Αλλιώς βλέπει την απιστία ο απατημένος, όποιος απατά και το τρίτο πρόσωπο

Πιάσαμε ταμπού και ποιος μας σώνει. Απιστία, λοιπόν, θεματάρα που καίει και ζεματάει κι αποκλείεται να μη σ’ έχει απασχολήσει ως τώρα με κάποιον τρόπο. Είτε γιατί το φόρεσες, είτε γιατί στο φόρεσαν, είτε γιατί συντέλεσες στο να φορεθεί, οι περισσότεροι έχουν εμπλακεί σε μια παλιοϊστορία. Κάλλιστα μπορεί απλά να το έμαθες σαν πικάντικο κουτσομπολιό κι η θέση που πήρες εξαρτήθηκε από δύο παράγοντες: Ο πρώτος είναι ο βαθμός συμπάθειας προς το εν λόγω πρόσωπο κι ο δεύτερος η υποκειμενική σου άποψη, ανάλογα τη θέση που είχες κάποτε σ’ αυτό το ιδιαίτερο τρίγωνο. Όποιος δεν έχει μπλέξει ποτέ σε τέτοιες καταστάσεις παρακαλείται να είναι φειδωλός στα λόγια του και καθόλου σκληροπυρηνικός στις απόψεις του.

Έτσι καθαρά και ξάστερα, που τα λέμε μεταξύ μας, η απιστία είναι πράξη επαχθής, επονείδιστη και μη βιώσιμη. Μέχρι κι εντολή έγινε, το «Ου μοιχεύσεις», το γνωστό, οπότε φαντάσου πόσο αυτονόητο δεν ήταν πως δε μετατρέπουμε κόσμο σε ελάφι. Ο καθένας έχει την άποψή του, την υποστηρίζει με σθένος, ωστόσο, συμπέρασμα δε βγαίνει. Και ξέρεις γιατί; Επειδή έκαστος υποστηρίζει τη θέση στην οποία είχε βρεθεί.

Ξεκινώντας, ο απατημένος τείνει πάντα να είναι το θύμα, ο καλός της υπόθεσης, αυτός που κερδίζει στο τέλος, ακόμα κι αν η όλη του συμπεριφορά στη σχέση τράβαγε όχι μόνο κέρατο, αλλά και μπούφλες. Και δικαίως θα λέγαμε. Ό,τι κι αν είχε γίνει, δε δικαιολογείται η απιστία, ενώ θα μπορούσαν απλά να τον χωρίσουν. Έχει κάθε δίκιο να ξεσπάσει, να είναι κάθετος στις απόψεις του, επειδή αυτός ξέρει τον πόνο της προδοσίας, τι σημαίνει να γκρεμίζεται η εμπιστοσύνη που είχες στον άλλο. Το κέρατο του συντρόφου παραγράφει, κατά κάποιο τρόπο, όλη την προγενέστερη άσχημη συμπεριφορά του απατημένου –αν υπήρξε– και δίνει το δικαίωμα να σε χορέψει στο ταψί. Η μόνη περίπτωση να ειπωθεί ένα «τα ‘θελε ο κώλος του» είναι να ήξερε εξαρχής ότι μπλέκει με άπιστο, αν για παράδειγμα ο γλυκούλης που απάτησε είχε παρατήσει πρώην σχέση γι’ αυτόν. Όλα κι όλα, μπούμερανγκ γυρνάνε αυτά. Α, και μην ξεχνάμε κι όσους εθελοτυφλούσαν ή ανέχονταν απιστίες για να μη χάσουν το κελεπούρι. Ούτε εσάς σας λυπάται κανένας, επίσης.

