Αν δεν τσαλακωθείς πώς θα φλερτάρεις;

Ωραίες οι αρχές κάθε σχέσης, αλλά προσωπικά με γεμίζουν άγχος. Και δεν εννοώ το απόλυτα λογικό άγχος του αν θα ξανασυναντηθείτε, αν τα αισθήματα είναι αμοιβαία κι αν ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου είναι αληθινός ή προσποιείται κάτι που δεν είναι. Μιλάω για τα άγχη τα άλλα, που αν είσαι λίγο ψυχαναγκαστικός, λεπτολόγος ή φιλάρεσκος σου πιάνουν το μυαλό και στο κάνουν πουρέ, μην αφήνοντάς σε να χαλαρώσεις και να απολαύσεις τη στιγμή.

Όλοι θέλουμε στις αρχές να δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, απλά κάποιοι το παρακάνουμε. Δεν είναι μόνο θέμα επιθυμίας για τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας και στον οποίο προσπαθούμε να δείξουμε τις χάρες μας και τα προσόντα μας, είναι -κυρίως- δική μας προσωπική λόξα, δεν ανεχόμαστε να εκτεθούμε για χαζά πράγματα όπως ένα τραγικό ορθογραφικό λάθος που κάναμε πάνω στη βιασύνη μας, μία εμφάνιση λιγότερο αψεγάδιαστη από αυτή που συνήθως έχουμε, μια κοτσάνα που θα πετάξουμε λόγω αφηρημάδας ή οτιδήποτε άλλο ασήμαντο μπορείς να σκεφτείς. Θες γιατί είμαστε λίγο ψωνάρες, θες γιατί εμείς γνωρίζουμε -σε αντίθεση με τον άλλο- ότι δεν είμαστε αστοιχείωτοι, ανορθόγραφοι, αγεωγράφητοι και λοιπά, θες γιατί είμαστε αγχώδεις, τελειομανείς ή ανασφαλείς, το πρόβλημα είναι ότι θεωρούμε πως μία «κακή» μας στιγμή είναι ικανή να ξενερώσει τον άλλο και να τον οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί περαιτέρω.

Ναι, για μας μια «κακή στιγμή» μπορεί να θεωρείται κάποιο από τα προαναφερθέντα παραδείγματα. Τώρα θα μου πεις αν ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου απομακρυνθεί από κάτι τόσο ανούσιο μάλλον δεν κάνει για σένα ή απλά έψαχνε μια δικαιολογία και πιάστηκε από μια ασήμαντη αφορμή και δίκιο θα έχεις, αλλά το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στον wannabe σύντροφο, αλλά στο δικό μας προβληματικό εγκέφαλο. Κολλάμε σε λεπτομέρειες, πιστεύουμε ότι κάναμε κάτι τραγικό, ικανό να καταρρίψει την εικόνα που με κόπο χτίζουμε και, σε κάθε περίπτωση, δε γουστάρουμε επ’ ουδενί να δείξουμε κάτι που δεν είμαστε απλά και μόνο επειδή εκείνη την ώρα η κουλή μας τύχη αποφάσισε να μας εκθέσει. Ας μας ρεζιλέψει αργότερα, όταν ο άλλος έχει σχηματίσει την εικόνα τη σωστή, την αληθινή, διόλου δε μας απασχολεί, γιατί ως τότε έχουμε δείξει μερικά πράγματα και έχουμε εφησυχάσει ότι δε θα κριθούμε από το μεμονωμένο το περιστατικό.

Και για να μιλήσουμε με παραδείγματα, εγώ είμαι άνθρωπος ατζαμής. Πέφτω στον ίσιο τόπο, ρίχνω κάτω πράγματα, μελανιάζω κόσμο με κατά λάθος αγκωνιές. Αν, ας πούμε, πάω και τσακιστώ την ώρα που το παίζω ντιβάρα, θα γελάσω, δε θα ντραπώ. Δε θα με νοιάξει να με δει ο άλλος να ρίχνω με απίστευτη ατσαλοσύνη το ποτήρι στο τραπέζι κάνοντας χάλια το άπαν σύμπαν όπως και τον ίδιο γιατί είναι κάτι που θα πρέπει να συνηθίσει. Οπότε ας το μάθει μια ώρα αρχύτερα να ξέρει και πού έμπλεξε. Δεν είμαι, όμως, ανορθόγραφη οπότε αν πάνω στη βιασύνη μου γράψω «υποτίθετε» αντί για «υποτίθεται» με πιάνει πυρετός, που δεν ξέρω τι σημαίνει και αν σημαίνει κάτι, αλλά ο πατέρας μου το έλεγε για κακό και μου έχει μείνει.

Να χαρείτε, μην πιάσουμε τώρα τα λογικά επιχειρήματα, τα γνωρίζουμε, απλά δεν ελέγχουμε το άγχος που μας κατακλύζει εκείνη τη στιγμή, αν το ελέγχαμε δε θα συζητούσαμε τώρα. Προφανώς και τα λάθη τέτοιας φύσεως είναι ασήμαντα και εξαιρετικά επιφανειακός όποιος σε κρίνει από κάτι αντίστοιχο και οι πιθανότητες λένε ότι μπορεί και να μην ασχοληθεί καν. Αλλά είπαμε, φιλάρεσκοι και ανασφαλείς, ο συνδυασμός που σκοτώνει. Οπότε, επειδή εμείς δεν πρόκειται να αλλάξουμε, όταν μας βλέπετε να έχουμε ταχυπαλμία, να κοκκινίζουμε και να προσπαθούμε σπασμωδικά να σας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε «τέτοιοι» μη μας δίνετε σημασία. Δώστε μας λίγο χρόνο να ξεπεράσουμε τη μίνι ηλίθια κρίση πανικού μας και εν καιρώ θα ηρεμήσουμε. Και μη διανοηθείτε να μας κάνετε πλάκα με αυτό το μη ενδεικτικό περιστατικό που μας πόνεσε γιατί πολύ θα μας πικράνετε και θα μας ξανανέβει η πίεση -από νεύρα αυτή τη φορά- αφού να, δίκιο είχαμε, κριθήκαμε άδικα και θα μας κυνηγάει αιωνίως η ρετσινιά που είναι κι εντελώς άδικη, εδώ που τα λέμε.

Εμείς είμαστε οι προβληματικοί, το έχουμε αντιληφθεί. Και κακό μόνο σε μας κάνουμε με τα σκαλώματα που τρώμε. Αφήστε μας στον πόνο μας και στις προσπάθειές μας και κοροϊδέψτε μας από μέσα σας, δηλαδή να είστε και κάπου άνθρωποι. Ή τουλάχιστον εκτιμήστε το γεγονός ότι σας θεωρούμε αρκετά σημαντικούς και μια κάποια επιρροή πάνω μας την έχετε, έστω κι αν αυτός ο τρόπος απόδειξης είναι αρκετά ανορθόδοξος.