Κάποτε θα μετανιώσεις για τις ευκαιρίες που δεν έδωσες

Ας μιλήσουμε για ένα θέμα «καυτή πατάτα», ένα θέμα που έχει χιλιοαναλυθεί κι έχει καταστρέψει ψυχολογίες: Ευκαιρίες.

Αν το καλοσκεφτείς, σε κάθε άνθρωπο που επιτρέπεις να μπει στη ζωή σου, δίνεις και μία ευκαιρία. Να σε μάθει, να τον μάθεις, να δείτε αν μπορείτε να συνεχίσετε παρέα ή στην πρώτη διασταύρωση θα στρίψετε αντίθετα. Οι ευκαιρίες -σου μάθανε- είναι για να δίνονται. Κι ότι ο άνθρωπος αξίζει έως δύο κι αν δε βάλει μυαλό, οφείλεις να του βάλεις μία τελεία και μία παύλα και να τον αφήσεις πίσω σου.

Αυτό που δε σου διευκρίνισαν όμως είναι, πως πρόκειται για δική σου επιλογή. Εσύ επιλέγεις πότε και σε ποιον θα χαρίσεις τις ευκαιρίες σου κι αν δε θέλεις να τις δώσεις, δεν έχει κανείς δικαίωμα να σου προσάψει τίποτα. Πότε χτυπώντας στο συναίσθημα, πότε στη λογική, σου στούμπωσαν το μυαλό με την ανωτερότητα και την ανιδιοτέλεια που εμπεριέχει το δόσιμο μιας ευκαιρίας.

Λυπάμαι, μα δεν πάει έτσι. Δώσε, μη δίνεις -δικαίωμά σου και κανείς δεν μπορεί να σου προσάψει τίποτα. Δεν έχει κανένας τη δικαιοδοσία να σε κατηγορήσει επειδή επέλεξες να δώσεις την ευκαιρία σου στον τάδε κι όχι στον δείνα. Κανείς εκτός απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Κάποιες φορές μετάνιωσες για τις ευκαιρίες σου που σκόρπισες σε ανθρώπους που τις εκμεταλλεύτηκαν, κάποιες άλλες ζήτησες και δε σου δόθηκαν. Και κάποιες άλλες φορές, μετάνιωσες για τις ευκαιρίες που ήθελες να δώσεις, ωστόσο μαζεύτηκες κι έκανες πίσω.

Δεν αναφέρομαι στην τριακοσιοστή ευκαιρία που απαίτησαν όσοι σε πλήγωσαν, σ’ αυτούς τους αδιόρθωτους χαρακτήρες. Μερικοί απλά κερδίζουν πίστωση χρόνου, αξιώνοντας τις ευκαιρίες σου μέχρι να ξανακάνουν τα ίδια και μερικές καταστάσεις, μας αρέσει-δε μας αρέσει είναι αδιέξοδες. Μετανιώνεις, μουτζώνεσαι, υπόσχεσαι την επόμενη φορά να είσαι πιο προσεκτικός και λιγότερο κορόιδο. Μαζί σου.

Ας αναλογιστείς όμως εκείνες τις άλλες φορές, εκείνες που ήθελες με όλη σου την καρδιά να δώσεις μια ευκαιρία, όμως δεν το ‘κανες. Φοβήθηκες, δείλιασες και έκατσες στη γωνιά σου αφήνοντας το χρόνο να περάσει, παίρνοντας μαζί του τον άνθρωπο που στη ζήτησε. Εκείνο τον άνθρωπο που σε έβγαλε έξω απ’ την comfort zone σου, που σε προκάλεσε να ζήσετε μαζί για λίγο κι όπου σας βγάλει. Τον ήθελες ναι, αλλά έβαλες μπροστά λογική και φόβους κι έκανες πίσω. Προτίμησες να παραμείνεις στην ασφάλειά σου, δε ρίσκαρες και βρήκες ένα σωρό δικαιολογίες για να καλύψεις την αδυναμία σου.

Έβαλες ασπίδα τις πληγές που σου άνοιξαν άλλοι, φούσκωσες τα αρνητικά του, τον απέρριψες. Τον ήθελες μα όχι τόσο όσο για να βάλεις στην άκρη ανασφάλειες κι εγωισμούς ή για να αγνοήσεις όσα έλεγε ο κόσμος, που ποτέ δεν κοιτάει τα χάλια του αλλά το παίζει κριτής στις επιλογές των άλλων.

