Τόσο εθιστική η μοναξιά που μοιάζει με την καλύτερη συντροφιά

Παρατηρώντας φίλους, γνωστούς, γνωστούς γνωστών κι εχθρούς, διαπιστώνω ότι όλο και περισσότεροι επιλέγουν συνειδητά να ‘ναι μόνοι τους, παρά την πληθώρα επιλογών εκεί έξω. Η συντροφικότητα είναι ανάγκη όλων μας, αδιαπραγμάτευτη μάλιστα, μολαταύτα, αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που απέχουν απ’ το «μαζί», διαλέγοντας μια πορεία μοναχική, για απροσδιόριστο διάστημα.

Αναφέρομαι σε ‘κείνους που έχουν επιλέξει να πορεύονται αγκαζέ με τον εαυτό τους, εκείνους που ενδεχομένως έχουν ένα σωρό θαυμαστές να τους πολιορκούν, αλλά δε φαίνονται διατεθειμένοι να ξεχωρίσουν κάποιον. Εκείνους που φαίνεται πως «περνούν και μόνοι τους καλά, τα καταφέρνουν μια χαρά». Οι αιτίες που κάποιος διαλέγει να αποστασιοποιηθεί απ’ το ερωτικό παιχνίδι είναι ποικίλες και το φάσμα τους πολύ ευρύ. Μπορεί να πρόκειται για κάποιον που κουράστηκε από απανωτές απογοητεύσεις, κάποιον που προτιμά να επικεντρωθεί σε ένα στόχο και θεωρεί πως το συναίσθημα θα τον αποσπάσει, μπορεί να πέρασε μια περίοδο εξαιρετικά τραυματική για την ψυχολογία του και να αποφάσισε πως μέχρι να ξαναβρεί τις ισορροπίες του, δε θέλει έρωτες. Μπορεί να τον πήρε μπάλα η δουλειά, η καθημερινότητα, διάφορα ψιλοπροβλήματα κι εν καιρώ να συνειδητοποίησε ότι πέρασαν οι μήνες –ακόμα και τα χρόνια σε κάποιες περιπτώσεις– κι η ερωτική του ζωή μπήκε σε τριτοτέταρτη μοίρα.

Κι αυτό κακό δεν είναι, σε καμία των περιπτώσεων. Οι σχέσεις θέλουν προσπάθεια, μην επαναλαμβανόμαστε, κι όποιος δεν είναι διατεθειμένος να παίξει σωστά, ας κάτσει στον πάγκο, απ’ το να πάρει στον λαιμό του ολόκληρη την ομάδα με την αφηρημάδα, την κούραση και την αδιαφορία του. Χώρια που είναι πολύ πιο ντόμπρο να πει κάποιος «Δε γουστάρω να προσπαθήσω, έχω άλλες προτεραιότητες» απ’ το να πουλάει έρωτες επειδή έχει ανάγκη από ντάντεμα ή δε θέλει να αγχώνεται για το πού θα εκτονώσει τις ορμές του.

Οι άνθρωποι που συνειδητά παίρνουν αποστάσεις, μαθαίνουν καλύτερα τον εαυτό τους και τις ανάγκες τους, ξέρουν μέχρι πού είναι διατεθειμένοι να δώσουν, τι έχουν ανάγκη να τους προσφερθεί, δεν είναι πρόθυμοι για εκπτώσεις κι όταν κρίνουν ότι είναι έτοιμοι να δεσμευθούν, το κάνουν με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης που συνεπάγεται μια τέτοια απόφαση, με αφοσίωση, ωριμότητα και πείσμα.

Κι όλη αυτή η κατάσταση, ίσως και να γυρίσει μπούμερανγκ, αν θες τη γνώμη μου, που και να μην τη θες, θα την καταθέσω. Συνεχίζοντας την παρατήρηση, διαπιστώνω ότι όσο περισσότερο καιρό έχει παραμείνει κάποιος μόνος του, τόσο πιο δύσκολο του είναι στην πορεία να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Όσο η μοναξιά παγιώνεται και γίνεται κατεστημένο, τόσο αυτός που τη βιώνει δυσκολεύεται να επιτρέψει σε κάποιον να του τη χαλάσει. Όσοι παραμένουν μόνοι καιρό, χτίζουν μια καθημερινότητα επικεντρωμένη στον εαυτό τους και τις ανάγκες τους, έχουν τα χόμπι τους, τις συνήθειές τους, το πρόγραμμά τους, την αυτονομία τους, κι ενδεχομένως να τους είναι πολύ δύσκολο να πρέπει να αλλάξουν όλη αυτή τη δομή για χάρη ενός άλλου ανθρώπου, με το δικό του πρόγραμμα και τις δικές του απαιτήσεις κι ιδιοτροπίες, όσο κι αν το επιθυμούν.

Μεγάλο πράγμα η συνήθεια κι όποιος υποτίμησε τη δύναμή της, έχασε. Όταν η ζωή σου ρολάρει σε ένα ρυθμό που εσύ έχεις ορίσει κι είσαι ήρεμος κι ασφαλής μέσα σε αυτόν, πόσο εύκολα θα τον διαταράξεις; Άσε, καλά είμαστε κι έτσι, πού να μπλέκουμε τώρα.

Επιπλέον, όσοι για καιρό είναι μόνοι τους –χωρίς επ’ ουδενί να υπονοείται ότι δεν έχουν σεξουαλική ζωή τα παιδιά, μη λέμε κι ανακρίβειες, δηλαδή–, είναι πιθανό να ‘χουν ανεβάσει τα στάνταρντς τους στον Όλυμπο και να ‘χουν υψηλές προσδοκίες απ’ τον επόμενο στον οποίο θα αφιερώσουν τον πολύτιμο εαυτό τους. Έχουν συνηθίσει να θέτουν σε προτεραιότητα τις δικές τους ανάγκες, αναπτύσσουν μεγάλες απαιτήσεις προς το μελλοντικό έτερον ήμισυ και δεν κάνουν εύκολα συμβιβασμούς κι υποχωρήσεις.

Θα πρέπει, πραγματικά, να πιστέψουν ότι ο απέναντι αξίζει την ανακατωσούρα που θα προκαλέσει στη ζωή τους και τους είναι δύσκολο να δεχτούν ότι παρέμειναν singles για αιώνες, για να ξεπέσουν τελικά σε κάτι λιγότερο απ’ το τέλειο, όπως οι ίδιοι το ορίζουν. Εσύ θα πρέπει να προσαρμοστείς σε αυτούς, αυτοί τόσο καιρό είναι μόνοι τους, και να μείνουν λίγο ακόμα, σκασίλα τους μεγάλη, κι ενδεχομένως να θεωρούν ότι ίσως σου κάνουν και χάρη που επέλεξαν εσένα για να ασχοληθούν.

Μην τους παρεξηγείς, πιθανότατα δεν είναι κακοί, μάλλον ξεσυνήθισαν το μοίρασμα κι η μοναξιά εύκολα γίνεται εθιστική και σε κάνει να πιστεύεις πως είναι η καλύτερη συντροφιά. Μπορούν να βρουν πολλές δικαιολογίες για να μην αλλάξουν status και, μεταξύ μας, είναι και λίγο βόλεμα. Ακριβώς όπως κάποιος βολεύεται σε μια σχέση, έτσι μπορεί να βολευτεί και στη μοναξιά του. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι ίδιοι θα αποφασίσουν αν θα βγουν απ’ το καβούκι τους, τουλάχιστον όμως, αν το κάνουν, μπορείς να ‘σαι σίγουρος ότι είσαι κι ο special one τους.