Στις πόσες αποτυχημένες σχέσεις απελπίζεσαι;

Θα ξεκινήσω το παρόν άρθρο με μια έκφραση αγανάκτησης κι απελπισίας: Σταματήστε να μας αγχώνετε με τα αποτυχημένα μας γκομενικά!

Λες και δεν το έχουμε αρκετό άγχος από μόνοι μας, όσο περνάνε τα χρόνια, πως θα πεθάνουμε μαγκούφηδες, δηλαδή, έχουμε κι εσάς να μας κοιτάτε με συμπόνια και να μας αρχίζετε, στην καλύτερη τις θεωρίες περί του ανθρώπου που δεν είναι πλασμένος για τη μοναξιά, στη χειρότερη, φρικτά προξενιά, μέχρι και με τον καραφλό μπαρμπέρη της γειτονιάς σας.

Έλα, παιδιά, λίγη κατανόηση ζητάμε. Ξέρετε, νεράκι περνάει ο χρόνος και δεν είναι και δύσκολο να φτάσεις σε μια κάποια ηλικία και να αρχίσεις να σκέφτεσαι διάφορα αγχωτικά που θα σε γεράσουν πριν την ώρα σου. Και γνωρίζετε τι φταίει; Η αποτυχημένη μας ερωτική πορεία μέσα στο χρόνο  φταίει.

Ξεκινάς όλο αισιοδοξία κι από ένα σημείο και μετά αρχίζεις να μετράς φάλτσα. Μια σχέση δύο ετών, τεσσάρων η παράλλη, κάτι ξεπέτες στο ενδιάμεσο, κάτι τα διαστήματα προσαρμογής απ’ τη διπλή κατάσταση στη σόλο, κάτι σχεσούλες-παυσίπονα του κώλου, όλα μια κοινή συνισταμένη. Όλες καταλήγουν σε χωρισμό και ξεμένεις εσύ το μπακούρι της παρέας να σε λυπούνται που δε στεριώνεις με άνθρωπο.

Τι μας λείπει, δηλαδή, και πάμε καρφωτοί για το ράφι; Μια χαρά παιδιά είμαστε, φτου μας κιόλας, ποια αρχαία κατάρα μας κυνηγάει και πέφτουμε απ’ τη Σκύλλα, στη Χάρυβδη; Τι σωστότερο κάνουν οι υπόλοιποι και ζουν ευτυχισμένοι στα συννεφάκια τους, ενώ εμείς βιώνουμε απανωτά τις απογοητεύσεις;

Πολλά φταίνε. Όχι εμείς, εμείς δε φταίμε ποτέ, να τα λέμε κι αυτά. Φταίει πάντα ο άλλος ο άχρηστος ή η χαζοβιόλα που δεν εκτίμησε το δώρο Θεού που είμαστε, το timing που δε μας άφησε να ζήσουμε την απόλυτη ευτυχία και –ανυπερθέτως– το βαρύ κάρμα που ξεπληρώνουμε από προηγούμενες ζωές. Φταίει που αποφασίσαμε να κάνουμε εξομολογήσεις και σοβαρές κουβέντες με ανάδρομο Ερμή, που αρνηθήκαμε την πρόταση γάμου του Γιαννάκη στην τετάρτη δημοτικού –τα λάθη πληρώνονται– και οι ταινίες του Χόλιγουντ που μας παραπλάνησαν με τις μπούρδες τους. Βλέπετε; Πού είναι η δική μας ευθύνη;

Αλλά, παρ’ όλο που, όπως με ατράνταχτα επιχειρήματα αναλύθηκε, δε φέρουμε ευθύνη για το μοναχικό μας χάλι, το άγχος παραμένει και παρανοϊκές φοβίες μας κυριεύουν. Να δεις που θα καταλήξουμε σαν κάτι πικρόχολες γεροντοκόρες που τους φταίνε τα πάντα ή σαν κάτι μεσήλικες που ζαχαρώνουν κοριτσάκια, θα παντρευτούμε τη δουλειά μας και θα βαράμε υπερωρίες μη και γυρίσουμε στο άδειο σπίτι και μας πλακώνουν τα ντουβάρια. Κι όσο δουλεύουμε, καλά είναι. Όταν βγούμε στη σύνταξη, φοβόμαστε ότι θα πεθάνουμε και δε θα υπάρχει ένας άνθρωπος να το καταλάβει. Γι’ αυτό, βέβαια, θα έχουμε προνοήσει και σε όλο και κάποιο ανίψι, βαφτιστήρι ή γείτονα θα έχουμε δώσει κλειδιά να έρχεται να μας τσεκάρει.

