Συγκατοίκηση δε σημαίνει πως θα κάνετε συνέχεια κάτι μαζί

Ο καιρός κύλησε, τα πηγαίνατε παραπάνω από καλά, τα πρώτα τεστ τα περάσατε και πάρθηκε η απόφαση της συγκατοίκησης. Αφού λύσατε τα πρακτικά, βρήκατε το σπίτι που θα στεγάσει τον έρωτά σας, τσακωθήκατε για τα χρώματα στους τοίχους κι αν είναι δίκαιο ο ένας να καταλαμβάνει δεκαεννέα συρτάρια για τα πράγματά του κι ο άλλος τέσσερα και κάνατε υποτυπώδη μοιρασιά στις δουλειές του σπιτιού -διότι αυτά καλό είναι να ξεκαθαρίζονται, ειδικά αν σιχαίνεστε και οι δύο το σιδέρωμα- έφτασε η μέρα που όλο αυτό επισημοποιήθηκε και πλέον δεν υπάρχει «σπίτι μου» και «σπίτι σου» αλλά «σπίτι μας».

Οι ισορροπίες είναι πάντα λεπτές, με όποιον κι αν συγκατοικείς. Είτε μένεις με τη μάνα σου, είτε με τον αδερφό σου, είτε με τον κολλητό σου, είτε με τη σχέση σου είναι απαραίτητο να υπάρχουν κόκκινες γραμμές για να διασφαλιστεί η ομόνοια. Και ένα ζήτημα που οφείλει να ξεκαθαριστεί και να γίνει αποδεκτό από κάθε πλευρά είναι ο προσωπικός χώρος και χρόνος που χρειάζεται κάθε μέλος της σχέσης για να χαλαρώνει, να ανασυγκροτείται, να ηρεμεί το κεφάλι του μετά από μια δύσκολη μέρα ή ακόμα και να κάνει ταβανοθεραπεία. Και όσον αφορά τον κολλητό ή τη μάνα σου, οκ είναι πιο απλό. Θα δείξουν σχετική κατανόηση αν τους κλείσεις την πόρτα στα μούτρα ή αν τους πετάξεις κανένα «ώχου μωρέ, σταμάτα να μιλάς, μας πήρες το κεφάλι, θέλω να ηρεμήσω» και δε θα το κάνουν ζήτημα αν λείπεις όλη μέρα γιατί πήγες δουλειά, μετά γυμναστήριο, μετά για καφέ και μετά σινεμά και μαζεύτηκες στις 11 το βράδυ από τις 9 το πρωί. Ομοίως, όσο δυσάρεστο κι αν τους είναι, θα δεχτούν να κυκλοφορείς με τα μούτρα ως το πάτωμα και να μην τους μιλάς για κανένα διήμερο γιατί έχεις ζόρια με την πτυχιακή σου. Τα ίδια δεν κάνουν κι εκείνοι; Και στο σπίτι μας οφείλουμε να είμαστε ο εαυτός μας, να μην προσποιούμαστε τους ήρεμους ή τους κεφάτους για να μη χαλάσουμε τη διάθεση κανενός. Δε θα νιώσουν ανασφάλεια ή ζήλια με τέτοιες συμπεριφορές, άντε λίγα παραπάνω νεύρα. Επιπλέον, σε ξέρουν απ΄ την καλή και απ’ την ανάποδη και σε έχουν συνηθίσει.

Όσον αφορά, όμως, τη συγκατοίκηση με τη σχέση σου, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Όχι γιατί η σχέση σου δε σε ξέρει καλά ή γιατί έχει ξεχάσει το πρόγραμμά σου και τις συνήθειές σου, αλλά γιατί λόγω συναισθήματος μπορεί να πάρει προσωπικά τα νεύρα σου, τη βαρεμάρα σου ή την ανάγκη σου να απομονώνεσαι κι ας είστε στο ίδιο δωμάτιο. Γι’ αυτό και είναι τεράστιας σημασίας να ξεκαθαριστεί ο χρόνος που ο καθένας έχει ανάγκη για να μένει μόνος του, που προτιμά να ξοδεύει χώρια από το ταίρι του και τον οποίο αφιερώνει σε δραστηριότητες που δεν το συμπεριλαμβάνουν και να καταστεί σαφές ότι δε σημαίνει απολύτως τίποτα για τη σχέση σας ή τα αισθήματά σου αυτή η ανάγκη. Ζευγάρι είστε, όχι σιαμαίοι και το γεγονός ότι μένετε κάτω από την ίδια στέγη δεν καταργεί την ατομικότητα.

Έχεις ανάγκη όταν γυρνάς από τη δουλειά να μη μιλάς σε άνθρωπο το πρώτο μισάωρο που θα μπεις στο σπίτι; Διεκδίκησέ το. Επιθυμείς ένα Σάββατο στο τόσο να το περνάς αποκλειστικά και μόνο με την καλύτερή σου φίλη; Καθιέρωσέ το. Νιώθεις καλά την ώρα που διαβάζεις ένα βιβλίο ή ακούς τη μουσική σου να μην αποσπαστείς από κανένα; Πες το. Επιθυμείς να ξεκινήσεις μόνος σου ένα νέο χόμπι ή μια ξένη γλώσσα που θα σε αναγκάσει να περνάς λιγότερες ώρες στο σπίτι, αλλά θα κάνεις κάτι που σε εξελίσσει; Κάνε το. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να παρακολουθείτε την ίδια σειρά ή να κοιμάστε τις ίδιες ώρες ή να μην τολμάς να αργήσεις μετά τη δουλειά επειδή αποφάσισες να πας βόλτα στα μαγαζιά. Τα κινητά τι τα έχουμε σε τελική ανάλυση;

Χώρια που αν καταφέρεις να διατηρήσεις ένα κομμάτι σου αποκλειστικά δικό σου και πιο ευδιάθετος θα είσαι και κατά συνέπεια καλύτερος σύντροφος καθώς θα έχεις διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό τον εαυτό εκείνο που έκανε πράγματα μόνος του και μετά τα διηγούνταν στο σύντροφό του. Δε σταματάς να σε περιποιείσαι και δε γίνεσαι βδέλλα στον άλλο, κάτι που από μόνο του είναι αντιερωτικό, ακόμα κι αν βγάλεις όλα τα υπόλοιπα από την εξίσωση. Πίστεψέ με, εάν προσαρμόσεις το είναι σου γύρω από τη συγκατοίκηση, εάν σου αφαιρέσεις το δικαίωμα της προσωπικής ζωής και της ανεξαρτησίας θα σε βαρεθείς εσύ, θα σε βαρεθεί το ταίρι σου, θα το βαρεθείς κι εσύ.

Δε λέμε να κοιτάει ο καθένας αποκλειστικά την πάρτη του, ούτε να συμπεριφερόμαστε σαν να μην άλλαξε τίποτα και να μην υπολογίζουμε την παρουσία του συντρόφου μας στον χώρο, ούτε να μην κάνετε τίποτα μαζί πέρα από το να συμβιώνετε. Είναι εγωιστικό κι αν δεν είστε διατεθειμένοι για υποχωρήσεις, καθίστε ο καθένας στο σπιτάκι του. Θα προσέχεις και θα κανακεύεις τη σχέση σου και τη συνύπαρξή σας, όπως φροντίζεις και εσένα και αν δεν καταργηθεί κανένα όριο και κανένα «εγώ» στο όνομα κάποιου «εμείς», η μακροημέρευση είναι πιθανότερη και πιο ευτυχισμένη. Αυτό δεν είναι και το ζητούμενο;