Μη βιαστείς να πας παρακάτω

Όλα καλά, λοιπόν. Χωρίσατε, τράβηξε ο καθένας το κουπί του και το δρόμο του και βρέθηκες περήφανο και φουσκωτό παγόνι να διαλαλείς πως έχεις ξεπεράσει τον προηγούμενο έρωτα και πόσο έτοιμος είσαι να ριχτείς σε νέες περιπέτειες.

Πόνεσες λίγο, δεν είσαι δα και κανένας αναίσθητος. Αλλά όπως λέει και η Καιτούλα (η Γαρμπή, ντε!) «όλη κι όλη μου η στεναχώρια κράτησε, να ξέρεις, δυο-τρεις ώρες το πολύ». Μετονόμασες την επαφή στο κινητό από «μωράκι μου» σε ένα ξερό «Γιάννης» ή «Μαρία», άλλαξες φώτο προφίλ, διχάστηκες για το αν θα σβήσεις τα κοινά ενσταντανέ σας, ίσως άλλαξες και μαλλί και η κοινωνικότητά σου ξαφνικά πήρε τα πάνω της. Φλέρταρες με την απέναντι οπτασία στη μπάρα, δέχτηκες να γνωρίσεις εκείνο το αγόρι που καιρό πριν σου τριβέλιζαν το μυαλό ότι είναι καλή περίπτωση, έκανες accept μερικά ξεχασμένα requests και σε όποιον σε ρωτούσε αν είσαι καλά μετά το χωρισμό σας, έπαιρνες αγέρωχο ύφος και απαντούσες με απόλυτη φυσικότητα ότι πέρασε και δεν ακούμπησε, ότι είσαι καλύτερα από ποτέ και πως ο εν λόγω κύριος/κυρία δε σ’ αφορά πια.

Και δεν είναι που το προβάλεις όλο αυτό μόνο στους τρίτους. Το επαναλαμβάνεις και στον εαυτό σου, ανά δωδεκάωρο σαν αντιβίωση, ότι χέστηκες για το πρώην ταίρι, πως δε σου λείπει. Με το που πας να σκεφτείς τις στιγμές σας απευθείας απασχολείσαι με κάτι άλλο και όταν τύχει να έχεις ανάγκη να μιλήσεις για το παρελθόν σας, δαγκώνεσαι και αλλάζεις θέμα. Κι αν αυτή η τακτική βοηθάει στο να πας παρακάτω ή αν -ακόμα καλύτερα- ο χωρισμός σας πράγματι ήταν και λύτρωση και αναρωτιέσαι γιατί δεν είχε έρθει νωρίτερα, μαζί σου.

Όμως είναι όντως έτσι; Μήπως κάπου, κάποτε άκουσες εκείνο το “fake it until you make it”, που λένε και στο χωριό μου, και το ενστερνίστηκες τόσο βαθιά που πίστεψες ότι ισχύει κιόλας; Όχι, γιατί η Καιτούλα λέει και το άλλο, εκείνο το «βιάστηκα να πω πως σε ξεπέρασα» κι ίσως αν είχες επιλέξει να ενστερνιστείς αυτό, να γλίτωνες πολλά. Τι να γλίτωνες; Τη βάρβαρη συνειδητοποίηση, ας πούμε, ότι τίποτα δεν έχεις ξεχάσει, ότι η ιστορία σας ακόμα σε πονάει και πως ο πρώην σύντροφος είναι ακόμα κολλημένος στο μυαλό σου και δεν φεύγει με τίποτα, όπως μια τσίχλα στα μαλλιά.

Γιατί πάντα κάτι γίνεται και καταλαβαίνεις πως έκανες μια τρύπα στο νερό. Μια αναπάντεχη συνάντηση, μια τυχαία πληροφορία, μια ημερομηνία, αρκούν για να καταλάβεις ότι είσαι ακόμα εκεί και όλες οι μεγαλοστομίες σου πήγαν κατά διαόλου, μαζί με τη βεβαιότητά σου. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αντιλαμβάνεσαι ότι τα συναισθήματα που καταπίεζες τόσο καιρό πολλαπλασιάστηκαν και έσκασαν στα μούτρα σου με δύναμη κολλώντας σε στον τοίχο, αδύναμος πια να προσποιείσαι ότι «όλα καλά». Ο οργανισμός αμύνεται σε ό,τι τον πονάει και η πρώτη αντανακλαστική αντίδραση είναι η άρνηση. Δεν πονάω, δε με νοιάζει, δεν με παίρνει από κάτω. Δείτε με, είμαι τέλεια, δες με και εσύ, πρώην, πόσο καλύτερα είμαι μακριά σου, δες με κι εσύ, καθρέφτη μου, πόσο λάμπω. Μπορεί να είναι και εγωισμός, να μην έχεις καμία όρεξη να δείξεις σε κανένα -συμπεριλαμβανομένου και εσού- ότι έχεις τα χάλια σου τα κατάμαυρα, ότι το μόνο που θες είναι να κλαις αγκαλιά με το οικογενειακό παγωτό πάνω από φωτογραφίες σας και να ζαλίζεις με τον πόνο σου όλα τα πρόθυμα αυτιά. Ίσως και να κρίνεις πως ό,τι θάβεις, παύει και να υπάρχει, αλλά θυμήσου πως και τα σκουπιδάκια κρύβεις κάτω από το χαλί, αλλά όταν ξεστρώνεις πάει σκόνη ως και την απέναντι κουζίνα.

Ο χωρισμός πονάει, μπορεί και να διαλύσει, μα σπάνια είναι τιμωρία. Είναι δώρο, ευκαιρία για αυτοκριτική, για να μάθεις από τα λάθη σου και να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και τα όριά του. Δε σου λέει κανένας να κυκλοφορείς σαν περιφερόμενο ρετάλι, ούτε να κλαίγεσαι νυχθημερόν, αυτό που λέμε είναι να μη βιαστείς να πας παρακάτω. Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι, ώστε όταν βάλεις την παύλα δίπλα στην υφιστάμενη τελεία να είσαι καθαρός από απωθημένα. Μην γίνεσαι ψυχαναγκαστικός και μην ακούς αυτούς που σε πιέζουν να «γίνεις καλά» και «να πας παρακάτω». Τι ξέρουν αυτοί για εσένα και με ποιο δικαίωμα ορίζουν το χρονοδιάγραμμα του πόνου σου; Δεν είσαι άρρωστος, πληγωμένος είσαι και δικό σου δικαίωμα και πρόβλημα είναι το πόσο καιρό θα σου πάρει να το ξεπεράσεις. Χώρια που υποδυόμενος τον απαλλαγμένο από αισθήματα τόσο καιρό, κατάφερες μόνο να φουντώσεις τα ήδη υπάρχοντα και καταπιεσμένα, να κάνεις ένα πισωγύρισμα μεγατόνων και να απαιτηθεί διπλάσιος χρόνος ίασης.

Δεν είναι κακό, ούτε, φυσικά, ντροπή, να πεις ότι αυτή τη στιγμή είσαι συναισθηματικά ρέστος, γιατί ξεχρεώνεις παλιά αισθήματα. Κακό και -εν τέλει- επώδυνο είναι να καθυστερείς να πληρώσεις το χρέος θεωρώντας ότι θα εξαφανιστεί από μόνο του. Κι αυτό γιατί οι τόκοι, μόνο εσένα θα βαρύνουν και μόνο εσύ θα κληθείς να το αποπληρώσεις σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου.