Αν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής, όπως λένε, τότε εγώ είδα την ψυχή μου στα δικά σου. Γιατί ακόμα και τα δικά μου μάτια –που τόσο εμπιστευόμουν– έπεσαν έξω.
Το κακό με τους καθρέφτες είναι ότι δε μιλάνε για να σου πουν ποιος είναι και τι. Αν είναι αυτό που δείχνει εξωτερικά ή αν μέσα του κρύβεται κάτι άλλο. Κι ακόμα πιο κρίμα είναι που δε σε αφήνουν να δεις όχι τόσο ποιοι είναι οι άλλοι, αλλά το ποιος πραγματικά είσαι εσύ. Τι αξίζεις και πού υστερείς, τι χρειάζεσαι, τι θέλεις να γίνεις.
Αυτό θα το δεις μόνο μέσα από δυο μάτια. Του ανθρώπου αυτού που θα ενώσει αυτά τα κομμάτια του εαυτού σου που θεωρούσες χαμένα. Ναι, χαμένα γιατί κάποιοι στο παρελθόν δεν τα αποδέχτηκαν. Θέλησαν να τα αλλάξουν, να σε φέρουν στα μέτρα τους. Γιατί ήσουν είτε πολύς είτε λίγος για τα δικά τους. Και κάπως έτσι τσαλακώθηκες για να χωρέσεις στα καλούπια και τις προσδοκίες τους.
Για να ανταποκριθείς σε αυτό που είχαν πλάσει στο μυαλό τους για ‘σένα κι ας απείχε τόσο απ’ αυτό που στα αλήθεια είσαι. Και μετά σκόρπισες τα κομμάτια του εαυτού σου που δε βόλευαν τον καθένα τους και έγινες σιγά-σιγά αυτό που ήθελαν εκείνοι.
Έρχεται όμως μια στιγμή που τα κομμάτια ενώνονται και νιώθεις ότι είσαι εσύ ξανά. Ότι είσαι ολόκληρος. Αυτό δεν ήρθε όσο αναρωτιόσουν πού έχει πάει ο αληθινός σου εαυτός, αλλά όταν αποφάσισες επιτέλους να τον φέρεις πίσω. Λίγο η δική σου απόφαση, λίγο η αγάπη του ανθρώπου αυτού που ήξερε πώς να τα συναρμολογήσει.
Αυτό νιώθω τώρα εγώ μαζί σου. Όχι, δε θέλω και πλέον δε χρειάζεται κιόλας να κρύβω τίποτα. Μ’ έχεις δει στα χειρότερά μου και ακόμα πιστεύεις πως είμαι ό, τι καλύτερο, μου έχεις πει. Ούτε τα νεύρα, τα δάκρυα, οι ανάποδες και τα κουσούρια μου σε πτόησαν. Που δεν είναι και λίγα, εδώ που τα λέμε.
Ήσουν εκεί να με συγκρατήσεις τις ώρες που ακόμα κι εγώ η ίδια φοβήθηκα κι απογοητεύτηκα απ’ τη χειρότερη εκδοχή μου. Και κυρίως να μου δείξεις ότι ενώ την αποδέχεσαι, δεν είναι αυτή που με καθορίζει ως άνθρωπο.
Πιστεύοντας σ’ εμένα, με βοήθησες να πιστέψω εμένα. Στα δύσκολα με έφερες αντιμέτωπη με τα λάθη και τις ελλείψεις μου, με όσα προσπαθούσα να αποφύγω. Όχι για να με κρίνεις ή να με διαψεύσεις, αλλά για να μου δείξεις ότι μπορώ κι ας αμφιβάλλω κι εγώ ακόμα για τον εαυτό μου.
Δίπλα μου στις επιτυχίες, αλλά όχι απέναντι ούτε μακριά μου στο φιάσκο. Υπήρξαν στιγμές που πίστεψα ότι είχα φτάσει στα όριά μου, ότι δεν είχα να δώσω κάτι παραπάνω. Κι όμως, χάρη σ’ εσένα έβαλα καινούρια. Ήταν ο θαυμασμός που είδα στο πρόσωπό σου που μπορεί να ξεπερνούσε και τη δικιά μου χαρά όταν τελικά τα κατάφερνα.
Ποτέ δεν έβγαλες την ουρά σου απ’ έξω όπως κάνουν συνήθως οι άνθρωποι. Όλοι είναι εκεί στα καλά, όμως στα δύσκολα γίνεται το ξεσκαρτάρισμα. Εσύ όχι μόνο δεν έφυγες, αλλά έκανες τα προβλήματά μου προβλήματά σου, τις ανησυχίες μου και δικές σου, τα όνειρά μου όνειρα δικά μας· η ζωή του καθενός ξεχωριστά, ζωή για δυο μαζί.
Από εσένα πηγάζουν οι καλύτερες συμπεριφορές μου και σ’ εσένα επιστρέφουν. Για κάθε δράση μου, εσύ είσαι η αντίδραση. Τόσο, που πλέον δεν μπορώ κι εγώ η ίδια να καταλάβω αν είσαι η δύναμή μου ή η αχίλλειος πτέρνα μου. Εγώ προτιμώ να σε λέω αδυναμία μου, ακριβώς γιατί ποτέ δε θα μ’ έκανες να νιώσω μαζί σου αδύναμη.
Δεν ξέρω αν αρέσει σε όλους εκεί έξω αυτό που βλέπεις εσύ. Μάλλον δε χρειάζεται κιόλας. Το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα στα μάτια σου βλέπω να σχηματίζεται ο εαυτός μου στις πραγματικές του διαστάσεις: ακόρεστος και συνεχώς μεταβαλλόμενος. Ξέρω ότι εφόσον σε γνώρισα κάθε μέρα δε θα είμαι η ίδια με χθες ή αύριο.
Κι αυτό όχι γιατί εσύ προσπαθείς να με αλλάξεις. Αλλά επειδή εγώ γίνομαι ένας διαφορετικός άνθρωπος, πιο κοντά σ’ αυτό που θέλω να φτάσω. Κι αν κάποιες μέρες πάω πέντε βήματα πίσω, ξέρω ότι την επόμενη θα με έχεις φέρει 10 βήματα μπροστά. Κι αυτή η αλλαγή, παραδόξως, μόνο ασφάλεια με κάνει να νιώθω.
Ο εαυτός μου που είδα μαζί σου ήταν γνώριμος, σαν να σε ήξερα χρόνια πριν σε γνωρίσω. Κι άγνωστος σαν να έμαθα εμένα απ’ την αρχή. Το πόσο μπορώ να αντέξω, να προσπαθήσω, να δημιουργήσω, πόσο μακριά μπορώ να φτάσω.
Αυτό με εκπλήσσει και με συναρπάζει παρά με φοβίζει. Γιατί αν για τον καθένα μας υπάρχει ένα σπίτι, που δεν είναι απλά ένα σταθερό μέρος, μα ένας άνθρωπος, τότε αυτό για εμένα είσαι εσύ.
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Παπαναστασίου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ελευθερία Παπαναστασίου
