Η πιο γελοία δικαιολογία για να μη χωρίσεις είναι το «δε θέλω να τον πληγώσω»

Άσχημο πράγμα ο χωρισμός. Πολιτισμένος ή απολίτιστος, από κοντά ή απλώς πατώντας μια εξαφάνιση, μετά από σχέση τριμήνου ή τριών χρόνων, δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει πως πονάει ο άτιμος. Τον έναν –συνήθως– περισσότερο, αλλά ένα τσίμπημα πόνου θα το νιώσουν κι οι δύο.

Αιτίες κι αφορμές υπάρχουν πολλές. Πού να δείτε όμως πόσο εφευρετικός γίνεται ο άνθρωπος που, ενώ δεν είναι πλέον ερωτευμένος ή –άντε– ικανοποιημένος απ’ τη σχέση του, δε χωρίζει! Με μεγάλη μου λύπη διαπιστώνω πως η παλαιότερη αγαπημένη μου δικαιολογία για να μη χωρίσει κάποιος, δηλαδή το «Είμαστε τόσα χρόνια μαζί», έχει αντικατασταθεί από μια άλλη –εξίσου– γελοία πρόφαση.

«Δε θέλω να τον/την πληγώσω», λένε οι απανταχού δειλοί που ναι μεν καταλαβαίνουν πως ο δεσμός τους έχει γίνει επίδεσμος που τους σφίγγει, αλλά δεν έχουν τα κότσια να τον λύσουν. Κι άντε, πες, πρόβλημά τους. Σοβαρά όμως, ρε παιδιά; Δε φτάνει που είστε κότες, είστε και πανηλίθιοι. «Δε θέλω να τον πληγώσω»; Όσες φορές και να το γράψω, από όποια πλευρά και να το δω, αδυνατώ να βρω έστω κι ένα ψήγμα λογικής ή –έστω– ειλικρίνειας σε αυτή τη μπούρδα που επικαλούνται όσοι τρενάρουν το χωρισμό.

«Δε θέλω να τον πληγώσω». Σοβαρά, ε; Δε θες να τον πληγώσεις, αλλά δε σε πειράζει να τον κοροϊδεύεις. Γιατί αυτό κάνεις. Κοροϊδεύεις έναν άνθρωπο που σε πιστεύει, σε εμπιστεύεται, κάνει όνειρα μαζί σου, ενώ εσύ είσαι δίπλα του από λύπηση, ανάγκη ή συνήθεια. Πάντως δεν είσαι από έρωτα κι αυτό αρκεί για να θεωρηθεί ψέμα όλο το παραπάνω. Τον παραπλανείς ότι είστε μαζί κι ευτυχισμένοι, ενώ είστε σκέτο μαζί κι αυτό για το τυπικό. Μόνος του είναι ο άλλος σ’ αυτή τη σχέση, όσο κι αν εσύ προσποιείσαι τον ευτυχισμένο σύντροφο στο πλευρό του.

Αλήθεια, πόσο μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου; Πόσο αξεπέραστος θεωρείς ότι είσαι και πιστεύεις πως το χειρότερο που μπορείς να κάνεις στον άλλο είναι να τον παρατήσεις; Θα πληγωθεί, αυτό είναι σίγουρο, ειδικά αν δεν είχε δείγματα ότι μοντάρεις τη σκηνή του φινάλε. Είχε πληγωθεί, όμως, κι από άλλους πριν από εσένα και θα τον πληγώσουν κι άλλοι μετά από εσένα. Επέζησε όμως, οπότε να είσαι σίγουρος πως όσο κι αν κλάψει, παρακαλέσει, χτυπηθεί, θα συνεχίσει τη ζωή. Κι εσύ δεν έχεις κανένα απολύτως δικαίωμα να του καθυστερείς τη μελλοντική του ευτυχία με κάποιον άλλον κρατώντας τον δέσμιο με ψευτιές.

