Αύγουστος στην πόλη

Άτιμη ζωή και παλιοκοινωνία. Εκεί που όλοι συζητάνε για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, εσύ κάθεσαι στη γωνιά σου μουτρωμένος γιατί το μόνο πλάνο που έχεις είναι να βγεις μέχρι το μπαλκόνι σου. Ξέμεινες, ο δόλιος, αυγουστιάτικα στην πόλη κι η διάθεσή σου κινείται απ’ το μαύρο το απλό έως το μαύρο σε απόχρωση κατράμι.

Προσωπικά, έχω περάσει τρεις Αυγούστους στην Αθήνα. Ο πρώτος ήταν για θέμα υγείας, οπότε το τελευταίο που με απασχολούσε ήταν το αν θα αποκτήσω εξωτικό μαύρισμα. Ο δεύτερος, σαν φοιτήτρια. Ναι, καλά διάβασες. Με δεδομένο ότι χρωστούσα σχεδόν τόσα μαθήματα όσα ανέφερε ο οδηγός σπουδών, κατάλαβα πως αν δε μαζευόμουν, δε θα έπαιρνα πτυχίο ούτε όταν θα πάγωνε η κόλαση. Ο τρίτος, την πρώτη χρονιά που έπιασα δουλειά, και ποιος μένει πάντα πίσω τον Αύγουστο; O νέος. Κι όσο κι αν σιχτίριζα, ξέρεις τι κατάλαβα; Ότι δεν είναι τόσο χάλια τελικά. Έχεις άλλη επιλογή; Όχι. Κάνε τα πικρά, γλυκά και θα δεις, ίσως με κάποιο μαζοχιστικό τρόπο το απολαύσεις τελικά, είτε ξεμείνεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Τρίκαλα ή όπου αλλού σου κλήρωσε.

Πολλά στραβά, ο Αύγουστος στην πόλη, ειδικά αν δεν έχει άμεση πρόσβαση σε θάλασσα, οπότε κάτσε και βράσε. Τα Μ.Μ.Μ., είναι που είναι για τα πανηγύρια, τον Αύγουστο αποθρασύνονται. Ανά μισή ώρα δρομολόγιο, αλλά, τουλάχιστον πάντα βρίσκεις να κάτσεις. Όλα κλειστά, μαγαζιά, περίπτερα, ντελιβεράδικα, οπότε γίνε προνοητικός για να μην τρέχεις στα άγρια μεσάνυχτα ή στα καυτά μεσημέρια να βρεις τσιγάρα ή ανοιχτό σουβλατζίδικο. Άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι, θα αναρωτιέσαι, αλλά ξέρεις πως όσοι δεν είναι χτυπημένοι από τη μοίρα, κάπου διακοπάρουν και δεν κυκλοφορεί ψυχή ζώσα. Βρίσκεις να παρκάρεις πανεύκολα, όμως, και πόσο συχνά την έχεις αυτή την ευχαρίστηση, ε;

Η άδεια πόλη έχει μια περίεργη ομορφιά, άγρια. Κι είναι μια υπέροχη ευκαιρία να την ανακαλύψεις, να γίνεις τουρίστας. Πήγαινε στα μέρη που πάντα έχει πολυκοσμία ή ποτέ δεν ερχόταν κανείς μαζί σου κι εσύ ακολουθούσες την παρέα. Πήγαινε σ’ εκείνο το πάρκο, σ’ εκείνο το σινεμά που παίζει παλιές ταινίες και μυρίζει γιασεμί και περασμένα χρόνια, κάνε βόλτες στους δρόμους της, παρατήρησέ τη σε όλο της το μεγαλείο. Οδήγησε με ανοιχτά παράθυρα και τη μουσική τέρμα, ποιον θα ενοχλήσεις; Απόλαυσε την ηρεμία της και τη δική σου.

