Ανυπομονούσες να ενηλικιωθείς· δεν ήξερες πως έχει υποχρεώσεις;

Την εποχή των δεινοσαύρων, όταν δηλαδή περίμενα τα αποτελέσματα των πανελληνίων, με θυμάμαι να παρακαλάω να ανέβουν οι βάσεις γιατί με τη βαθμολογία μου θα σπούδαζα στην πόλη μου. Μη σας τα πολυλογώ, εισακούστηκα και βρέθηκα να ψάχνω σπίτι 800 χιλιόμετρα μακριά από τη γενέτειρά μου. «Να ψάχνω», τρόπος του λέγειν, εγώ ενδιαφερόμουν για τη θέα και οι γονείς μου έκαναν ακαταλαβίστικες ερωτήσεις περί των κοινοχρήστων, της αυτόνομης θέρμανσης και την ύπαρξη σούπερ μάρκετ εκεί κοντά. Τα ανέλαβαν όλα εκείνοι, η μανούλα γέμισε τα ντουλάπια με τρόφιμα και το μπάνιο με απορρυπαντικά και ο μπαμπάκας έκανε τους υπολογισμούς για το μηνιάτικο που θα μου έδινε, βάζοντας κι έναν αέρα μη και βρεθεί το κοριτσάκι του τέλη του μήνα να τρώει φιστίκια.

Έφτασε, λοιπόν, η άγια εκείνη μέρα που το δεκαοχτάχρονο μπουμπουκάκι που ήμουν μάζεψε τα μπαγκάζια του και εγκαταστάθηκε στο νέο του σπίτι όλο χαρά και άγνοια κινδύνου. Σκεφτόμουν μόνο τις παρτάρες, τις νέες γνωριμίες και το συναρπαστικό πανεπιστημιακό κόσμο που ήταν έτοιμος να με υποδεχτεί. Τρομάρα μου. Τρομάρα σου κι εσένα αν πιστεύεις ότι «ενηλικίωση» σημαίνει μόνο ότι δε θα δίνεις λογαριασμό πουθενά για τις ώρες που θα βγαίνεις, ότι τα σπίτια είναι αυτοκαθαριζόμενα και οι λογαριασμοί πληρώνονται από κάποια μαγική δεξαμενή που δε στερεύει. Ενηλικίωση, κατά βάση, είναι μια σειρά από γκάφες που θα κάνεις μέχρι να βρεις τα πατήματά σου και να φτάσεις στο σημείο να πεις «μπράβο μου!». Αν μένεις και μόνος σου, δε, εκεί να δεις πανηγύρι. Θα περάσουν οι βδομάδες και το ψυγείο σου θα αδειάζει και τα πλυμένα σου βρακιά θα λιγοστέψουν και οι πρώτοι λογαριασμοί θα σκάσουν μύτη και τα λεφτά με κάτι πρόχειρους υπολογισμούς δε θα σου βγαίνουν, αφού θα ξοδεύεις αλόγιστα χωρίς να υπολογίζεις ότι οι λογαριασμοί και το σούπερ μάρκετ είναι στη γωνία και σε κοιτάζουν χαιρέκακα. Θα συνειδητοποίησεις πόσο απροετοίμαστος είσαι για όλο αυτό, πόσο ανέτοιμος να αναλάβεις τις ευθύνες του εαυτού σου και του νοικοκυριού σου. Ακόμα κι αν γνωρίζεις πως βρέξει-χιονίσει, κάθε μήνα τα χρήματα θα μπουν στο λογαριασμό σου, θα ζοριστείς να κάνεις σωστή διαχείριση αυτών, απλώς και μόνο γιατί δεν έχεις μάθει να σκέφτεσαι μακροπρόθεσμα. Που να έπρεπε να τα δουλέψεις κιόλας, δηλαδή.

