7 τραγούδια για έναν χορό που τα ρούχα είναι περιττά

Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «στριπτίζ»; Ένας ερωτικός χορός, ο οποίος συνδυάζεται φαντασιακά με την ερωτική πράξη καθώς η τεχνική του είναι κατά βάση η αργή και αισθησιακή απογύμνωση του χορευτή ή της χορεύτριας υπό τους ήχους μουσικής. Μπορεί πράγματι να αποτελεί ένα είδος προκαταρκτικού, μπορεί όμως και να προσφερθεί ως απλό θέαμα με το τέλος να έρχεται τη στιγμή που αποβάλλεται και το τελευταίο ρούχο -χωρίς απαραίτητα να σημαίνει ότι στο στριπτίζ είναι υποχρεωτικό, ας πούμε, να γδυθεί ολοκληρωτικά το άτομο που χορεύει.

Η όλη ουσία του χορού, άλλωστε, δεν είναι η τελική στιγμή της αποβολής και του τελευταίου υφάσματος αλλά η προεργασία, η λαγνεία που χτίζεται και το πάθος που υπονοείται. Δεν υπάρχουν βιασύνες μα ολόκληρη τελετουργία και ατμόσφαιρα, εξάλλου η μουσική που συνοδεύει αυτό τον χορό είναι σχεδόν πάντα αισθησιακή και αργή. Το στριπτίζ δε συγχωρεί τις προχειρότητες. Απαιτεί υπομονή, προετοιμασία, φαντασία και -κυρίως- τόλμη. Λίγοι χοροί απαιτούν να είσαι τόσο απόλυτα εξοικειωμένος με το σώμα σου και τη σεξουαλικότητά σου, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μην βγει αμήχανο.

Μαγαζιά προσφέρουν τέτοιου είδους show δεκαετίες τώρα, ενώ ο κινηματογράφος μας έχει χαρίσει εξαιρετικές σκηνές με ηθοποιούς που τόλμησαν να το χορέψουν on camera. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την Kim Basinger στο -κλασικό πλέον- «9,5 Εβδομάδες», την Demi Moore στην ομότιτλη ταινία ή την Natalie Portman στο «Closer»; Το στριπτίζ θεωρούνταν τέχνη και η ιστορία του είναι πολύ παλιότερη από όσο φαντάζεσαι. Διότι ναι μεν ο όρος «στριπτίζ» πρωτοεμφανίζεται το 1932, όμως η τεχνική του απαντάται ήδη από την αρχαιότητα. Οι Σουμέριοι αναφέρουν στους μύθους τους τη θεά Inanna η οποία κατέβαινε στον Κάτω Κόσμο αφαιρώντας από ένα ρούχο της ή κόσμημα σε κάθε μία από τις 7 του πύλες. Επτά ήταν και τα πέπλα της Σαλώμης, τα οποία αφαιρούσε ένα-ένα καθώς χόρευε μπροστά στον Ηρώδη, κατά την Καινή Διαθήκη. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μία ειδική κατηγορία ιερόδουλων οι «αυλητρίδες», δηλαδή γυναίκες που χόρευαν γυμνές προς τέρψη του κοινού, ενώ κάτι αντίστοιχο απαντάται και στην Αρχαία Ρώμη. Ιστορίες για γυναίκες που μάγευαν με το στριπτίζ τους εμφανίζονται και στο Βυζάντιο (κουτσομπολιά της εποχής αναφέρουν ότι η σύζυγος του Ιουστινιανού, Θεοδώρα είχε ιδιαίτερο ταλέντο στον εν λόγω χορό), ενώ -κι εδώ υπάρχει ανατροπή!- σε ένα αγγλικό έργο του 1677 υπάρχει σκηνή όπου ένας άνδρας αφαιρεί αργά τα ρούχα του κατευθυνόμενος προς το κρεβάτι. Και, φυσικά, μην ξεχνάμε την Ολλανδή κατάσκοπο Μάτα Χάρι, ομοίως πασίγνωστη, μέσα σε όλα και για τον αισθησιακό χορό της.

Στη Γαλλία, περί τα τέλη του 1800 εμφανίζονται θρυλικά παρισινά θεάματα όπως το Moulin Rouge και τα  Folies Bergère, όπου γυναίκες χόρευαν σχηματίζοντας «ζωντανούς πίνακες». Οι παραστάσεις ήταν εξεζητημένες, οι χορογραφίες προβαρισμένες στην εντέλεια και οι γυναίκες φορούσαν πανάκριβα κοσμήματα, ενώ συχνά επέλεγαν πούλιες και φτερά. Στη Βρετανία, τα εν λόγω σόου πρωτοεμφανίστηκαν το 1930 όταν η Laura Henderson άρχισε να παρουσιάζει αντίστοιχο σόου στο Windmill Theatre. Το βρετανικό δίκαιο απαγόρευσε το θέαμα γυμνών γυναικών εν κινήσει και στην περιοδεία των παραστάσεων οι χορεύτριες έψαχναν τρικς για να παραμείνουν σύννομες, όπως το να παραμένουν εντελώς ακίνητες κατά την στιγμή που αφαιρούσαν το τελευταίο ρούχο. Πολύ αργότερα, άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα strip clubs, τα οποία υπάρχουν ακόμα και σήμερα με αποτέλεσμα να επέλθουν και οι σχετικές αλλαγές στο νόμο. Το ανδρικό στριπτίζ άρχισε να γίνεται κοινή και αποδεκτή πρακτική μετά το 1970, παρ’ όλο που και πριν υπήρχαν άνδρες στρίπερ.

