Γιατί να διαλέξεις ανάμεσα στο να σ' αγαπούν και στο ν' αγαπάς;

Λοιπόν, έχω ένα κουσούρι. Δηλαδή πολλά έχω αλλά θα εστιάσω σε ένα για χάρη του παρόντος θέματος. Παθιάζομαι με φανταστικούς ήρωες και ιστορίες. Ταινίες, βιβλία, σειρές, έχω ξοδέψει εργατοώρες να σχολιάζω τα καθέκαστα και αν με ακούσεις να μιλάω για έναν ήρωα που αντιπαθώ, αν δεν ξέρεις ότι είναι προϊόν μυθοπλασίας μπορεί να νομίζεις ότι αναφέρομαι σε κάποιον που μου αφάνισε τη μάνα. Ωστόσο, πέρα από τους κλασικά σπαζαρχίδικους ήρωες, μου γεννιόταν πάντα μια βαθιά αντιπάθεια για όλους εκείνους τους πρωταγωνιστές και τις πρωταγωνίστριες που παρέμεναν σε σχέσεις είτε επειδή αγαπούσαν εκείνοι και μόνο, είτε επειδή τους αγαπούσαν οι άλλοι αποκλειστικά, χαλώντας μου τη σούπα. Πάτε καλά, κύριε δημιουργέ μου; Αντί να χαλαρώσω, γιατί πρέπει να φουντώνω, τι σας έχω κάνει και μου καταστρέφετε τις ρομαντικές μου φαντασιώσεις, έτσι χωρίς αιδώ;

Κι αν όλο το παραπάνω σου φαίνεται παραλήρημα, δε θα έπρεπε καθώς θα έχεις ακούσει το ερώτημα με την τέχνη και τη ζωή και ποια αντιγράφει ποια. Στη ζωή σου, λοιπόν, αποκλείεται να μην έχεις βρεθεί σε μία από τις προαναφερθείσες θέσεις ή να μην ξέρεις κάποιο δικό σου άνθρωπο που έμπλεξε έτσι τα μπούτια του. Άνθρωποι που επιλέγουν να μένουν σε σχέσεις που λείπει το βασικότερο όλων, δηλαδή η αμοιβαιότητα.

Από τη μία, είναι εκείνοι που διαλέγουν να έχουν πλάι τους άτομα που τους αγαπούν, χωρίς οι ίδιοι να ανταποδίδουν, ασχέτως τι επιλέγουν να δείχνουν τόσο στους τρίτους όσο και στο ταίρι τους. Καλύπτουν μέσω του συντρόφου τους την ανάγκη τους για τρυφερότητα, για αποδοχή, για ασφάλεια και είναι τόσο ανώριμοι, που θεωρούν ότι αυτό αρκεί για να αγγίξουν την ευτυχία. «Μ΄αγαπάει εκείνος» θα πουν σε όσους τους ρωτήσουν γιατί δε φεύγουν, αφού το πράγμα κάνει μπαμ από μακριά, αν είσαι λίγο παρατηρητικός ή αν τους γνωρίζεις αρκετά καλά, ώστε να θυμάσαι πως έλαμπαν ολόκληροι όταν αγαπούσαν εκείνοι. «Είμαι σωστός» σε μία σχέση, δε σημαίνει μόνο ότι δεν ξενοκοιτάω, δεν ξεχνάω γενέθλια και επετείους και περνάω μαζί σου τα σαββατοκύριακα. Σημαίνει και ότι είμαι εκεί γιατί δε θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού, σημαίνει ανταποδίδω τον έρωτα του άλλου αυθόρμητα και όχι κατόπιν σκέψεων του τύπου «α ναι μωρέ, να θυμηθώ να κανονίσω διακοπές με το μωράκι»- δεν το μάθατε από μένα.

Από την άλλη έχουμε την αντιπέρα όχθη, εκείνους που μένουν σε μια σχέση επειδή εκείνοι αγαπούν. Κι αγαπούν τόσο πολύ που επιλέγουν να αγνοούν τα red flags, που εθελοτυφλούν μπροστά στα σημάδια, από φόβο μήπως αναγκαστούν να παραδεχτούν ότι ο έρωτάς τους πάει χαράμι. Βιώνουν την απόλυτη ικανοποίηση αποκλειστικά και μόνο επειδή ο άλλος είναι δίπλα τους, χαίρονται με την προσφορά τους, αγνοούν το ένστικτό τους. Όσο δεν έχουν αφορμές, όσο οι φόβοι τους δεν επιβεβαιώνονται δεν το κουνάνε ρούπι, ελπίζοντας μια μέρα να τοποθετηθούν στο δίπλα θρόνο από αυτόν που έχουν βάλει το αίσθημα. Δεν είναι πάντα συνειδητό όλο αυτό, μη νομίζεις. Ο ερωτευμένος άνθρωπος γίνεται και ηλίθιος άνθρωπος και πιάνεται από τα μαλλιά του και το φαίνεσθαι για να μην αντιμετωπίσει τις μαύρες σκέψεις του– ούτε αυτό το μάθατε από μένα.

Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για θλιβερούς συμβιβασμούς. Και το τρομακτικότερο όλων, είναι ότι μπορεί τα εμπλεκόμενα μέλη να νιώθουν ικανοποιημένα μέσα στις ψευδαισθήσεις τους. Όποιος όμως έχει ερωτευτεί πραγματικά, ξέρει πως ελάχιστα πράγματα πονάνε περισσότερο από το κενό που αφήνει ο έρωτας -ή ο άνθρωπος που στον προκάλεσε- όταν φεύγει. Και όποιος έχει βιώσει μια τέτοια απώλεια είναι απόλυτα φυσικό να φοβάται να την ξαναπεράσει. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο βέβαια, πόσες φορές πιστεύεις ότι θα ερωτευτείς πραγματικά; Τρεις σε όλη σου τη ζωή, λένε οι επιστήμονες, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Μπορεί λιγότερες, μα σχεδόν ποτέ παραπάνω. Κι αν συνυπολογίζουμε και το γεγονός ότι λίγοι είναι τόσο τυχεροί ώστε να έχουν νιώσει την έξαψη της αμοιβαιότητας, τα πράγματα είναι δύσκολα. Γιατί ξέρεις, πάντα ξέρεις μέσα σου αν ο άλλος ανταποκρίνεται, ό, τι κι αν σου λένε τρίτοι ή ακόμα και το ίδιο το πρόσωπο της αγάπης σου.

Κι αυτός ο φόβος της απώλειας, αυτός ο φόβος ότι η αμοιβαιότητα δε θα ξαναβρεθεί ποτέ -αν είχε βρεθεί και κάποτε, εδώ που τα λέμε-, είναι και η βάση όλου του μπάχαλου. Ο από δω μένει γιατί το φευγιό του απέναντι δε θα του στοιχίσει, ο από κει γιατί του αρκούν τα δικά του συναισθήματα και αν φύγει ποιος του εγγυάται ότι θα του τα ξαναξυπνήσει κάποιος; Και η ανειλικρίνεια ζει και βασιλεύει, αλλά εντελώς βολικά επιλέγουν αμφότεροι να αγνοούν την εξής απλή αλήθεια: κανένα φευγιό δεν πληγώνει τόσο, όσο η συνειδητοποίηση ότι ξόδεψες τα χρόνια σου με έρωτες μισούς.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!