Φοβάσαι εκείνους που ελέγχουν τα συναισθήματά τους

Σε τρομάζουν πολλά είδη ανθρώπων. Οι ψεύτες, οι αχάριστοι, οι πονηροί είναι μερικές μόνο κατηγορίες. Αυτούς, όμως, έχεις μάθει ή να τους αντιμετωπίζεις ή να τους αγνοείς. Μία κατηγορία, ωστόσο, σε φοβίζει πραγματικά. Σε μπλοκάρει και σε μουδιάζει. Αυτοί που ασκούν απόλυτο έλεγχο πάνω στα συναισθήματά τους.

Ανήκεις στο άλλο στρατόπεδο. Όλα σου τα συναισθήματα τα βγάζεις φόρα-παρτίδα, τα νεύρα, το άγχος, τον ενθουσιασμό, τον έρωτα, τη λύπη, όλα με υπερβολή. Μπορείς να γίνεις κουραστικός, ανυπόφορος, καταπιεστικός, εγωιστής, παράλογος, αλλά αυτό που βλέπουν, αυτό παίρνουν. Δεν είναι εύκολο, είναι όμως αληθινό. Κι όσες φορές προσπάθησες να σου επιβληθείς, όχι μόνο απέτυχες παταγωδώς, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν αντί για ψιχάλες, καταιγίδα. Το ‘ξερες εξαρχής πως δε θα τα καταφέρεις να συγκρατηθείς, προσπάθησες, όμως, να επεκτείνεις τα όριά σου, να τεστάρεις την αυτοσυγκράτησή σου, άλλο που απλά κατέληξες με μια χρονοκαθυστέρηση,  στο σημείο που έλεγες πως θες να αποφύγεις.

Τους απέναντι τους φοβάσαι. Αδυνατείς να καταλάβεις πώς ένας άνθρωπος μπορεί να είναι μονίμως εγκρατής, καθώς πρέπει, ψύχραιμος κι απόλυτος. Να μην αυτοαναιρείται ποτέ, να μην ξεσπάει, να μη στέλνει μεθυσμένα μηνύματα, να μην παίρνουν κεφάλι τα αισθήματά του, να μην ταράζεται με τραγούδια κι ονόματα. Δεν το χωράει το μυαλό σου πώς δεν τον παρασύρει ποτέ και τίποτα, πώς μπορεί να τα λέει και να τα πράττει τόσο λογικά, πώς παραμένει αγέρωχος και στητός απέναντι στους πάντες και τα πάντα. Σε τρομοκρατούν οι άνθρωποι που δείχνουν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο της ζωής, του μυαλού και της καρδιάς τους.

Πώς το αντέχουν, αναρωτιέσαι. Τι είδους μεταλλαγμένα είδη είναι εκείνοι, που δε σπάνε ποτέ, που δε συγκινούνται από τίποτα, που δεν υποχωρούν γιατί η υποχώρηση –στο δικό τους κεφάλι–  είναι αδυναμία, αυτοί που αναρωτιέσαι αν κι ανάθεμα ποτέ τους ένιωσαν κάτι παραπάνω ή παρακάτω απ’ το «καλά».

Σε πανικοβάλλουν οι άνθρωποι που τηρούν με ευκολία τα «φεύγω» ή «φύγε», που διαγράφουν μονομιάς στιγμές κι ανθρώπους, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, που αντέχουν μακριά από όσους αγαπάνε, γιατί αγαπάνε περισσότερο την καλοκουρδισμένη ζωή τους απ’ τη δίνη των συναισθημάτων. Τους τρέμεις, γιατί αν γίνει καμιά στραβή και μπλέξεις μαζί τους, όσο αβίαστα ελέγχουν τον εαυτό τους, άλλο τόσο κουμαντάρουν κι εσένα. Σου κόβονται τα πόδια μπροστά στην απάθειά τους.

