Ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτεσαι όταν κάτι καλό ή κακό σου συμβεί

Στη ζωή μας συναναστρεφόμαστε με λογιών-λογιών ανθρώπους. Φίλοι, οικογένεια, απλοί γνωστοί, συνάδελφοι κι ορκισμένοι εχθροί που ευχαρίστως θα χώναμε στο μίξερ απαρτίζουν τον κύκλο μας. Ανάμεσα σε αυτούς, οι διαβαθμίσεις του ενδιαφέροντος μας ποικίλουν ανάλογα τη σχέση που έχουμε και την ποιότητά της και –είναι δεδομένο– κάποιους τους έχουμε ψηλότερα από όλους.

Είναι οι «δικοί μας άνθρωποι», αυτοί που θα μας στηρίξουν στα δύσκολα και θα χαρούν μαζί μας στα εύκολα, αυτοί μας αγαπάνε και μας ανέχονται κι εμείς το ίδιο. Ακόμα, όμως, κι από αυτούς κάποιος –πολύ πιο σπάνια κάποιοι– είναι σε πιο προνομιούχα θέση. Αν υποθέσουμε ότι μιλάμε για ένα καθεστώς αυτοκρατορίας με κάστες και κοινωνικά στρώματα αυτός ο άνθρωπος είναι ο αυτοκράτορας.

Είναι ο πιο σημαντικός σου άνθρωπος, αυτός που έχεις την έννοια του λίγο παραπάνω απ’ ό,τι για τους υπολοίπους, του κάνεις κάνα δυο χατίρια πιο εύκολα, τον κακομαθαίνεις πού και πού και τον συγχωρείς με λιγότερο κόπο από πλευράς του. Είναι εκείνος που τρέμεις μην πάθει τίποτα σε πιο συχνή βάση –μη σχολιάσω δε το να του συμβεί όντως κάτι, φτου φτου μακριά από μας–, που η ανησυχία σου γι’ αυτόν είναι κάπως πιο υπερβολική κι η αγάπη σου κάπως πιο πνιγηρή. Φυσικά κι αγαπάς κι άλλους, νοιάζεσαι για άλλους, προστατεύεις κι άλλους, αλλά, παιδιά, τι να κάνουμε κάποιοι είναι αδυναμίες. Ας το δεχτούμε.

Μην το πας στο ερωτικό. Για κάποιο λόγο που δεν έχω προσδιορίσει, όταν αναφερόμαστε σε κάτι τέτοιο, το μυαλό μας σκέφτεται κάποιον ερωτευμένο. Ίσως γιατί οι ερωτευμένοι κοιμούνται και ξυπνάνε με τη σκέψη του αντικειμένου του πόθου τους κι είναι απόλυτα επικεντρωμένοι σε αυτό. Μπορεί όμως ο πιο σημαντικός σου άνθρωπος να είναι κάποιος από τους γονείς σου, ο καλύτερός σου φίλος, η αδερφή σου ή και –πράγματι- ο σύντροφός σου. Όμως είναι ένας κι αν ακόμα δεν ξέρεις ποιος είναι σκέψου το εξής: Σου συμβαίνει κάτι, ποιο είναι το πρώτο πρόσωπο που θες να ενημερώσεις;

Ναι, η μορφή που σχηματίστηκε στο κεφάλι σου, είναι τη δεδομένη χρονική στιγμή ο πιο σημαντικός σου άνθρωπος. Αυτός που θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί του τη στιγμή ακριβώς που σου έχει συμβεί κάτι πολύ δυσάρεστο ή κάτι εξαιρετικά ευχάριστο. Ξέρεις πως ο πόνος θα γλυκάνει λιγάκι αν σε παρηγορήσει εκείνος κι η χαρά θα είναι λειψή αν δεν τη μοιραστείτε μαζί. Κάτι θα σου λείπει αν λείπει αυτός απ’ τις πιο δύσκολες ή απ’ τις πιο ευτυχισμένες στιγμές σου, αν υποθέσουμε βέβαια πως δεν είναι υπεύθυνος για κάποιες από αυτές -ελπίζουμε τις ευχάριστες.

Ύπουλα τα αντανακλαστικά, δεν ελέγχονται και σε προδίδουν. Στο καλό σενάριο σκέφτεσαι επιτόπου «να πάρω τηλέφωνο τον/την…», στο κακό όμως η σκέψη μετατρέπεται σε «πόσο θα ήθελα να είναι εδώ ο/η…». Κάποιοι είναι ευτυχείς, έχουν δίπλα τους το πρόσωπο που επιθυμούν να μοιραστούν τα όμορφα και τα άσχημα της καθημερινότητάς τους.

Κάποιοι, λιγότερο προνομιούχοι, τους λείπουν, είναι μακριά. Η απώλεια μπορεί να μεταφραστεί σε θάνατο, σε χωρισμό, σε αποχωρισμό που κατέληξε σε ένα θλιβερό «χαθήκαμε» και, μέχρι να το ξεπεράσουν, ζουν με αυτό. Ο πόνος γίνεται μισός κι η χαρά διπλή όταν μοιράζονται, λένε, κι ισχύει, όμως το μισό ή το διπλό εξαρτάται απ’ τον άνθρωπο που τα μοιράζεσαι. Κακά τα ψέματα, κι όποιος πει το αντίθετο ή που δεν έχει συναντήσει ακόμα εκείνον τον άνθρωπο που θα τον ξεχωρίσει από όλους λιγάκι παραπάνω ή έχει απογοητευτεί πάρα πολύ απ’ τους μέχρι τώρα «σημαντικούς» του.

Η αγάπη, το ξέρουμε όλοι, έχει πολλές μορφές, αλλά κοινή βάση. Δεν ξέρω αν μπορείς να «αγαπάς» κάποιον λίγο παραπάνω, ξέρω όμως, πως σίγουρα μπορείς να ξεχωρίσεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Οι άνθρωποι, οι σημαντικοί του τώρα, μπορεί να μην ταυτίζονται με του τότε ή με του μετά. Οι σχέσεις αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε. Αλλά πόση σημασία έχει;

Αυτό που μετράει είναι να προσπαθούμε και να μην αφήνουμε τους σημαντικούς μας ανθρώπους να φεύγουν. Στο μέτρο του δυνατού να τους κρατάμε κοντά μας και να τους δείχνουμε πόσο πιο όμορφη είναι η ζωή μας δίπλα τους. Κι εντελώς ωμά να το δεις, δηλαδή, καλό σε σένα κάνεις αν δεν προκαλέσεις την τύχη σου με τάχα αδιαφορίες κι ανωτερότητες του μπλαζέ στιλ «εγώ δεν έχω ανάγκη κανέναν», που κανείς, ποτέ δεν πίστεψε για να λέμε και την αλήθεια.

Κι αν δεν είσαι εξίσου νούμερο ένα στη λίστα τους, κι αν δεν σε εκτίμησαν ή αν για οποιοδήποτε λόγο δεν έχεις τη δυνατότητα να μοιραστείς μαζί τους τα συμβάντα της καθημερινότητάς σου, μην ξεχνάς: όλα –κι όλοι– ξεπερνιούνται, ο καθένας μας είναι μεν μοναδικός, αλλά κανένας μας –ευτυχώς ή δυστυχώς– δεν είναι αναντικατάστατος.