Το σπιτάκι μας, το καταφύγιό μας

Για όλους μας έρχεται κάποτε αυτή η στιγμή που πρέπει να αποχωριστούμε το σπιτικό μας, και μαζί όλο του το περιεχόμενο. Γονείς, αδέλφια, σκυλιά, γατιά, αναμνήσεις και στιγμές. Μετακομίζεις, λοιπόν. Μπορεί αρκετά μακριά, μπορεί κι όχι. Φεύγεις, όμως, κυνηγώντας όνειρα και προσδοκίες. Είτε για δουλειά, είτε για σπουδές, είτε απλά για το κυνήγι του αγνώστου και της ιδανικής και πρέπουσας –για τον καθένα– ζωής. Και κάπως έτσι, κάνεις τα πρώτα βήματα, μπαίνεις στο ψάξιμο για το δικό σου –και μόνο– πλέον σπιτικό.

Πιθανόν να φαντάζεστε σπιταρόνες κι επαύλεις με θέα, πολυτέλειες κι ανέσεις. Ονειροβασίες και κουραφέξαλα. Αντιλαμβάνεστε ότι λίγο η οικονομική κρίση και λίγο η αστική ασφυξία της χώρας μας, λέμε αναγκαστικά «αντίο» αποχαιρετώντας τα πιο πάνω μεγαλεία. Όμως κι η μεγαλούπολη κάπου θα βρει να μας βολέψει -ή έστω να μας σφηνώσει, ειλικρινέστερα. Τα μεγάλα κι άνετα διαμερίσματα είναι συνήθως ή καταλυμένα κι ενοικιασμένα ή πολύ ακριβά, ή σε πολύ κακή για μας περιοχή. Κι έτσι πρέπει να συμβιβαστούμε με άλλα, αξιοπρεπή μεν αλλά πιο μικρά και φτηνά δε.

Μην απελπίζεστε, όμως, έχουν τη χάρη τους τα μικρά διαμερισματάκια, και θα δείτε ότι κάπου θα τα προτιμήσετε απ’ τα μεγαλύτερα. Το κόλπο με αυτά τα λιλιπούτεια σπιτάκια είναι η σωστή επιλογή των επίπλων. Όχι πολλά-πολλά, λίγα και πρακτικά. Με κρυφούς χώρους αποθήκευσης και τέτοια. Μη γεμίζετε τα λιγοστά τετραγωνικά σας με άχρηστα αντικείμενα κι ένα σωρό περιττά καλούδια. Θα πνιγείτε μόνοι σας.

Η διακόσμηση, τώρα, αποτελεί θέμα προσωπικότητας και γούστου. Το σπίτι μας δεν μπορεί να ντυθεί με τίποτε άλλο παρά μόνο με τον δικό μας χαρακτήρα και τη φαντασία μας, με την προσωπικότητα και τα όνειρά μας. Να ‘στε όσο πιο αυθεντικοί κι αληθινοί μπορείτε με το σπίτι σας. Θα γίνει η φωλιά σας, η ασφάλειά σας, το σημείο αναφοράς σας και πρέπει να το αγαπάτε, να σας εμπνέει και να απολαμβάνετε τον χρόνο σας σε αυτό.

Μια μικρή συμβουλή που ίσως βοηθήσει κι υιοθετήσετε, προσθέστε και λίγο «έξω» στο «μέσα» σας. Τι σημαίνει αυτό; Πράσινο. Λουλούδια και φυτά. Γλάστρες και γλαστράκια. Θα ηρεμήσουν τον χώρο σας και ταυτόχρονα θα δώσουν άλλη αίσθηση στο μάτι. Μην πνιγείτε στα μπετά και στα τσιμέντα. Και φωτογραφίες. Γεμίστε τοίχους και ράφια με φωτογραφίες, με τη ζωή σας, τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις σας, τους ανθρώπους και την οικογένειά σας. Θα το αγαπήσετε γρηγορότερα και θα αναπτύξετε οικειότητα ευκολότερα με αυτούς τριγύρω.