Η φοιτητική ανεξαρτησία είναι κάπως πλασματική, καθώς, πιθανολογικά, έχεις την ασφάλεια των γονιών σου, ξέρεις πως από άποψη χρημάτων δε θα μείνεις χωρίς ρεύμα ή με άδεια ντουλάπια. Όμως σε γελάσανε. Θα μείνεις χωρίς ρεύμα, γιατί θα ξεχάσεις να το πληρώσεις στην ώρα του. Θα μείνεις και με ντουλάπια που έχουν ένα σωρό μπαχαρικά και τέσσερις γεύσεις γαλλικού, αλλά μακαρόνι να βράσεις ούτε για δείγμα, αφού από τον ενθουσιασμό σου θα γεμίζεις τα καλάθια με γκουρμέ σάλτσες αντί για υλικά για τοστ και λάδι. Θα μείνεις με το μπάνιο σου τίγκα στα αφρόλουτρα, αλλά παυσίπονα πουθενά. Θα τρέξεις στην εφορία και θα περιμένεις τρεις ώρες για να βγάλεις ΑΦΜ και θα κάνεις μπάνιο με παγωμένο νερό μες στο χειμώνα, γιατί δεν προνόησες να καλέσεις έγκαιρα ηλεκτρολόγο για εκείνο το διακόπτη που έπεφτε συνέχεια, αλλά δε σε είχε προβληματίσει. Θα ανεβάσεις πυρετό και θα συρθείς μόνος σου στο νοσοκομείο και στο φαρμακείο. Θα μάθεις να μαγειρεύεις, να ψάχνεις τις προσφορές στα μαλακτικά και να επιδεικνύεις εγκράτεια λέγοντας «δεν έχει μονοήμερη, γιατί έχει να πληρωθεί τηλέφωνο». Θα συγκλονιστείς όταν ένα σπίτι 45 τετραγωνικών μέτρων απαιτεί ώρες για μια σωστή γενική καθαριότητα. Θα καταλάβεις ότι οι προθεσμίες δεν είναι διακοσμητικές και πως αν δε βάλεις ξυπνητήρι, την έκατσες.

Κι όταν θα σταματήσει να ρέει το μηνιάτικο των γονιών από πίσω, εκεί να δεις διδαχές που θα λάβεις, αφού τα πάντα πλέον θα περνάνε από τα δικά σου χέρια, ο μισθός είναι αυτός και τέρμα και μπορεί να καθυστερήσουν να σε πληρώσουν, όμως εσύ δεν μπορείς να καθυστερήσεις το ενοίκιο ή τη δόση της εφορίας. Θα πρέπει, όσο γίνεται, να κρατάς χρήματα στην άκρη, όχι -μόνο- για ταξίδια, αλλά γιατί ξαφνικά θα σου χαλάσει ο φούρνος. Θα πρέπει να μην ξεχνάς να κάνεις φορολογική δήλωση, να έχεις στο νου σου να ανανεώσεις την κάρτα για τα μέσα και να πληρώσεις την ασφάλεια του αυτοκινήτου. Θα τα μάθεις αναγκαστικά, όπως τα μάθαμε όλοι, μέσα από καθυστερήσεις, άγχος και λάθη.

Έτσι είναι όταν στα σκάει η ενηλικίωση. Σε πιάνει στον ύπνο και σου δίνει μπόλικες σφαλιάρες. Δε σε προετοιμάζει κανείς. Ούτε καν θεωρητικά. Είναι δυνατόν να μην υπάρχει μάθημα στα σχολεία για το μεγαλύτερο στοίχημα που θα αντιμετωπίσεις; Μας αφήνουν στην αμάθειά μας, να πιστεύουμε ότι είναι όλα ρόδινα και με το που περάσεις τα 18 έχεις μόνο δικαιώματα, αλλά δε σου μιλάει κανείς για τις άπειρες υποχρεώσεις. Είναι τρομακτική η πραγματική ενηλικίωση, καταλαβαίνεις ότι κύριος του εαυτού σου είσαι αποκλειστικά εσύ και δεν μπορείς να ρίξεις πουθενά τις ευθύνες για τις αστοχίες σου και μόνο όταν το αποδεχτείς ωριμάζεις. Ομοίως, όμως, και αυτό είναι το καλύτερό της κομμάτι, οι επιτυχίες σου είναι ολόδικές σου και το συναίσθημα της περηφάνιας όταν καταλαβαίνεις ότι τα καταφέρνεις και μόνος σου, είναι ασύγκριτο. Κι ας τράφηκες κάποιο μήνα με φιστίκια κι ας κοπάνησες το κεφάλι σου στον τοίχο που πλήρωσες 100 ευρώ πρόστιμο για εκπρόθεσμη δήλωση ΦΠΑ. Τώρα έμαθες. Τώρα δεν την ξαναπατάς.