Ο καβγάς είναι τέχνη

Κι έρχεται η στιγμή που τα βλέπεις όλα κόκκινα, βγάζεις καπνούς απ’ τα αυτιά και νιώθεις την ανάγκη. στην καλύτερη, να πατήσεις κάτι φωνές να ακουστείς ως τον Άρη, στη χειρότερη, να σπάσεις τα ντουβάρια –ή και το κεφάλι κάποιου. Ξέρω και ξέρεις όπως και κάθε άνθρωπος που έχει περάσει απ’ τον πλανήτη από καταβολής κόσμου.

Οι λόγοι για να ανάψουν τα λαμπάκια κάποιου, μετατρέποντάς τον σε χριστουγεννιάτικο δέντρο ανεξαρτήτως εποχής, τείνουν στο συν άπειρο. Με πρόχειρους υπολογισμούς ο μέσος άνθρωπος εκνευρίζεται απ’ τη βλακεία γύρω του, περίπου δεκαοχτώ φορές τη μέρα. Θέλοντας και μη, λοιπόν, εκπαιδεύεται στο να μην ξεπηδάει ο Βεζούβιος από μέσα του κάθε τρεις και λίγο. Πολιτισμός, παιδιά, ο διάλογος είναι παραγωγικός, προωθεί την επικοινωνία και κάνει περήφανη τη μαμά μας που μας έλεγε να λύνουμε ήπια τις διαφορές μας κι όχι παίζοντας σφαλιάρες. Τακτικές διαχείρισης θυμού, μέτρα ως το δέκα, βαθιές ανάσες, κάνε γιόγκα, πάρε ηρεμιστικά, τρέξε ως το Βλαδιβοστόκ για να σου φύγει η ένταση, σφάξε ένα μονόκερο παρακαλώντας να καταπνίξει τον πολεμοχαρή Άρη και να αναδείξει το Βούδα.

Και, φυσικά, είναι κάποιες στιγμές που απλά τίποτα δεν πιάνει κι η πιο λογική σκέψη που μπορείς να κάνεις είναι η ανθρωποκτονία, ψάχνοντας ταυτόχρονα άλλοθι. Έχεις βγει έξω απ’ τα ρούχα σου με τις κοτσάνες που αμολάει ο άλλος ή με το γαϊδουρινό πείσμα του ή με τη μαλακισμένη συμπεριφορά του κι εσύ καταβάλλεις υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην τον γαμωσταυρίσεις ανελέητα ή να μην τον πλακώσεις στις μπούφλες, γιατί κάπου θυμάσαι πως η βία τιμωρείται κι απ’ τον ποινικό κώδικα. Δεν αξίζει και να φας τα νιάτα σου στη φυλακή, ασ’ τον να λέει, θα του περάσει.

Δεν του πέρασε, όμως, κι εσένα η υπομονή έληξε. Με τη μάνα σου, τον αδερφό σου, τον καλύτερό σου φίλο ή τη σχέση σου, όλοι ανεξαιρέτως, κάποτε, έχουν καταφέρει να σε φέρουν στο αμήν. Όχι ότι κι εσύ είσαι κανένας αθώος, βέβαια, άλλες τόσες ανέβασες το δικό τους αίμα στο κεφάλι. Πράξη στην πράξη και κουβέντα στην κουβέντα καταλήξατε να γίνετε μπίλιες και χάνεις και κάπου το σημείο στο οποίο η θερμοκρασία ανέβηκε και σκοτωθήκατε. Μεταφορικά, γιατί τους συγκεκριμένους άτιμους τους αγαπάς και ξέρεις πως άμα τους δολοφονήσεις/κοπανήσεις στον τοίχο/στολίσεις σαν φράγκικο επιτάφιο, θα το μετανιώσεις όταν επανέλθουν οι σφυγμοί στα φυσιολογικά.

