Εμείς που δεν αφήνουμε κουβέντα να πέσει κάτω

Είμαστε σπαστικοί, το ξέρουμε. Είμαστε αφόρητα εκνευριστικοί και κουραστικοί. Ποιοι; Μα, φυσικά, εμείς που δεν αφήνουμε κουβέντα να πέσει κάτω, που έχουμε μια απάντηση για όλα και που μονίμως φαίνεται σαν να θέλουμε να έχουμε την τελευταία λέξη. Λες κι οι συνομιλίες μας δεν είναι απλές συζητήσεις, αλλά ένα πεδίο μάχης όπου θα επικρατήσει ο πιο ετοιμόλογος, εύστροφος ή ακούραστος να συνεχίζει επ’ αόριστον μια κουβέντα, χωρίς να οδηγεί κάπου.

Εμείς, που λες, είμαστε εκείνοι οι τύποι που λίγοι λατρεύουν να συνομιλούν μαζί μας, μα οι περισσότεροι θέλουν να μας περάσουν φίμωτρο. Ένα θα πεις, με δέκα θα σε αντικρούσουμε, δε θα αφήσουμε λέξη να πάει χαμένη και θα πιαστούμε ακόμα κι απ’ το «και» με σκοπό να μην τελειώσει ποτέ το πανηγύρι.

Είμαστε αυτοί που, ενώ συζητάνε, φαίνεται σαν να μαλώνουμε, γιατί κάπου πωρωθήκαμε, ενθουσιαστήκαμε κι ανεβάσαμε τόνους. Νομίζετε πως εκνευριστήκαμε, ενώ απλά παρασυρθήκαμε απ’ τη χαρά μας που βρήκαμε έναν αντάξιο συνομιλητή. Επιχείρημα στο αντεπιχείρημα, ατάκα στην ατάκα, μπορούμε να συνεχίζουμε για ώρες, μέχρι να παραιτηθεί κάποιος απ’ τους δύο ή μέχρι, τέλος πάντων, να μας πείτε να το βουλώσουμε γιατί σας πήραμε το κεφάλι.

Δυστυχώς για μας, όντως έχουμε την τελευταία λέξη και καταφέρνουμε –φαινομενικά, κάποιες φορές– να βγαίνουμε από πάνω. Είτε γιατί το έχουμε εξασκήσει το σπορ, χρόνια στο κουρμπέτι, οπότε τους ερασιτέχνες σας κάνουμε σκόνη είτε γιατί βαριέστε και κλείνετε όπως-όπως το θέμα, αφήνοντάς μας με τον καημό.

Δε μας λυπάστε καθόλου, βρε ανάλγητα όντα; Μη μας μιλάτε εξαρχής, το προτιμούμε, απ’ το να έχει φτάσει η συνομιλία μας σε μια κορύφωση και να μένουμε με την ατάκα στο χέρι. Πόσες χαρές μας έχουν μείνει σ’αυτή τη ζωή, ένα χατίρι ζητήσαμε. Δώστε μας αντιπαράθεση και πάρτε μας την ψυχή. Τι θα πει «δεν αντέχεστε» και «μας εξαντλείτε»; Πόσες μεγαλύτερες απολαύσεις μπορείτε να σκεφτείτε, απ’ την εποικοδομητική αντιπαράθεση που θα σας ανοίξει τους πνευματικούς σας ορίζοντες, θα σας αναγκάσει να δείτε άλλη σκοπιά των πραγμάτων και θα σας βοηθήσει να εκτονώσετε την όποια ένταση; Είδατε τι νόστιμα που το θέτουμε, ε; Σας εξωθούμε στα νοητικά σας άκρα, ανταπαντώντας σας σε όλα, σας κρατάμε στην τσίτα για να μην πλήττετε και σας προκαλούμε να στύψετε το μυαλό σας για να μας τη βγείτε κι εσείς (έστω και για) μια φορά.

Δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, μωρέ, ούτε κομπλεξικοί, ούτε ξύνουμε τα νύχια μας για καβγά. Δεν έχουμε σκοπό να σας εξοντώσουμε, ούτε προσπαθούμε επίτηδες να φτάσουμε το νευρικό σας σύστημα να εκραγεί σαν βόμβα Ναπάλμ. Εντάξει, όχι πάντα, αλλά ο καθένας με τα όπλα του. Γουστάρουμε τις έντονες κουβέντες, τόσο απλά, ψοφάμε να νιώθουμε πως πετάμε την μπάλα κι ο άλλος την πιάνει και μας τη στέλνει πίσω, εξού και σας τσινάμε, παίρνουμε τα λόγια σας και τα στριφογυρνάμε από ‘δω, τα φέρνουμε από ‘κει και σας προκαλούμε.

Για την ακρίβεια, σας παρακαλούμε. Αν μπορούσαμε θα σας ικετεύαμε να μας κάνετε τα ίδια. Πείτε το βίτσιο, πείτε το ανωμαλία, πείτε το όπως σας αρέσει -α, πολλά είμαστε, στενόμυαλοι όμως, όχι. Ούτε ξεροκέφαλοι. Δε σκοπεύουμε να μας δώσετε δίκιο, δε μας νοιάζει καν αν θα φτάσουμε σε κάποια συμφωνία ή θα συμφωνήσουμε πως διαφωνούμε. Μας ενδιαφέρει η ανταλλαγή, ψάχνουμε ανθρώπους να μας ρουμπώνουν, να τους ταπώνουμε κι εμείς μετά και να διαιωνίζεται αυτός ο υπέροχος –κατ’ εμάς– κύκλος.

Είμαστε δύσκολοι άνθρωποι. Χαρακτηριζόμαστε ως νευροσπάσματα, υστερικοί, ειρωνικοί, μας λέτε πως σας τα κάνουμε πλανήτες και πως σας κουράζει η μανία μας να παίρνουμε κάθε φράση, να την επεκτείνουμε και να σας την εκσφενδονίζουμε πίσω. Μην το πάρετε προσωπικά, αλλά κι εμείς ψιλοβαρετούς σας βρίσκουμε. Δεν έχετε σπίντα, ρε παιδί μου, ούτε ταμπεραμέντο. Είστε λίγο νιανιά για τα δικά μας γούστα. Δε συνεννοούμαστε.

Εσείς δε θα τα βγάλετε πέρα με τους πρήχτες που μπλέξατε, θα σας ξεζουμίσουμε με την τάση μας να μην ξέρουμε πού και πότε να σταματήσουμε κι εμείς θα αναγκαστούμε να μαλλιοτραβηχτούμε με τον εαυτό μας –ναι, στην ανάγκη το κάνουμε κι αυτό–, μπας και κάνουμε ένα διάλογο της προκοπής, αφού αν δεν κονταροχτυπηθούμε με κάποιον θα σκάσουμε.

Μόνο με τους ομοίους μας κάνουμε χωριό και νιώθουμε άνετα. Μόνο με αυτούς δε φοβόμαστε μήπως το παρατραβάμε, δε φοβούνται κι αυτοί μήπως μας θίξουν. Μεταξύ μας, εμείς αγαπιόμαστε κι ας φαίνεται στους τρίτους πως θέλουμε να κόψουμε ο ένας το λαρύγγι του άλλου, έτσι όπως πετάμε τις φράσεις σαν πολυβόλα. Οι λοιποί, αφού δεν μπορείτε να συμμετέχετε, απολαύστε το θέαμα.

Μόνο μη μας απευθύνετε το λόγο αν δεν είστε έτοιμοι για κοκορομαχίες. Αφού, ώρες-ώρες, –δεν το ομολόγησα ποτέ αυτό– ούτε αναμεταξύ μας δεν αντεχόμαστε, θα μας κουμαντάρετε εσείς;