Σε αυτό το σημείο, λέω να σοβαρευτούμε. Οι back to back ερωτικές απογοητεύσεις, είναι λογικό να καταβάλουν τον οποιονδήποτε επιδιώκει τη συντροφικότητα. Όχι απαραίτητα γάμους, παιδιά και κουφέτα, αλλά τη συντροφικότητα. Ούτε θέλουμε να μας μπερδεύετε με τη Ματίνα Μανταρινάκη ή τη δασκάλα απ’ το Κολοκοτρωνίτσι. Δεν έχουμε εμμονή, παιδιά, σκέψεις κάνουμε –λίγο υπερβολικές, έστω– όταν κάνουμε έναν απολογισμό των γκομενικών μας πεπραγμένων και συνειδητοποιούμε πως η λέξη που τα περιγράφει είναι η «σκατά».

Γη καλεί απελπισμένους, νέοι άνθρωποι είμαστε, ξέρουμε πως τίποτα δεν τελειώνει με δυο-τρεις χωρισμούς, γνωρίζουμε και πως ποτέ δεν είναι αργά για να βρούμε έναν άνθρωπο της προκοπής να νοικοκυρευτούμε. Δεν τρέχουμε με νυφικά στους δρόμους ούτε ανακηρύσσουμε γυναίκα της ζωής μας κάθε γνωριμία της εβδομάδας μπας και συγκινηθεί κι έχουμε κάποιον να μας συνοδεύει στα οικογενειακά τραπέζια.

Μια μιζέρια, είναι λογικό να μας πιάνει κι όσο ο καιρός περνάει, κάπου θέλουμε κι εμείς να κατασταλάξουμε, αλλά έχουμε και κάποιες απαιτήσεις. Δε θα κάνουμε επιλογές εξαρχής μέτριες και που φαίνεται το πράγμα ότι οδεύει σε ολοκαύτωμα. Τόσο καιρό περιμέναμε, όπου κι όπου θα μας δώσουμε;

Οι τόσες «αποτυχίες» μας δίδαξαν τι θέλουμε αλλά και τι αντέχουμε. Ότι, φορές-φορές, είναι προτιμότερη η μοναξιά από σχέσεις να ‘χαμε να λέγαμε και πως μερικοί μεγάλοι έρωτες δεν έχουν, μεν, happy end, αλλά πάντα στη γωνία καραδοκεί ο επόμενος, πρέπει όμως να είσαι ολοκληρωτικά διαθέσιμος για να τον εντοπίσεις κι όχι βολεμένος σε ιστοριούλες επειδή φοβάσαι τα προαναφερθέντα τρελά σενάρια.

Κι αν και το μέλλον μας είναι τόσο το χάλι του το μαύρο όσο και το παρελθόν, δε βαριέσαι, κανείς δε χάνεται.  Θα μας αγαπάτε και μοναχικές καλαμιές, έτσι δεν είναι; Υποσχόμαστε, ωστόσο, να μην αυτό-σαμποταριζόμαστε, να μην κλαιγόμαστε και να μην απελπιζόμαστε, κάπου πίσω στο μυαλό μας καταλαβαίνουμε πως όλα είναι εκεί κι ανανεωνόμαστε βγαίνοντας έτοιμοι για όλα στην αναζήτηση του έρωτα που θα είναι για μας ο κατάλληλος κι εμείς για αυτόν οι ιδανικοί.

Πάντως –και για παν ενδεχόμενο– η απορία παραμένει προς επίλυση: Στις πόσες αποτυχημένες σχέσεις αγοράζεις γάτα;