Αμ τα λάθη; Λες κι εσύ είσαι αψεγάδιαστος και δε σφάλεις ποτέ, απαξίωσες τη συγγνώμη του, αρνήθηκες να παραδεχτείς πως προσπάθησε να σου αποδείξει πως αυτός την αξίζει τη δεύτερη ευκαιρία που ζητά, πως έβαλε μυαλό. Κόλλησες στο σφάλμα και πέρασαν απαρατήρητα όλα όσα σου καταδείκνυαν την ειλικρινή του μεταμέλεια. Πάλι φοβήθηκες, πάλι προτίμησες την εύκολη λύση της φυγής, θάβοντας βολικά μέσα σου τη γνώση πως οι σχέσεις έχουν σκαμπανεβάσματα κι οι άνθρωποι πέφτουν σε λάθη. Το ‘ξερες πως η συγγνώμη του δεν ήταν κάλπικη, το ένιωθες, ξανά όμως δίστασες.

Μείνε πίσω, λοιπόν, μείνε με όσους σου δίνουν τις εγγυήσεις που τόσο έχεις ανάγκη, μην ξεβολεύεσαι, μην διεκδικείς την ευτυχία που διατείνεσαι πως σου αξίζει, ωστόσο δεν κάνεις τίποτα για να την κατακτήσεις. Στέρησε τις ευκαιρίες σου από εκεί που θες με όλη σου την καρδιά να τις δώσεις και παραχώρησέ τες σ’ εκείνους που και να φύγουν δε θα σε νοιάξει και πολύ. Τις στερείς σ’ εκείνους, μα πάνω απ’ όλα τις στερείς σε σένα.

Οι έρωτες και τα πάθη δεν είναι για λιγόψυχους. Θέλει κότσια να πας κόντρα σε όσα σε τρομάζουν και να ρισκάρεις κατευθυνόμενος προς το άγνωστο και το απρόβλεπτο. Κάποιων η πάστα είναι τέτοια, αδιαφορούν και ζουν. Κάποιων άλλων πάλι το υλικό, δεν είναι ανθεκτικό κι επιλέγουν να κινούνται σε δίχτυ ασφαλείας.

Ισχυρίζεσαι πως δεν άξιζε τον κόπο, ούτως ή άλλως. Αυθυποβάλλεσαι, αλλά για πόσο; Θα τη μετανιώσεις κάποτε τη χαμένη σου ευκαιρία. Γιατί δική σου είναι. Επί της ουσίας, σου στέρησες την πιθανότητα να ζήσεις μια ιστορία άξια να γραφτούν κεφάλαια στο βιβλίο σου. Πείστηκες ότι θα ζεις καλύτερα χώρια του, παρηγορήθηκες για λίγο με μετριότητες και σου δημιούργησες ένα απωθημένο άνευ λόγου.

Θα μετανιώσεις κι έχε τουλάχιστον αυτή τη φορά το θάρρος να το παραδεχτείς, έστω στον εαυτό σου. Θα μετανιώσεις επειδή εξ αρχής ήθελες, όχι γιατί εκ των υστέρων δε βρήκες καλύτερα ή γιατί σου βγήκε σκάρτη η άλλη σου επιλογή. Πρόδωσες τον εαυτό σου, τις επιθυμίες σου κι απ’ αυτό δε γλυτώνει κανείς.

Αλλά, μήπως είναι και καλύτερα για σένα να μείνεις στην πεποίθηση ότι καλώς έπραξες; Γιατί στη μετάνοια δύο είναι οι επιλογές: Ή θα μείνεις ακίνητος περιμένοντας το επόμενο ανεμοσκόρπισμα που θα σε κάνει να ξεχαστείς ή θα βρεις το θάρρος να είσαι εσύ αυτός που θα ζητήσει ευκαιρία. Πιθανότατα το πρώτο θα επιλέξεις, δε γίνονται οι δειλοί θαρραλέοι σε μια στιγμή. Αν όμως, παρ’ ελπίδα, κάνεις την ανατροπή, δεν έχω παρά να σου ευχηθώ να μην είναι πλέον αργά.