Εαυτέ μου, πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές μέχρι να μάθεις να ζεις

Ενώπιος-ενωπίω με τον εαυτό μου. Έφτασε η ώρα να λογαριαστούμε, απ’ τις αναβολές κοντέψαμε πια να μην αναγνωριζόμαστε. Δεν μπορώ να του κρύβομαι άλλο, θα με σιχαθώ στο τέλος. Θα του αφιερωθώ,  λοιπόν, κάπου μακριά απ’ όλα, να τον απογυμνώσω και να κοιτάξω την ομορφιά και το χάλι του κατάματα.

Δε θα επιτρέψω σε τίποτα να με αποσπάσει. Θα ενημερώσω αυτούς τους λίγους που θα ανησυχήσουν για τη σύντομη εξαφάνισή μου και για τους υπολοίπους δε θα δώσω δεκάρα. Έτσι κι αλλιώς, τις έχω συνηθίσει τις ταμπέλες που σου φοράνε, όσοι δεν κάνουν έναν κόπο να σε καταλάβουν. Κι εγωισμός κι αναισθησία κι εδώ το κακό το πράγμα.

Νόμιζα τόσο καιρό πως απλά ράγιζα, μα τελικά έσπασα. Σε χίλια κομμάτια που τα μοίραζα εδώ κι εκεί και τώρα θα τα ζητήσω πίσω. Θα κάνω τον απολογισμό μου, θα δω την πορεία που έχει πάρει η ζωή μου. Τι όνειρα ξέχασα, τι στόχους άφησα μισούς κι αν η ζυγαριά μου βγει αρνητική, θα ψάξω να δω ποια στροφή πήρα λάθος. Θα ξαναγυρίσω στο σταυροδρόμι και θα αποφασίσω, αν διαθέτω την πυγμή να τα γκρεμίσω και να τα ξαναχτίσω ή αν θα συνεχίσω στην ευθεία μου.

Θα μου πω και «μπράβο» για όσα κατάφερα, αλλά και για όσα απέτυχα, όμως τα πάλεψα. Θα με συγχαρώ για τις στιγμές που ακολούθησα την καρδιά μου, για τις μέρες που έδωσα περιθώρια, που έπραξα αυτό που θεωρούσα ηθικό, που δεν έβαλα την ουρά μου στα σκέλια στην πρώτη στραβοτιμονιά.

Θα με στήσω στον τοίχο για όσες φορές έβαλα μπροστά τον πούστη τον εγωισμό μου και για κείνες τις άλλες, που βάφτισα τη δειλία μου, αξιοπρέπεια και λογική. Θα μου υπενθυμίσω τα λάθη μου ένα-ένα, όπως και τα σωστά μου, δε θα μου χαρίσω ούτε πόντο. Ήμουν πάντα καλή στις δικαιολογίες και τώρα μου στέρεψαν. Κι όπως δε θα χαϊδέψω εμένα, δε θα το κάνω και για κανέναν άλλο.

Θα μετρήσω και τους ανθρώπους μου, λοιπόν. Θα προσπαθήσω να τους δω απαλλαγμένους απ’ την αγάπη, το θυμό ή την απογοήτευσή μου. Θα βάλω και τα δικά τους λάθη και σωστά κάτω. Θα θυμηθώ όλους τους λόγους που τους έχω επιλέξει και θα τους ευγνωμονώ που με διάλεξαν κι εκείνοι. Θα φουλάρω από αγάπη και θα τους παρακαλέσω να μην αφήσουμε ο ένας τον άλλο ποτέ. Θα πιστέψω στην ουτοπία του «για πάντα».

Θα με πιέσω να σκεφτώ και τους άλλους. Αυτούς τους ανθρώπους-βαμπίρ, που με στράγγισαν, γαμώτο, και την άδεια την πήραν από μένα. Θα τους χρεώσω χωρίς τόκο και θα τα βάλω μαζί τους στο βαθμό που τους αναλογεί. Μετά, θα μπήξω τις φωνές στην εξαρτημένη αφεντιά μου, που αλλού κι αλλού το παίζει τσαμπουκάς και μπροστά τους κότα. Θα πραγματοποιήσω όλα εκείνα τα ψεύτικα «ως εδώ» και θα φροντίσω τα «φύγε» μου να έχουν ισχύ. Ποιος αξίζει μια ακόμη ευκαιρία και ποιος όχι, εξάλλου, σε ποιους θα κοστίσει η φυγή μου το γνωρίζω πολύ καλά. Κι αν κάποιους τους αδικώ, αν σε κάποιους κοστίσει η απουσία μου, ήρθε ο καιρός να το αποδείξουν ή να μου το καταστήσουν σαφές.

Όλα φόρα παρτίδα λοιπόν, το δάχτυλό μου έχει πάψει από καιρό να με κρύβει. Κι όταν με αδειάσω, θα αρχίζω να με γεμίζω. Με αποφάσεις και τελεσίγραφα. Προς εμένα και προς τους άλλους. Θα γυρίσω πίσω αποφασισμένη ή να τα γκρεμίσω όλα και να τα φτιάξω όπως κρίνω εγώ ή με πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι πλέον οι συμβιβασμοί μου θα είναι κι αυτοί δικές μου επιλογές. Την ευτυχία ή τη δυστυχία μου θα την περνάω πλέον απ’ το δικό μου χέρι, θα διαλέξω αν θα κόψω τους γόρδιους δεσμούς μου ή αν θα σφίξω την αλυσίδα μου.

Κόντεψα να τον χάσω τον εαυτό μου μέσα στις επιθυμίες των άλλων, τις απαιτήσεις, τις υποδείξεις και τις προσδοκίες τους. Θα αποφασίσω μέχρι πού μπορώ, ποια χατίρια κι υποχωρήσεις θα κάνω, επειδή το θέλω κι όχι για να μη με κακοχαρακτηρίσουν. Ούτως ή άλλως, όσο κι αν προσπαθώ να το παραβλέψω, έχω διδαχθεί πως όσοι είναι εκεί γι’ αυτό που είμαι -κι όχι γι’ αυτό που φαντάζονται ή που εγώ τους παρουσίαζα φοβούμενη την απόρριψή τους-, εκεί θα είναι κι όταν τους συστήσω το νέο μου σουλούπι.

Να δω πού με υπερτιμώ και πού με υποτιμώ, να κρίνω και να είμαι έτοιμη να κριθώ, έχοντας τις δικές μου απαντήσεις. «Πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις», γράφει ο Μπουκόφσκι. Έτσι κι εγώ, αποφάσισα να με «πεθάνω» για λίγο, μέχρι να αποφασίσω τον τρόπο που θέλω να ζω.