Ευκαιρία να κάνεις πράγματα μόνο για σένα, χωρίς να σε διακόπτει κανένας. Δες όλες εκείνες τις ταινίες, ξεκίνησε εκείνη τη σειρά, διάβασε επιτέλους αυτό το βιβλίο που όλο το αφήνεις στις είκοσι πρώτες σελίδες. Ασχολήσου με τον εαυτό σου, κακόμαθέ τον, δοκίμασε νέα στιλ, κι αν είσαι μετά σαν κλόουν δε θα σε δει κανένας. Γίνε όσο αντικοινωνικός θες, χωρίς να απολογείσαι. Έχεις άπειρο χρόνο τώρα, απερίσπαστος να πράξεις όπως σου γουστάρει. Αν δε βαριέσαι, πήγαινε και για ένα μπανάκι στην κοντινότερη ακτή, θα εκπλαγείς πόσο διαφορετικές φαίνονται κι αυτές χωρίς πολυκοσμία.  Άλλαξε διακόσμηση στο χώρο σου, βγες περπάτα το βράδυ χωρίς ενοχλητικές κόρνες, δες νέα μέρη, πάντα υπάρχει κάτι που δεν έχεις παρατηρήσει.

Κι αποκλείεται, εδώ που τα λέμε, να είσαι κι εντελώς μόνος. Όλο και κάποιος γνωστός σου θα ζει το ίδιο δράμα, οπότε ευκαιρία να ανοίξεις τον κύκλο σου. Ίσως τελικά να μην είναι τόσο αντιπαθητικός εκείνος ο γείτονας ή αυτή η συνάδελφος. Με ένα «Κι εσύ εδώ, ε; Ζωή είναι αυτή;», ενώνονται οι πίκρες των ατόμων, βγείτε για ένα καφέ, πού ξέρεις; Κι αν όντως είναι τόσο αχώνευτος ή σπαστικιά, τη δικαιολογία να χαθείς από Σεπτέμβρη, την έχεις. Εκμεταλλεύσου, λοιπόν, την ευκαιρία να γνωρίσεις κόσμο ή να μη μιλήσεις για 15 μέρες, γενικά, σου προσφέρονται ποικίλες ευκαιρίες, σταμάτα τη μίρλα και κάνε λίστα με αυτές.

Καλά, το ξέρω, τίποτα δε συγκρίνεται με βόλτες σε γραφικά σοκάκια και βουτιές σε γαλανά νερά, αλλά αποκλείεται να μην έχεις ακούσει αυτό που σου λένε να απολαύσεις ό,τι δεν μπορείς να αποφύγεις. Κι εσύ είσαι Αύγουστο στην πόλη. Τη δική σου πόλη, την κατάδική σου πόλη που τώρα μπορείς να νιώσεις ο άρχοντάς της. Δεν είναι και λίγοι εκείνοι που επιλέγουν να φεύγουν –αν μπορούν– την τελευταία βδομάδα του Αυγούστου και την πρώτη του Σεπτέμβρη κι όχι δεν είναι απαραίτητα ανάποδοι, ίσως να είναι γνώστες των μυστικών που σου περιγράφω.

Όλα είναι θέμα οπτικής. Μπορείς να κάθεσαι στον καναπέ σου και να γκρινιάζεις στέλνοντας αρνητικά vibes σε όσους λιάζονται, μπορείς, όμως, και να σκεφτείς όλα όσα σου δίνεται η δυνατότητα να κάνεις. Αλλά, και να θες απλά να γκρινιάζεις δίχως έλεος και πάλι καλό είναι. Πρώτον, πόσες φορές έχεις την ευκαιρία να το κάνεις χωρίς να σε κατηγορήσει άνθρωπος (όπου από πίσω θα βγάζεις τα σπασμένα και για διάφορα άλλα), δεύτερον δε θα υπάρξει κανένας σπαστικός να σου πει να ηρεμήσεις, πως τον κούρασες και φτάνει πια. Ακόμα κι όλο σου τον αρνητισμό να θες να εκτονώσεις, η άδεια σου πόλη σε σιγοντάρει σ’ αυτό. Πώς να μην την αγαπάς;