Το «Είναι καλό παιδί» δεν είναι επιχείρημα για σχέση

«Αν είναι καλό παιδί, να το κεράσουμε μία πάστα» λέει ένα ευρέως διαδεδομένο τσιτάτο του διαδικτύου. Και πέρα απ’ το χιουμοριστικό του υπόβαθρο, αναδεικνύει ένα μείζον πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας, μία μάστιγα, ένα νεοεμφανισθέν μικρόβιο που πλήττει τις ερωτικές σχέσεις. Οk, ακούστηκαν βαρύγδουπα τα παραπάνω, αλλά ήθελα να σας τραβήξω την προσοχή.

Δεν ξέρω πόσων χρονών είσαι, ούτε πόσα χιλιόμετρα μετράς στο κουρμπέτι των σχέσεων. Πάντως πριν λίγα χρόνια, η φράση «Είναι καλό παιδί» σήμαινε αυτόματα χυλόπιτα, ότι πήγαινες καρφί για το friendzone, σήμαινε, τέλος πάντων, ότι σαν επιχείρημα δεν έπειθε κανέναν να ασχοληθεί μαζί σου. Πώς ξαφνικά από ευγενική απόρριψη έγινε αποδοχή;

Καταρχάς, μην το πας σεξιστικά. Το «καλό παιδί» κάλλιστα μπορεί να ‘ναι γένους αρσενικού ή θηλυκού. Κατά δεύτερον, ας είμαστε ειλικρινείς. Στο μυαλό όλων μας το «καλό παιδί» –σκόπιμα τα εισαγωγικά– είναι ένας χαρακτήρας πράος, μαλθακός, που δε σου πάει κόντρα, δεν απαιτεί πολλά-πολλά, σε κακομαθαίνει, δεν έχει άκυρα ξεσπάσματα, δεν ανεβαίνουν τα ντεσιμπέλ του, δε θα στα χώσει αν κάνεις μαλακία, δε σε πιέζει, εν γένει είναι ένας χαρακτήρας που δε σου δυσκολεύει τη ζωή και –μεταξύ μας– τον βαριέσαι πού και πού, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Κι αν χωρίσετε, –ακόμα πιο μεταξύ μας– ψιλοχέστηκες -αλλά αυτό δε θα το παραδεχτείς ποτέ.

Και τι, δηλαδή; Όλοι οι υπόλοιποι είναι κωλόπαιδα; Κακά παιδιά, που μόνο σκοπό έχουν να σου κάνουν την ψυχολογία και τα νεύρα χαρτοπόλεμο;

Ας παραδεχτούμε επιτέλους ότι όλα έχουν να κάνουν με τα προσωπικά κότσια του καθενός απέναντι στο συναίσθημα, την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή του και κατά πόσο είναι διατεθειμένος να την ιδρώσει τη φανέλα και να πέσει με τα μούτρα στον έρωτα. Όσοι επιλέγουν το «καλό παιδί», επί της ουσίας είναι βολεψάκηδες και κότες συλλήβδην, άνθρωποι που τα κάνουν πάνω τους μπροστά στη φούρια των αισθημάτων και κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους αρχικά και, εν συνεχεία, τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους.

Ο έρωτας είναι φασαριόζικος, δε σε αφήνει να χαλαρώσεις, οι συμπεριφορές του άλλου έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ψυχολογία σου, είναι ένας μπασταρδάκος ταραχοποιός που σε κρατάει στις μύτες των ποδιών σου, ακόμα κι αν έχεις ερωτευτεί τον πιο ζεν άνθρωπο του κόσμου, είναι η κόλλα που κάνει αταίριαστους ανθρώπους να αποφασίσουν να ταιριάξουν, έτσι, επειδή τους έλαχε να ερωτευτούν κι όλη αυτή τη φασαρία προσπαθούν να αποφύγουν όσοι δημιουργούν σχέσεις βασιζόμενοι στο ότι ο άλλος ή η άλλη είναι «καλό παιδί».

Προσοχή. Δεν υπονοώ πως τα εν λόγω παιδιά δεν είναι ικανά να εμπνεύσουν πάθη. Αυτό που προσπαθώ να πω εδώ και σχεδόν 450 λέξεις είναι ότι στα μάτια των συντρόφων τους είναι «βαρετά παιδιά» κι «ασφαλή παιδιά» και πόσο απαίσιοι είναι αυτοί οι χαρακτηρισμοί, ε; Είναι εκείνοι που θα τους προκαλέσουν χλιαρά συναισθήματα τσαγιού και συμπάθειας, εκείνοι που θα γίνουν το placebo τους για να ξεχάσουν άλλα πάθη που τους τσουρούφλισαν ή εξακολουθούν να τους τσουρουφλίζουν (κούνια που τους κούναγε), που μια ενδεχόμενη απουσία τους δεν προκαλεί κρίση πανικού.

Κι όσοι, εντελώς συνειδητά, επιλέγουν αυτή την πλασματικά ασφαλή κατάσταση, διαπράττουν το μεγαλύτερο έγκλημα απέναντι στον εαυτό τους, καταδικάζοντάς τον στην καλύτερη περίπτωση στην απάθεια και στη χειρότερη στη δυστυχία. Όσο πεισματάρης και να ‘σαι ή όσο κι αν έχεις κουραστεί από έρωτες βαρβάτους που άφησαν σκόνη και θρύψαλα, θα ‘ρθει η στιγμή που θα κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο για την ατολμία σου και, αν έχεις λίγη τσίπα, για τα φούμαρα που πούλησες σε αυτόν που κοροϊδεύεις ότι είναι ο άνθρωπός σου.

Δε δαιμονοποιώ την ασφάλεια και την ηρεμία, ίσα-ίσα. Είναι εξοντωτικό να σε εξωθεί μονίμως στα νοητικά και συναισθηματικά σου άκρα ένας άνθρωπος, είτε με τη συμπεριφορά του είτε επειδή απλά υπάρχει. Ούτε θα σε παραπλανήσω λέγοντάς σου ότι κάθε άνθρωπο που θα ποθήσεις θα τον ερωτευτείς κιόλας ή πως η αμοιβαιότητα θα ‘ναι δεδομένη. Θα επιμείνω, όμως, και θα το γράψω και σε πλακάτ και θα βγω να το φωνάζω με ντουντούκα ότι σχέση που ξεκινάει χωρίς τον έρωτα ως προϋπόθεση είναι καταδικασμένη να αποτύχει, ακόμα κι αν φτάσει στα σκαλιά της εκκλησίας.

Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που τους σακάτεψαν τα πάθη τους, μετά από καιρό, ωστόσο, κανένας δεν είπε ότι μετάνιωσε που το έζησε. Γνωρίζω και –ζηλευτά– ζευγάρια που ξεκίνησαν βιώνοντας συναισθήματα εκρηκτικά, εφάμιλλα βόμβας Ναπάλμ, και που με υποχωρήσεις κι υπομονή βρήκαν τις πολυπόθητες ισορροπίες κι είναι μια χαρά ευτυχισμένα μέσα στην ασφάλεια που τους προσφέρει η επίγνωση ότι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκαν, ήρθε για να μείνει. Δε γνωρίζω, όμως, καμία εξαρχής χλιαρή σχέση που να μην ψόφησε εντελώς στην πορεία και δεν ξέρω ούτε έναν άνθρωπο που υπήρξε έστω και κατά προσέγγιση ευτυχισμένος μέσα σε αυτή. Συνέλθετε.