή κάνουν τέλος πάντων κάτι πρακτικά διαφορετικό απ’ τους οπτιμιστές; Ούτε καν. Διαφέρουν μόνο στην ψυχολογία, στην αυτοπεποίθηση και στο μότο με το οποίο προχωρούν. Είναι λες και βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε έναν κόσμο ματαιότητας και κατάθλιψης, μεμψιμοιρίας και δυστυχίας, ενώ η ελπίδα έχει ξεμείνει έξω απ’ τα κυκλώπεια τοίχοι που έχουν υψώσει γύρω τους.

Έχουν παγιδευτεί σε ένα φαύλο κύκλο στασιμότητας και συμβιβασμού με το επερχόμενο ανεπιτυχές μέλλον τους. Κι υποδουλώνουν αθόρυβα τους εαυτούς τους, καθιστώντας τους τελικά έρμαια απαισιοδοξίας, αδράνειας κι αποπροσανατολισμού, καθώς εστιάζουν στην αποτυχία τους κι όχι σε μια νέα και καινοτόμα μέθοδο για την κατάκτηση του πολυπόθητου στόχου.

Λέτε να αρχίσουμε σιγά-σιγά όλοι να υιοθετούμε λίγη από αυτή την αισιοδοξία και την αυτοπεποίθησή τους; Λίγη πίστη στον εαυτό μας και στην επιθυμητή επιτυχία του; Να το πιστέψουμε, ρε παιδάκι μου, ότι μπορούμε να περάσουμε το μάθημα, ότι μπορούμε να πάρουμε τη δουλειά, ότι θα προλάβουμε να φτιάξουμε σώμα για το καλοκαίρι κι ότι είμαστε όμορφοι ό,τι και να φορέσουμε. Ναι, ακόμα και με το προπέρσινο σορτσάκι. Φτάνει να το πιστέψουμε. Να το νιώσουμε. Και να το ζήσουμε. Μήπως και το σύμπαν βοηθήσει κι εμάς λίγο, ίσως για μία φορά!

Δε λέω να ξυπνάμε κάθε πρωί με όρεξη και πνεύμα να διορθώσουμε την τρύπα του όζοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αλλά καλό θα ήταν να ξεφύγουμε λίγο απ’ την καθημερινή μας μαύρο-γκρι μιζέρια και να της προσθέσουμε λίγο χρώμα, ή ακόμα κι ένα μικρό, ξεθωριασμένο, ουράνιο τόξο. Πού ξέρετε, μπορεί και να φέρει αποτελέσματα.