Το άλλο μέλος, τώρα, αυτό το σίχαμα που απατά, που πρέπει να διαπομπευτεί δημόσια, να τον κάψουμε στην πυρά ωσάν άλλη μάγισσα του Μεσαίωνα, αυτό το τέρας. Τι, όχι; Πόσο επιεικείς είμαστε προς όσους απιστούν; Οι λόγοι για να στολίσει κάποιον τον σύντροφό του είναι τόσοι, όσοι οι κόκκοι άμμου. Δεν θα αναφερθώ σ’ αυτούς, όλοι τους υποθέτετε ή, κάποιοι, έχετε επιχειρηματολογήσει με ζέση υπέρ αυτών. Είτε η απιστία ήταν μεμονωμένη, είτε καθ’ έξη, είτε από έρωτα, είτε σωματική, είτε συναισθηματική –ναι κι αυτές πιάνονται, αν θες να ξέρεις–, είναι κατακριτέα. Όσο κι αν ακούγοντας κάποιον που έχει απατήσει, μπορέσεις να τον καταλάβεις ή δικαιολογήσεις, ποτέ δε θα του πεις «μπράβο ρε, σε παραδέχομαι». Πάντα θα απολογείται, θα εξηγεί, θα είναι συγκαταβατικός και πάντα θα ξέρει πως δε θα πείσει κανέναν. Ούτε καν τον εαυτό του, καθώς, όσο κι αν υποστηρίξει την επιλογή του, θα ξέρει πως ήταν ο μαλάκας κι ο παρτάκιας της υπόθεσης. Οι μισοί που απατάνε είναι εγωιστές, οι άλλοι μισοί αδύναμοι χαρακτήρες. Κάποιοι μετανιώνουν την πράξη, κάποιοι γιατί τους τσάκωσαν Επειδή, όμως, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, μην τους κατακεραυνώνουμε, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Άντε να αναιρείς τώρα, όλα τα «εις θάνατον» που είχες εκστομίσει, αν βρεθείς εσύ να απατάς. Ποια δικαιολογία από όσες κορόιδευες, χρησιμοποιείς, είπαμε;

Το πρόσωπο-κόλαφος, το τρίτο, δηλαδή. Αν έχει ακούσει τα μύρια όσα αυτός που απατά, το τρίτο πρόσωπο τα ακούει εις τη νιοστή. Κι αλήθεια, δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολούνται με αυτόν. Να πω ότι ήταν φιλικό πρόσωπο του ζευγαριού, οκ, έχει άλλες προεκτάσεις το θέμα. Είτε ήξερε την ύπαρξη της σχέσης είτε όχι, συνήθως γίνεται το εξιλαστήριο θύμα. Αυτός που δε σεβάστηκε τίποτα, ο ανήθικος που διαλύει σπίτια, είναι πανεύκολο να τα ρίξεις στον τρίτο που έκανε μάγια στο αμόρε, αντί να δεις πού είχε τρύπα η σχέση και μπήκε από ‘κει. Έλα, τώρα, όλοι ξέρουμε πως μας συμφέρει να τα ρίχνουμε αλλού. Δεν αγιοποιεί κανένας τον δεύτερο σε σειρά, πρώτο σε προτίμηση, αλλά τη μικρότερη ευθύνη φέρει. Όσο κι αν τρίφτηκε, προκάλεσε ή διεκδίκησε, το πρόβλημα είναι στο ζευγάρι. Ναι, ίσως δεν έχει ηθικούς φραγμούς, ίσως να γουστάρει επιβεβαίωση, αλλά, αυτό θα έπρεπε να είναι δικό του πρόβλημα. Από τη στιγμή που έγινε και του ζευγαριού, κάτι άλλο ήταν ελαττωματικό. Ίσως, πάλι, και να ερωτεύτηκε. Βάστα μικρό καλάθι, γιατί ο έρωτας είναι ύπουλος, βρόμικος και παρασύρει και τους πιο έντιμους ανθρώπους. Και κανείς ποτέ δεν έκανε πίσω επειδή ο άλλος ήταν σε σχέση. Υποχώρησε γιατί απορρίφθηκε είτε γιατί δεν ήθελε να φάει τα μούτρα του, αυτοπροστασία λέγεται κι ας το βαφτίζουν «ηθική».

Καταλήγοντας, οι αφορισμοί, σε τέτοια ζητήματα, ας μένουν στην άκρη. Αν δε βρεθείς σε μία ή και σε παραπάνω απ’ τις προαναφερθείσες θέσεις, μη μιλάς με απολυτότητα. Γιατί, είναι πολύ πιθανό κάποια στιγμή, να σου έρθει ένας ωραιότατος κουβάς κατάμουτρα με όλα όσα κορόιδευες και να σε λούσει με αυτά.