Αν η σχέση είναι τραπέζι τότε ο χωρισμός είναι το πιάτο που σερβίρεται τελευταίο. Κοινώς, το επιδόρπιο. Και επιδόρπιο χωρίς φράουλα ή κερασάκι γίνεται; Δε γίνεται. Έτσι και χωρισμός χωρίς μια μικρή δόση εκδίκησης δεν υφίσταται, όσο υπεράνω και εγκρατείς και αν είμαστε. Μεγαλώσαμε ακούγοντας ότι «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο». Απ’ την άλλη, «μερικοί το προτιμούν καυτό». Είτε φούρνου και θα σε ψήσει σε σιγανή φωτιά, είτε ψυγείου και θα σε αφήσει παγάκι, το μόνο σίγουρο είναι πως θα είναι γλυκό.
Γιατί; Στο μυαλό μου η εκδίκηση δεν είναι ούτε η αυτοκαταστροφή σου, ούτε η καταστροφή του πρώην. Δεν είναι πράξεις μικροπρέπειας και κατινιάς, που μειώνουν τόσο εσένα, όσο και τη σχέση που είχατε. Είναι η γλυκιά εκείνη αίσθηση της απελευθέρωσης απ’ ό,τι σε κρατούσε πίσω σαν άνθρωπο. Είναι η απαλλαγή από το θυμό και τη στενοχώρια. Η στιγμή που νιώθεις ότι στέκεσαι στα πόδια σου ξανά. Που ξεκολλάς από τα λάθη και τις εξαρτήσεις του παρελθόντος. Η απόφαση να ζήσεις για εσένα και μόνο, στον μόνο υπαρκτό χρόνο: τον ενεστώτα, στο τώρα.
Αυτή είναι η πραγματική μαγκιά. Να μπορέσεις να βγάλεις το αγκάθι που σου έμπηξαν και αντί να το καρφώσεις στον ίδιο τον θύτη ή σε κάποιο άλλο τυχαίο θύμα, να το πετάξεις μακριά. Έχοντας πλέον μάθει τι θα πει πόνος, δε θέλεις να κάνεις τον άλλο να υποφέρει. Μόνος σου έκλεισες την πληγή σου και πλέον προχωράς πιο δυνατός. Μπορεί να κλείστηκες στον εαυτό σου και να ξέκοψες τους πάντες. Μπορεί πάλι να κρεμάστηκες στους φίλους σου και η γλώσσα σου να πήγαινε ροδάνι όλη μέρα την ίδια κασέτα για τα παλιά. Και αν ήπιες, έκανες τη νύχτα μέρα ή μαύρισες τα πνευμόνια σου απ’ τον καπνό τι έγινε; Όλα στο χέρι σου είναι, και εσύ τα άλλαξες. Και αν ξεπέρασες το μέτρο το έκανες με αξιοπρέπεια.
Αυτός είναι ο ορισμός της δυναμικής γυναίκας. Αυτής που ενώ πλήγωσες το παιδί που έχει μέσα της, δεν έβγαλε το χαζό κοριτσάκι που κλαίγεται και παραφέρεται σαν πεντάχρονο. Η γυναίκα που ενώ είχε την ευκαιρία να σου καταρρακώσει το ηθικό και την υπερηφάνεια με προσβολές και κατηγορίες, επέλεξε τη σιωπή. Αποχώρησε τόσο όμορφα, όπως όταν μπήκε στη ζωή σου. Όχι, δεν ήθελε να σε φορτώσει τύψεις και ενοχές. Δε θα προσπαθούσε να επέμβει στη ζωή σου, ούτε και θα σε συκοφαντούσε ποτέ σε φίλους και γνωστούς. Έκανε ταμείο, χρεώθηκε και τα καλά και τα άσχημα και τα κουβάλησε όλα μέχρι να μπορέσει να τα τινάξει από πάνω της μια για πάντα όταν ήταν έτοιμη.
Όταν την ξανασυναντήσεις μετά από καιρό η πληρωμένη απάντηση που θα πάρεις απ’ αυτή τη γυναίκα είναι η παγερή αδιαφορία στο βλέμμα της. Ντυμένη βέβαια με ένα ευγενικό χαμόγελο και ένα τυπικό «γεια». Και ταυτόχρονα η ανανέωση που θα δεις να αντανακλάται πάνω της από τα μαλλιά μέχρι τα νύχια. Γιατί οι γυναίκες τείνουν να αναγεννιούνται πιο ενισχυμένες από τις στάχτες του έρωτα που τις κατέστρεψε προσωρινά. Τόσο ψυχολογικά όσο και εμφανισιακά. Ξεσπούν τα νεύρα τους σε γυμναστήρια. Κάνουν ανταύγειες, βάφουν ρίζα, αλλάζουν ντουλάπα, συνήθειες , αναθεωρούν τις προτεραίοτητές τους. Διοχετεύουν την ενέργειά τους στη δουλειά και γίνονται αργά μα σταθερά καλύτερες σε ο,τι καταπιάνονται.
Και μάντεψε: θα είσαι εσύ η αιτία αυτής της εξέλιξης, αλλά ποτέ δε θα τη ζήσεις από μέσα. Και αυτό είναι που θα σε εκδικηθεί το ίδιο κιόλας βράδυ πριν πέσεις για ύπνο. Εκεί θα συνειδητοποιήσεις τι είχες και τι έχασες, φίλε μου. Δε χρειάζεται να κουνήσει ούτε το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού της για να ζηλέψεις. Γιατί η ζήλια λειτουργεί ύπουλα σαν το μπούκοβο: εκεί που νομίζεις ότι κάτι έχεις αρχίσει να το ευχαριστιέσαι που είναι πικάντικο, σου έχει κατακάψει τα σωθικά πριν το καταλάβεις.
Τώρα βέβαια, το γιατί εκτιμάμε κάτι αφού το χάσουμε και όχι όταν το έχουμε. Γιατί στο χωρισμό μας πιάνει η μανία να καταστρέψουμε καθετί καλό είχαμε φτιάξει «εμείς» για να επιβιώσει και να αποκατασταθεί το πληγωμένο «εγώ», ακόμα το ψάχνουμε. Εγώ επιμένω να πιστεύω ότι όσοι αγαπήθηκαν πραγματικά τιμούν αυτή τη λέξη ακόμα και όταν ζουν χώρια. Δουλεύουν σιωπηλά για να ξαναχτίσουν τον εαυτό τους και προπάντων: όταν θα σηκωθούν δε θα έχουν περάσει πάνω από τον άλλο.
Eπιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Παπαναστασίου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελευθερία Παπαναστασίου