Και πέρα από εγωπαθής, πόσο άτολμος είσαι; Δεν ξύπνησες ένα πρωί κι είπες «Θέλω να χωρίσω, αλλά θα πληγωθεί πολύ και δεν του αξίζει, ας μείνω μαζί του». Να ρωτήσω γιατί δε συζήτησες τα όποια θέματα προέκυψαν με το σύντροφό σου ή μπα; Κι αν συζήτησες, να ρωτήσω γιατί συνεχίσατε να είστε ζευγάρι, εφόσον και κατά πώς φαίνεται δε λύθηκαν; Άσε δε ρωτάω, την ξέρουμε όλοι την απάντηση. Αφού δε θα χωρίσεις γιατί θα τον πληγώσεις, ποιος ο λόγος για συζητήσεις και προσπάθεια επίλυσης των διαφωνιών;

Επειδή δεν έχεις τα κότσια να σταθείς απέναντι και να του μιλήσεις ειλικρινά για όσα νιώθεις, τον αφήνεις στο ροζ συννεφάκι του μέχρι να τον γκρεμοτσακίσεις. Γιατί αυτό θα συμβεί. Θες γιατί κάποια στιγμή δε θα αντέχεις άλλο να προσποιείσαι; Θες γιατί θα γνωρίσεις κάποιον άλλο και θα επιθυμείς να είσαι μαζί του; Ας μη γελιόμαστε. Όσοι θέλουν να χωρίσουν, κι ας μην το κάνουν, το ματάκι τους πέφτει πάνω σε υποψήφιους διαδόχους πιο γρήγορα κι απ’ την ταχύτητα του φωτός.

Κι αν δε σε έπεισα αναφέροντάς σου πόσο άδικη είναι αυτή η αντιμετώπιση για το έτερον ήμισυ, θα στο πω αλλιώς. Για πόσο θα αντέξεις να πληγώνεις τον εαυτό σου; Γιατί να καταδικάζεσαι μέσα σε μια σχέση που σε καταπιέζει και στερεί και στα δύο μέρη της την προοπτική να βρουν χαρά κάπου αλλού; Τόσο πολύ πια πιστεύεις πως δε θα βρεις την αγάπη και τη συντροφικότητα που απελπισμένα ψάχνεις στο λάθος μέρος; Μα, ακόμα κι αν το πιστεύεις, πρόβλημά σου, φίλε μου. Δε χρωστάει σε τίποτα ο σύντροφός σου να πληρώνει τις δικές σου ανασφάλειες και να τον φλομώνεις στις μπαρούφες.

Μα θυσιάζω την προσωπική μου ευτυχία για να μην πληγώσω κάποιον άλλο, ίσως μου πεις. Είσαι γελοίος, θα σου πω. Δεν υπάρχει χειρότερη συνειδητοποίηση απ’ το να αντιληφθείς ότι ο σύντροφος σου είναι μαζί σου από οίκτο. Τόσο άχρηστο τον θεωρείς κι αυτόν, ώστε να πιστεύεις πως δε θα βρει αλλού κάποιον να του ανταποδίδει όσα νιώθει; Σε μεγάλη εκτίμηση τον έχεις, τι να σου πω.

Να στο θέσω κι αλλιώς. Σε προκαλώ να πας και να του πεις «Ξέρεις, να μωρέ, θα σε χώριζα, αλλά, επειδή ξέρω πως θα πληγωθείς, κοιμήσου ήρεμος, δε θα το κάνω». Τι, δε θα εκτιμήσει την αυτοθυσία σου και δε θα πέσει με ευγνωμοσύνη στην αγκαλιά σου;

Θα έπρεπε να απαγορεύεται να κάνεις κάποιον πλασματικά ευτυχισμένο. Χίλιες φορές να τον πληγώσεις με ειλικρίνεια. Κι αν τελικά το κάνεις και του αρκεί να είσαι δίπλα του έστω και γι’ αυτό το λόγο –υπάρχουν κι οι ανώμαλοι, παιδιά– άξιοι της μοίρας σας, να ζήσετε και πάλι καλά που τα βρήκατε μεταξύ σας, να γλυτώσουμε οι λοιποί.