Θα προσπαθήσεις να τους κατανοήσεις, αλλά ένα κείμενο στα αραμαϊκά θα βγάζει παραπάνω νόημα απ’ τις κρυόκωλες αντιδράσεις τους. Σου θυμίζουν κάτι τύπισσες στα social που σε κάθε φωτογραφία έχουν την ίδια πόζα, λες κι είναι βαλσαμωμένες. Η φαντασίωσή σου να είσαι εσύ αυτός που θα ξυπνήσει το ηφαίστειο μέσα τους μένει απραγματοποίητη. Άσε που το σύνδρομο του παγόβουνου παίζει να είναι και κολλητικό.

Κρυφά τους ζηλεύεις λιγάκι. Έρχονται ώρες που θα ευχόσουν να έχεις τη δύναμή τους. Να μην υποκύπτεις στις επιθυμίες άλλων, να βάζεις τον εαυτούλη σου πάνω από όλους, να μη γίνεσαι έρμαιο των ενστίκτων σου και να ελέγχεις την καρδιά σου, μην και την αποθέσεις όπου να ‘ναι και τρέχεις μετά να τη μαζέψεις. Και, τη στιγμή που καταλαβαίνεις πως ο φόβος σου μην και μετατραπείς σε αυτούς είναι μεγαλύτερος, συνέρχεσαι.

Εκείνοι σε φοβούνται περισσότερο. Ενός λεπτού σιγή να το εμπεδώσεις. Τρέμουν το δικό σου πάθος, σκιάζεται ο επαναπαυμένος ποπουδάκος τους μην και μπλέξουν εκείνοι μαζί σου και τους τραβήξεις στο χάος σου. Αρρώστια είναι γι’ αυτούς αυτά τα πράγματα, γι’αυτό σε κοιτάνε αφ’ υψηλού. Δεν πρόκειται για σνομπισμό, αλλά για φόβο. Είσαι η προσωποποίηση όσων θα ήθελαν κρυφά να είναι. Του γιατρού, σε αποκαλούν, αλλά πόσο θα ήθελαν να είχαν λίγο απ’ το υλικό σου, δε φαντάζεσαι. Εσύ δεν έχεις απωθημένα, εσύ τα «σ’ αγαπάω» σου και τα «γαμώ το σπίτι σου» τα εκτοξεύεις κι όποιον πάρει ο χάρος -ή ο διάολος. Εσύ κομπλάρεις μία μπροστά στην παγωμάρα τους, αυτοί εκατό μπροστά στην ορμή σου.

Εσένα σου φαίνεται αδιανόητο να είναι κάποιος ικανός να ταξινομεί και να καπακώνει αισθήματα μέσα του, σ’ εκείνους να υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο αμολάν όσα νιώθουν αβασάνιστα, αλλά είναι και περήφανοι γι’ αυτό. Εσύ αδυνατείς να συμβιβαστείς με το γεγονός πως τους τα βγάζεις όλα με το τσιγκέλι κι εκείνοι χάνουν τα αβγά και τα καλάθια με τις απρόβλεπτες συμπεριφορές σου. Θα τους έρθει γλυκόλογο ή μπινελίκι; Αγκαλιά ή καμιά ξανάστροφη;

Θα σταματήσεις να το ψάχνεις, λοιπόν. Δυνατοί κι αδύναμοι είστε κι οι δύο. Η δύναμη του ενός είναι το τρωτό σημείο του άλλου. Είστε σαν παραμορφωτικοί καθρέφτες. Έλκεστε κι απωθείστε το ίδιο. Το ποια δύναμη θα υπερισχύσει, εσένα δε σε νοιάζει. Ο άλλος ξέρει ήδη την κατάληξή σας, όλα τα ξέρει, εξάλλου, κι εσύ περιμένεις να φιλοτιμηθεί να σ’ ενημερώσει. Ή αυτό θα τον αφήσεις να πιστεύει, ώσπου να κάνεις γι’ άλλη μια φορά την έκπληξη.