Επίσης, το μικρό σπίτι είναι ό,τι πρέπει για τους πιο μανιακούς μικροβιοφοβικούς και ψυχαναγκαστικά άρρωστα καθαρούς φίλους μας. Το σπίτι γίνεται λαμπίκο μέσα στον μισό χρόνο που θα χρειαζόταν για ένα πιο μεγάλο, με αχρησιμοποίητους χώρους και περιττά αντικείμενα κι έπιπλα που τα βάλαμε για να το κάνουν να φαίνεται πιο γεμάτο. Μπορεί να ‘ναι αγγαρεία, αλλά επιβάλλεται, και τι καλύτερο απ’ το να τελειώνεις τις υποχρεώσεις σου σε χρόνο ρεκόρ. Έχεις και καθαρό σπίτι γρήγορα και χρόνο για καφέ με φίλους, αλλά και χρόνο να απολαύσεις τα αρώματα του φρεσκοκαθαρισμένου σπιτικού.

Ακόμα πιο ιδανικό είναι για τους πιο καχύποπτους και φοβιτσιάρηδες τύπους, που περιμένουν από κάθε γωνιά να πεταχτεί κάποιος εισβολέας που καταπάτησε τον χώρο τους. Με ένα μικρό σπιτάκι, ρίχνεις δυο ματιές και τα έχεις όλα υπό έλεγχο. Ούτε διαρρήκτες, ούτε κλέφτες, ούτε τρελοί ψυχάκιες που σε στολκάρουν γνωρίζοντας την κάθε σου κίνηση. Κοιμάσαι ήσυχα στο κρεβατάκι σου ή αράζεις χαλαρός στον καναπέ σου, χωρίς να ‘χεις το μυαλό σου στο παράθυρο του διπλανού δωματίου που ‘χεις αφήσει λίγο ανοιχτό για να μπει καθαρός αέρας και να στεγνώσει κι η μπουγάδα που έχεις μόλις απλώσει.

Η αστική ζωή δεν έχει την ανεμελιά της επαρχίας, γι’ αυτό τις λιγοστές και πολύτιμες ώρες που έχουμε για ξεκούραση πρέπει να τις εκμεταλλευόμαστε, να τις ζούμε και να τις απολαμβάνουμε στο έπακρον. Τράβα τις κουρτίνες κι άνοιξε το παράθυρο. Μην πέσεις στην παγίδα της κλεισούρας, της μελαγχολίας και της ψυχοπλάκωσης. Πάρε μια καρέκλα και κάθισε στο μπαλκόνι, άπλωσε τα πόδια στο κάγκελο και κλείσε τα μάτια, μη νοιάζεσαι για τον γείτονα, είσαι αξιοζήλευτος κι όπου να ‘ναι θα σε ακολουθήσει πιστά. Μπορεί να μην έχουμε θέα σε παραλίες και χρυσές αμμουδιές, λιβάδια, δάση και χρωματιστές πεδιάδες, αλλά έχουν και τα δικά μας μικρά μπαλκόνια τη χάρη τους.

Τελευταίο και σημαντικότερο είναι η ζεστασιά κι η θαλπωρή που σου παρέχει ένα μικρό σπιτάκι. Γωνιές κι έπιπλα στοιβαγμένα με αναμνήσεις κι όμορφες στιγμές. Μοναχικές και μη. Βραδιές παιχνιδιών με την παρέα, και βραδιές ταινιών με εκείνον ή εκείνη, που αλίμονο σε όποιον κατάφερε ποτέ να δει το τέλος.

Αγαπάς τον χώρο σου και τις στιγμές μέσα σε αυτόν. Δένεσαι με το σπιτικό σου. Σου λείπει κάθε φορά που φεύγεις. Ώσπου έρχεται εκείνη η ώρα που πιάνεις τον εαυτό σου, μετά από οικογενειακές διακοπές για Χριστούγεννα ή Πάσχα στο χωριό, να αναζητάς και να πεθυμάς το μικρό, αγαπημένο, δικό σου και μόνο, σπίτι. Ναι, ναι, και ποιος ακούει τη μάνα σου μετά: «Αφού είσαι σπίτι σου, αγάπη μου, τι λες;», και κάτσε να της εξηγήσεις χωρίς να σου κρατήσει μούτρα και να σε φάει στα παράπονα.