Απρογραμμάτιστοι κι αυθόρμητοι

Πρόγραμμα υπάρχει στους υπολογιστές, στο σχολείο, στις εργασίες που πρέπει να διεκπεραιωθούν και στον εγκέφαλο πολλών συνανθρώπων μας. Ξέρουν τι θα κάνουν απ’ το πρωί που θα ξυπνήσουν ως το βράδυ που θα κοιμηθούν, έχουν σχεδιάσει πού θα πάνε διακοπές απ’ το Μάρτιο κι η ζωή τους χαρακτηρίζεται από ηρεμία, τάξη κι ασφάλεια -ή αυτό τουλάχιστον επιδιώκουν με τη μανία τους να προγραμματίζουν τα πάντα. Κι εμείς, που με τον προγραμματισμό δεν έχουμε συναντηθεί ούτε τυχαία, τους θαυμάζουμε από ασφαλή απόσταση.

Δεν είναι τόσο η ικανότητά τους να οργανώνουν τη μέρα τους, το Σαββατοκύριακό τους, τη ζωή τους, όσο το γεγονός πως –σοκ και δέος– καταφέρνουν να τηρούν αυτό το πρόγραμμα, δεν παρεκκλίνουν και δεν το αλλάζουν σε καμία των περιπτώσεων. Κι είναι δύσκολη στα όρια του ακατόρθωτου, όλη αυτή η πειθαρχία, η συνέπεια κι η εγκράτεια. Όχι γι’ αυτούς, αυτοί είναι έτσι σχεδιασμένοι, αλλά για εμάς που ακούμε τη λέξη «πρόγραμμα» και βγάζουμε φλύκταινες, παθαίνουμε αλλεργικό σοκ και κρίση πανικού.

Είμαστε οι κατ’ εξοχήν τύποι που απαντάνε μονίμως ένα «καλά, από τώρα θα το κανονίσουμε;» σε κάθε πρόταση, αφού ξέρουμε πως μπορεί τελευταία στιγμή να μας τη βαρέσει και να αλλάξουμε τα πλάνα μας. Για χαλαρό ποτάκι ξεκινάμε ντυμένοι με τζινάκια και το μαλλί του τρελού, στα μπουζούκια καταλήγουμε γιατί καθοδόν αποφασίσαμε πως θέλουμε άλλου είδους διασκέδαση. Σπίτι θα αράξουμε, λέμε, έχουμε παραγγείλει πίτσες, έχουμε κατεβάσει την ταινιούλα μας, έχουμε μπει σε mood «δε σηκώνω τον κώλο μου απ’ τον καναπέ ούτε αν πιάσουμε φωτιά» κι αρκεί μία κουβέντα για να αλλάξουμε γνώμη, να ντυθούμε και να ακολουθήσουμε την πρόταση που μας έγινε.

Γενικά, ακολουθούμε την παρόρμηση της στιγμής, της τελευταίας για να είμαστε ακριβείς. Ψάχνουμε τελευταία ώρα εισιτήρια και δωμάτια, γιατί τότε αποφασίσαμε πού θέλουμε να πάμε διακοπές, κι αν δε βρούμε, δε βαριέσαι, θα ψάξουμε σ’ άλλο νησί. Δεν έχουμε καταφέρει να τηρήσουμε ούτε μισή δίαιτα, γυμναστήριο όταν κι αν νιώσουμε την επιθυμία, για αλλού ξεκινάμε κι αλλού καταλήγουμε, λέμε θα ξυπνήσουμε πρωί για να διαβάσουμε ή να πάμε για βαρετές αγγαρείες κι ένας Θεός ξέρει πότε θα ολοκληρώσουμε τις δουλειές μας.

Ξεκάθαρα έχουμε κάνει σημαία το «βλέποντας και κάνοντας» και πάντα θα αγχώνουμε όποιον μας εμπιστεύτηκε αν θα είμαστε συνεπείς απέναντι στην υπόσχεση που δώσαμε ή θα μας τη βαρέσει και θα μας ψάχνουν. Γενικά, τα καντήλια που έχουμε ακούσει γι’ αυτή την έλλειψη οργάνωσης και προγραμματισμού που μας διακατέχει είναι μπόλικα κι από μπόλικους.

Κάποιοι έτσι σχεδιάστηκαν. Με τσιπαρισμένη την ανοργανωσιά στο dna τους, μπορεί και να είναι θέμα ζωδίου, τι να πω. Κάποιοι άλλοι, πάλι, ίσως κάπου, κάπως, κάποτε να καταπιέστηκαν υπέρ του δέοντος και πλέον έτσι να αντιδρούν σε οτιδήποτε τολμάει να τους βάλει χαλινάρι. Φτερά στον άνεμο κι άντε γεια, φίλος. Και δε φτάνει, δηλαδή, που τρώμε στα μούτρα, με το έτσι θέλω, περιορισμούς στη δουλειά, στους λογαριασμούς μη και γίνουν ληξιπρόθεσμοι και στα πόσα σουβλάκια θα φάμε για να μας κουμπώνει κι αύριο το τζιν, έχουμε κι εσάς να μας γερνάτε πριν της ώρας μας επειδή είστε υστερικοί κι ψυχαναγκαστικοί. Αυτό είναι too much, που έλεγε και μια τηλεοπτική ψυχή.

Μεταξύ μας, βέβαια, καλά κάνετε. Σας χρειαζόμαστε μπας κι οργανώσετε λιγάκι το χάος μας και –παραδεχτείτε το– είναι κι ένα προσωπικό σας στοίχημα να μας συμμαζέψετε. Κι εμείς καλά κάνουμε, βέβαια, και σας αποσυντονίζουμε λίγο και σας θυμίζουμε πόσο ωραίος είναι ο αυθορμητισμός και πως σχεδόν ποτέ κανένα αξέχαστο ξενύχτι, ταξίδι κι έρωτας δεν ξεκίνησε με την καταγραφή τους στην ατζέντα. Μη σχολιάσω καν το γεγονός ότι δε θα νιώσετε ποτέ την ηδονή της διεκπεραιωμένης στην ώρα της υποχρέωσης καθώς για εσάς είναι ρουτίνα ενώ για εμάς προσωπική νίκη.

Κι ένα μυστικό: Εμπιστευτείτε μας. Η αυτογνωσία μας είναι μεγάλη αφού την έχουμε πατήσει κι έχουμε εκτεθεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν εξαιτίας του «γιούχου» του χαρακτήρα μας. Συνεπώς, ο λόγος μας συμβόλαιο, δεν υπάρχει περίπτωση να δεσμευτούμε να κάνουμε κάτι αν δε σας αγαπάμε υπερβολικά πολύ ή αν δεν είμαστε αποφασισμένοι να αποδείξουμε πως μπορούμε να είμαστε κι οργανωμένοι.

Απλά, να μωρέ, δε θέλουμε.