Οι καβγάδες στην οποιαδήποτε σχέση είναι αναπόφευκτοι. Όσο το κορόιδο κι αν επιμένεις να κάνεις για να μην κακοκαρδιστείτε ή όσο κι αν πρώτα προσπαθείς να ηρεμήσεις πριν συζητήσετε, δεν τους γλυτώνεις. Δε θέλει και πολύ, μη νομίζεις. Κι ήρεμα να τα λέτε, δεν ξέρεις από πού θα σου ‘ρθει η ατάκα που θα σε στείλει αδιάβαστο και θα πάει η ψυχραιμία κατά διαόλου. Είναι πανεύκολο να ξεφύγει η κατάσταση, αλλά και πάλι τρόποι υπάρχουν να το σώσεις.

Ο σωστός ο καβγάς, ο τίμιος είναι τέχνη. Πρέπει να καταφέρεις ταυτόχρονα να εκτονωθείς, να γίνεις σαφής, να είσαι ανοιχτόμυαλος στο ότι κι εσύ μπορεί να φταις, δεκτικός στη διαφορετική αντίληψη, να μην πεις χοντράδες που δε θα μαζεύονται, να μην πάρουν τα ηνία οι εγωισμοί και ποιου θα περάσει το δικό του -Χριστέ μου, η λίστα δεν τελειώνει!

Κι όμως, τα πάντα εξαρτώνται απ’ την ποιότητα, αρχικά των ανθρώπων και δευτερευόντως της σχέσης. Εκείνοι που εξαρχής σκέφτονται να συμφιλιωθούν κι όχι να τα κάνουν όλα ίσωμα και μετά να την κάνουν γενικώς, θα σφαχτούν, αλλά θα καταλήξουν κάπου. Θα  ξεράσουν τα νεύρα τους αλλά θα θυμούνται ότι έχει λόγο κι ο άλλος, θα τον ακούσουν και θα επεξεργαστούν τα λόγια του. Ακόμα κι αν πάνω στην αναμπουμπούλα δώσουν μηδαμινό δίκιο, κάποια στιγμή θα προσπαθήσουν να ηρεμήσουν τα πνεύματα και θα θυμηθούν πως δεν τσακώνονται με οδηγό στο φανάρι που δε θα τον ξαναδούν, αλλά με αγαπημένο τους πρόσωπο. Νοιάξιμο θέλει, νοιάξιμο και διάθεση να τα βρείτε, όχι ντε και σώνει να θριαμβεύσετε σε βάρος του άλλου. Με το να γκαρίζετε όμως κι οι δύο σαν πρωτόγονοι δε λύνεται τίποτα.

Οι καβγάδες είναι απαραίτητοι ώρες-ώρες κι απόλυτα παραγωγικοί. Χρειάζονται κάποτε, μπας κι ο απέναντι που δεν καταλαβαίνει με το καλό, το πιάσει με το άγριο. Ή εκείνες τις φορές που το θέμα οφείλει να λυθεί επί τόπου. Να τον ρίχνεις λοιπόν τον τσακωμό σου, αλλά μη φτάνεις στα άκρα. Να σ’ ενδιαφέρει η χρυσή τομή. Απαγορεύονται διά ροπάλου χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη, επαναφορά λυμένων προβλημάτων, ειρωνείες κι απαξίωση. Χίλιες φορές να πας μια βόλτα ή να το βουλώσεις και να αφήσεις τον άλλο να υστεριάζει, αντί να πεις λόγια επίτηδες για να τον εξουθενώσεις ψυχολογικά.

Λένε, πως αν θες να μάθεις κάποιον, νευρίασέ τον. Εγώ θα πω να μην παίζετε με τα νεύρα και την υπομονή του κόσμου γιατί όσο καλή διάθεση κι αν υπάρχει, πηγαίνετε γυρεύοντας. Πάντα κάποιος θα είναι πιο υποχωρητικός και θα καλμάρει τα πνεύματα, να θυμάστε, ωστόσο, ότι αν φτάσετε άνθρωπο υπομονετικό στο σημείο να σας λούζει ασταμάτητα χωρίς να ακούει, ίσως να είναι κι η τελευταία φορά που θα ακούσετε κι εσείς γι’ αυτόν γενικά.