Καλύτερα στον κόσμο μας παρά στη μιζέρια σας

Αυτό το θέμα με την αβασάνιστη κριτική έχει παραγίνει πια. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να είναι λίγο χαμογελαστός, λίγο αισιόδοξος, λίγο να πει ότι ονειρεύεται να κάνει τον γύρο του κόσμου, αμέσως στραβώνετε τα μούτρα σας και πετάτε με απαξίωση φράσεις τύπου «Καλά στην κοσμάρα σου, εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσύ χτενίζεσαι». Λες κι αν μείνω ξεμαλλιασμένη θα σωθεί η ανθρωπότητα, ξέρω ‘γω.

Βλέπουμε καθημερινά γύρω μας ανθρώπους με κατεβασμένη τη μούρη, στρυφνούς, να τρέχουν σαν τους παλαβούς και να αναβοσβήνει στο μέτωπό τους η ταμπέλα «Παραίτηση». Είναι ο διπλανός στο μετρό, ο περιπτεράς, ο συνάδελφος, ακόμα κι ο χωρισμένος ή απολυμένος φίλος που ολημερίς κι ολονυχτίς γκρινιάζει για τη σακατεμένη του τη μοίρα.

Κι αντί να τα βάλετε με αυτούς που σας μαυρίζουν την ψυχή, τα βάζετε μ’ εκείνους που προσπαθούν να σκάσουν ένα χαμόγελο και περνάνε τον χρόνο τους προσπαθώντας να βρούνε τρόπους να κάνουνε τη ζωή τους –και τη δική σας, αχάριστα πλάσματα– λίγο καλύτερη. Όχι, πείτε, σας φαίνεται λογικό αυτό;

Επειδή εσάς, δηλαδή, σας έχει καταπιεί μια ρουτίνα που δε σας αρέσει, αλλά δεν κάνετε και τίποτα για να την αλλάξετε, τ’ ακούνε αυτοί που δε δέχονται ότι η ζωή είναι «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» και παλεύουν για να τη φτιάξουνε με τον τρόπο εκείνο που θα τους κάνει να χαίρονται που ξυπνάνε το πρωί. Μάλιστα.

Συγγνώμη που θα σας το χαλάσω, αλλά δεν είναι ούτε αναίσθητοι, ούτε τα γράφουνε όλα εκεί που δεν πιάνει μελάνι, ούτε τους έρχονται όλα άκοπα κι αβίαστα. Τραβάνε τα ζόρια τους, τρώνε τις σφαλιάρες τους, χρωστάνε στην εφορία κι η ερωτική τους ζωή μπορεί και να έχει κολλήσει ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο. Ε και; Απαγορεύονται δηλαδή τα όνειρα;

Μας απαγορεύει κανείς να πιστεύουμε πως η επαγγελματική ευκαιρία ή ο μεγάλος έρωτας είναι στην επόμενη γωνία και κινούνται προς τα μας; Και μέχρι να –κι αν– μας φτάσουν, ποιος επιβάλλει να μην κάνουμε πράγματα που τα ευχαριστιόμαστε ενώ ταυτόχρονα ψάχνουμε και λύσεις σε ό,τι μας βασανίζει;

Από πότε το ένα αναιρεί το άλλο, δηλαδή; Μα τους Θεούς του Ολύμπου, δεν την καταλαβαίνω αυτή τη λογική. Υποτιμάς το πρόβλημα επειδή δεν το αφήνεις να σου κουμαντάρει τη ζωή κι είσαι αναίσθητος επειδή δεν κάθεσαι να κλαψουρίζεις χωμένος στις κουβέρτες σου;

Έχετε δει εκεί έξω τι δυστυχία υπάρχει; Άνθρωποι ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια κι άλλοι αγρυπνούν έξω από εντατικές μη γνωρίζοντας αν θα ξαναδούν τους ανθρώπους τους. Ποτέ δεν υπήρξε παρηγοριά το «υπάρχουν και χειρότερα», όλοι συμφωνούμε νομίζω, αλλά κι η αχαριστία καλό πράγμα δεν είναι κι επίσης συμφωνούμε με ένα στόμα, μια φωνή -θέλω να πιστεύω.

Οπότε ποιος ο λόγος να θεωρούνται αιθεροβάμονες –ή ακόμα χειρότερα χαζοχαρούμενοι– οι άνθρωποι που απλά νιώθουν ευγνωμοσύνη για όσα έχουν, όσα δεν είναι για όλους αυτονόητα και την ίδια στιγμή προσπαθούν ο καθένας όπως μπορεί για να καλυτερεύσει τη ζωή του; Επειδή το κάνουν χαμογελαστά και δεν αφήνουν τον καθένα να καταλάβει τι έχουν μέσα τους να τους τρώει;

Ίσως, λέω εγώ τώρα, απλά να έχουν κατακτήσει με τον δύσκολο τρόπο κι απ’ τον δύσκολο δρόμο την πιο απλή γνώση τούτου του κόσμου: Όλα περνούν. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να καταστρέφεις ούτε το σήμερα ούτε το αύριο για κάτι που θα λυθεί αργά ή γρήγορα αν βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει και δεν κάθεσαι απλά να το κοσκινίζεις και να μονολογείς «γιατί σε μένα;» σαν μέλος Χορού σε αρχαία τραγωδία.

Και για όλα αυτά, λοιπόν, είναι στα σύννεφα και στον κόσμο τους; Ε δε μας παρατάτε, λέω εγώ, αηδία καταντήσατε. Ήρθε μήπως κανείς από αυτούς να σου πει ότι είσαι πικρόχολος κι απορεί πώς δεν έχεις πεθάνει από πλήξη; Ήρθε να σου κριτικάρει το γεγονός πως έχεις βολευτεί στη δυστυχία σου; Μην τους κοιτάς με μισό μάτι επειδή έχουν το θράσος να πιστεύουν πως δε θα κερδίσουν τίποτα αν μιζεριάζουν, αλλά αντίθετα έχουν υποχρέωση να πιστεύουν σε ένα καλύτερο μέλλον και να ψάχνουν πώς μπορούν να κάνουν πιο όμορφο το παρόν.

Κι αν τα όνειρά τους ή οι ιδεαλιστικές τους απόψεις σου φαίνονται ανεδαφικές κι ουτοπικές, έχω να δηλώσω ότι κάποια πράγματα συνέβησαν και κάποιοι άνθρωποι κατέληξαν να θεωρούν τους εαυτούς τους ευτυχισμένους, απλά και μόνο επειδή πίστεψαν σε αυτό κι αγνόησαν όλους εσάς τους πεζούς και μονόχνοτους. Πιστέψτε λιγάκι στην ομορφιά, ρίξτε ένα χαμόγελο και προσπαθήστε να εστιάσετε στο φως, εξάλλου ακόμα δωρεάν είναι.