Καμιά συγγνώμη δεν ξεπερνάει την έμπρακτη μετάνοια

Υπάρχει ένα τραγούδι που λέει «άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε». Υπάρχουν κ άλλα άσματα όπου ο καλλιτέχνης στα πατώματα ζητάει συγγνώμες απειλώντας με χαρακίρι. Υπάρχει και το «τα πάθη μου,τα λάθη μου» και πάει λέγοντας. Συμπέρασμα; Τα λάθη είναι συνυφασμένα με την ανθρώπινη ύπαρξη κι είναι κι αναπόφευκτα, δεν μπορείς να φυλαχτείς από πουθενά, one way or another θα την πατήσεις. Το θέμα μας έγκειται στο εξής: την έκανες την αποκοτιά. Μετά τι;

Τα λάθη υπάγονται σε διάφορες κατηγορίες. Είναι τα λάθη αμελητέας ποσότητας, είναι και τα λάθη που μπορεί να σου κοστίσουν μέχρι και σχέσεις ζωής. Είναι όσα έχουν μόνο προσωπικές επιπτώσεις, είναι και αυτά που παίρνουν παραμάζωμα τον άμαχο πληθυσμό. Αυτά που με ένα «έχεις δίκιο, δε θα ξανασυμβεί» καθάρισες κι εκείνα τα άλλα που οι συνέπειές τους ξεπετάγονται κάθε τόσο και σου σαμποτάρουν τη ζωή. Τα μεμονωμένα και τα κατ’ εξακολούθηση. Κι επειδή τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει, όσο καλά κι αν πιστεύεις εσύ ότι έχεις καμουφλάρει την πατάτα που διέπραξες, κάποτε θα κληθείς να πληρώσεις το λογαριασμό και να εύχεσαι να μην έχουν προστεθεί και τόκοι.

Το ποια λάθη θεωρούνται -κι υπό ποιες προϋποθέσεις- ασυγχώρητα είναι προσωπικό θέμα του καθενός. Όπως επίσης κι αν αφορά η ενδεχόμενη πρόθεση του φταίχτη ή αν επικεντρώνεται μόνο στο αποτέλεσμα. Το θέμα μας όμως είσαι εσύ κατηγορούμενε. Έσφαλες. Εντάξει. Το συνειδητοποίησες. Ακόμα πιο εντάξει, διότι το πρώτο βήμα για τη διόρθωσή του είναι η αναγνώρισή του. Γιατί αν είσαι ένα εγωκεντρικό και αλάθητο στα δικά σου μάτια πλάσμα, εγώ γιατί ξοδεύω τόση ώρα το ηλεκτρονικό μου μελάνι; Εσένα λοιπόν σε πετάμε στον Καιάδα και ασχολούμαστε με τους λοιπούς. Αποφάσισες ότι θες και αξίζεις μια ακόμα ευκαιρία, ότι δεν είσαι αυτό που το λάθος σου σε έκανε να φαίνεσαι. Εν πάση περιπτώσει βρε αδερφέ κι ευκαιρία να μη θες, κρίνεις ότι αν μη τι άλλο οφείλεις μια εξήγηση. Εντάξει κι αυτό αλλά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.

Μια ξερή συγγνώμη και το θέμα στο αρχείο είναι αρκετή αν αργήσεις στο ραντεβού, αλλά δυστυχώς είναι έως και προκλητικά ειρωνική αν το σφάλμα σου τον άλλον τον προσέβαλε, τον πλήγωσε ή τον έφτασε έως να μη σ’ εμπιστεύεται πια. Μην επαναπαυτείς στο συγχωροχάρτι γιατί και να σου δοθεί αβασάνιστα, μάλλον σημαίνει ότι απλά τσεκάρει αν όντως το αξίζεις, παρά ότι μονομιάς του πέρασε ο θυμός, η πίκρα ή οι αμφιβολίες. Μη σ’ απασχολήσει καν αν θα στο δώσει. Δείξε έμπρακτα τη μετάνοιά σου, προσπάθησε επαναλαμβανόμενα. Μην επιτρέψεις σε κανένα να σε πει ευθυνόφοβο. Δώσε στον άλλο χρόνο να το επεξεργαστεί και το δικαίωμα να ξεσπάσει. Οφείλεις και πρέπει να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, να εξηγήσεις τις συνθήκες και το πώς σκέφτηκες και γιατί έπραξες αναλόγως, απέδειξε ότι αξίζεις την ευκαιρία που ζητάς και να μη σταματήσεις μέχρι να βεβαιωθείς ότι τα κατάφερες ή να αντιληφθείς πως δεν πρόκειται να αλλάξει θέση. Ναι παίζει και αυτό, αλλά επικεντρωνόμαστε στις ευοίωνες προοπτικές, έτσι για αλλαγή.

Αλλά, τζιζ καίει, μη φτάσεις στο άλλο άκρο. Το πιο εύκολο είναι να γίνεις ενοχικός. Ακόμα πιο εύκολο, αν ο απέναντι δεν έχει μια στοιχειώδη ωριμότητα, να πατάει σ’  αυτό και να σε κουμαντάρει κατά πώς θέλει, χτυπώντας σου το σφάλμα σου ή τη συγχώρεση που σου έδωσε. Αν δεν μπορεί να το ξεπεράσει, καλό μου, ας χωρίσουν οι δρόμοι σας. Αν δεν αντέχει να συγχωρήσει έμπρακτα κι ο άλλος, ας σε διώξει -κι αυτό τιμωρία είναι και ίσως η χειρότερη. Αλλά αν ο οποιοσδήποτε πάει να πάρει το αίμα του πίσω, όχι μόνο θα χάσει τα δίκια του, αλλά μπορεί να του γυρίσει και μπούμερανγκ. Η αληθινή συγχώρεση είναι δύσκολη και απαιτεί μεγαλείο ψυχής, κατανόηση και την πρόθεση να προσπαθήσεις μαζί με τον άλλο να αποκαταστήσετε τη σχέση σας και να ξαναγυρίσετε στο σημείο μηδέν. Δεν είναι για τα στομάχια όλων. Και δεν είναι κατακριτέο, ούτε κακό να μη γουστάρεις ή να μην μπορείς να συγχωρήσεις. Κάκιστο είναι να προσποιείσαι μια συγχώρεση για ιδιοτελείς σκοπούς και να εκμεταλλεύεσαι τις τύψεις και την προσπάθεια του απέναντι για προσωπικά οφέλη.