Σήμερα, το στριπτίζ έχει εν μέρει και λανθασμένα ταυτιστεί με το pole dancing, δηλαδή το χορό σε στύλο. Κι ενώ αρκετές φορές ο στύλος χρησιμοποιείται ως «συνοδευτικό», δηλαδή αντικείμενο από το οποίο κρατείται ο χορευτής για να εκτελέσει μερικές απλές κινήσεις, στην πραγματικότητα είναι άθλημα, χορός εξαιρετικά δύσκολος και απαιτητικός. Και παρά την ευρεία παραπλάνηση που επικρατεί υπάρχουν πάμπολλα strip show όπου η μετέπειτα ερωτική επαφή είναι απαγορευμένη, οι χορευτές δίνουν απλώς μία παράσταση, απλά λίγο πιο τολμηρή από όσες έχουμε συνηθίσει και τον Δεκέμβριο του 2006 δικαστήριο στη Νορβηγία αποφάσισε ότι το στριπτίζ είναι μια μορφή τέχνης. Και πράγματι είναι.

Κι επειδή όσο διαβάζατε το κείμενο υποψιάζομαι ότι παράλληλα έπαιζε το κλασικότερο κομμάτι στριπτίζ έβερ, δηλαδή το “You can leave your hat on” -και ίσως δίκαια να του ανήκει ο τίτλος, βήμα βήμα τις δίνει τις οδηγίες δίνει ο Joe o Cocker-, αν δε θες να παραμείνεις στα κλισέ, παρακάτω θα βρεις τραγούδια για ιδιωτικό show πέρα από τα κλασικά, αλλά εξίσου αγαπημένα. Εσύ φτιάχνεις ατμόσφαιρα, εμείς δίνουμε ιδέες για μουσική υπόκρουση.

1.”Step into this room and dance for me”- Μadrugada

Ε, νομίζω δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρος τίτλος. Αγαπάμε λίγο περισσότερο την ακουστική εκτέλεση του κομματιού, πάλι βέβαια από τους Madrugada, αλλά όχι εκείνη που συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ “The Nightly Disease”. Ψάξε τη και μας ευχαριστείς αργότερα.

2. “Crazy”- Aerosmith

Εντελώς διαφορετικό στιλ, αλλά εξίσου αισθησιακό κομμάτι από τους Αerosmith αυτή τη φορά, όπου και στο ίδιο το βιντεοκλίπ του κομματιού οι άτακτες μαθήτριες Liv Tyler και Αlicia Silverstone κάνουν την εμφάνισή τους σε αμερικάνικο strip club. Come here, baby!

3. “Give me one reason”- Tracy Chapman

H ονειρική φωνή της Chapman μας χαρίζει ένα σούπερ ερωτικό κομμάτι, που ενώ αντιλαμβάνεσαι ότι ενώ απέχει από τα κλασικά ακούσματα για μία τέτοια στιγμή, μια χαρά συνδυάζεται αν θες να επιλέξεις κάτι στο πιο εναλλακτικό του. Αδύνατον να το ακούσεις και να μη θες να χορέψεις. Γενικώς και ειδικώς.

4. “Down in Mexico”– The coasters

Από το soundtrack του «Death Proof» και αν δεν έχεις δει την ταινία ξέρεις και ξέρω για τι και για ποια σκηνή μιλάμε. Αν όχι δεν πειράζει, πάτα play και θα κάνεις όλους τους κατάλληλους συνειρμούς.

5. “Un ano de amor”– Luz Cazal

Κι άλλο τραγούδι βγαλμένο από ταινία, τα «Ψηλά Τακούνια», συγκεκριμένα. Και δε χρειάζεται να είσαι ισπανομαθής για να σε παρασύρει το κομμάτι. Έχει χρησιμοποιηθεί ως μουσική υπόκρουση σε άπειρες ερωτικές σκηνές, εκτός της ταινίας που πρωτοακούστηκε, ήρθε και η δική σου η σειρά να φέρεις το σινεμά στο χώρο σου.

6. “Feeling good”- Muse

Δε θα διαφωνήσουμε τώρα σχετικά με το ποια εκτέλεση είναι καλύτερη και αν πρέπει να αγγίζουμε κάποια κομμάτια ή όχι. Άλλο είναι το θέμα μας, άκουσέ το όπως του πρέπει και αν σε απογοητεύσει, το συζητάμε.

7. “Falling”- Alicia Keys

Τραγούδι που παιζόταν παντού, είχε κάνει κακό χαμό με αποτέλεσμα να καταντήσει λίγο σούπα, λίγο «όχι πάλι, μέχρι και η Αλίσια θα το έχει βαρεθεί». Ήρθε η ώρα να το αντιμετωπίσεις διαφορετικά και να το ακούσεις με άλλα αυτιά.

Στριπτίζ, ο παρεξηγημένος χορός, ο απελευθερωτικός, ο ερωτικός. Το στριπτίζ έχει σαμποταριστεί και πολεμηθεί, όπως άλλωστε οτιδήποτε αφορά τη σωματική απελευθέρωση και την επαφή με τον εαυτό μας απογυμνωμένο, από ρούχα και από σεμνοτυφίες. Δεν είναι ο χορός πρόστυχος. Εμείς είμαστε απελπιστικά στενόμυαλοι.