«Αχ, τι ωραία θέα έχει από ’δω. Αχ, δες τη θάλασσα. Αχ, κοίτα χρώματα ο ουρανός, πώς πέφτει ο ήλιος. Αχ, ζευγαράκι είναι αυτό εκεί; Πάμε να φύγουμε!» Πόσες φορές να έχει λάχει άραγε να θέλουμε να πάμε μια βόλτα σε μια παραλία, ένα δασάκι, ένα πάρκο βρε αδερφέ και να πέφτουμε πάνω σε άλλους; Που πήγαν βέβαια να θαυμάσουν και να απολαύσουν επίσης τη φύση και τους κάναμε μια χαλάστρα πρώτης τάξεως.
Εντάξει, ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, γιατί δεν κάνει και πολύ καλή δουλειά εδώ που τα λέμε τόσα χρόνια. Είναι κοινό μυστικό πώς κάθε πόλη, κάθε συνοικία, κάθε γειτονιά έχει και τις κρυψώνες της. Και όπου κρυψώνα, «παράνομοι» επισκέπτες και ακόμα πιο «παράνομες» στιγμές.
Μην πάτε μακριά, πιλοτές, ταράτσες, ακάλυπτοι και κάθε λογής τέτοιοι χώροι σε γωνιές και στενάκια στεγάζουν ιδίως τους μαθητικούς και εφηβικούς έρωτες στις πόλεις. Όσο ανεβαίνει ο μέσος όρος ηλικίας βέβαια, οι επιλογές πληθαίνουν. Ζευγαράκια σε βραχάκια, αμμουδιές, χορτάρια και κάθε είδους εδάφη, ομαλά ή ανώμαλα, να κάνουν τα δικά τους. Ζευγαράκια και αγάπη παντού! Στόμα να είχαν κάτι τέτοια μέρη, η μπάλα θα έπαιρνε ακόμα και αυτές τις «καλύτερες οικογένειες», που λέει και ο κόσμος.
Πόσο υπέροχη αίσθηση να είσαι σε έναν χώρο που να μην περικλείεται από τέσσερις τοίχους και να μπορείς και πάλι να έχεις ιδιωτικότητα. Γιατί καλό και το σπίτι, αλλά σαν το έξω δεν έχει. Άλλη γλύκα έχει στον ήλιο και τον καθαρό αέρα ή κάτω από τ’ αστέρια κάπου ήρεμα το βράδυ. Χαλαρώνουν περισσότερο σε τέτοια περιβάλλοντα οι άνθρωποι, ξεκουμπώνονται. Γιατί πραγματικά ελεύθεροι να κάνουν όσα θέλουμε νιώθουμε μόνο κάπου που ξέρουμε ότι δε θα μας δει και δε θα μας ακούσει κανείς. Και με το δίκιο μας κιόλας. Ναι, «μας», γιατί όλοι στην ίδια μοίρα είμαστε σε αυτό το θέμα.
Τι φοιτητές, τι ακόμα πιο ενήλικες, παντρεμένοι και ανύπαντροι, όλοι το ίδιο ζόρι τραβάμε. Σε διαμερίσματα που μοιράζονται τοίχους με τα διπλανά, πατώματα με τα από κάτω και ταβάνια με τα από πάνω, βρείτε μου τρόπο να εκφραστούμε ελεύθερα οι άνθρωποι. Αυτές οι πολυκατοικίες πολύ ύπουλα κατασκευάσματα, σκοτώνουν τον έρωτα. Μην ακουστείς το πρωί, μην ενοχλήσεις το βράδυ, μην τρίξει το κρεβάτι, μη γρατζουνίσει το πάτωμα και ξυπνήσουν οι γείτονες. Την καλύτερη δουλειά έκαναν οι πρωτόγονοι στις σπηλιές, να μου το θυμηθείτε.
Για να μην αδικούμε την πρόοδο, βέβαια, τρομερή ανακάλυψη αυτό το αυτοκίνητο. Και σε πάει κάπου απόμερα και σε στεγάζει χειμώνα-καλοκαίρι. Θες θάλασσα; Θες βουνό; Παντός καιρού και τόπου, με ξεκάθαρο πλεονέκτημα στη διακριτικότητα. Αλλιώς είναι τώρα να τη βγάζεις χαμέ ή στο όρθιο, κι αλλιώς να έχεις και υπόστρωμα και σκέπαστρο. Συν καλοριφέρ-που ουσιαστικά και στο κρύο δε σου χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις- και κλιματισμό- ο θεός να τον έχει καλά.
Πολύ έως απίστευτα τυχεροί σ’ αυτό το θέμα είναι όσοι μένουν στην επαρχία ή σε νησί. Γιατί γι’ αυτούς δε χρειάζεται καμία ιδιαίτερη προσπάθεια για να βρουν μια τέτοια κρυψώνα και ν’ αράξουν ή να δραστηριοποιηθούν με το άλλο τους μισό. Ο τόπος είναι γεμάτος από τέτοια σημεία, άλλα πιο γνωστά, άλλα λιγότερο και άλλα εντελώς απάτητα, για όλα τα γούστα δηλαδή.
Μιας και πιάσαμε τα στέκια- κρυψώνες πάλι, δεν είναι μοναδική αίσθηση να βρεις μόνος σου ένα τέτοιο μέρος; Το απάτητο που λέγαμε παραπάνω. Νιώθεις ότι το βρήκες πρώτος και δεν αποκλείεται κιόλας. Σαν τον Κολόμβο όταν ανακάλυψε την Αμερική ένα πράγμα. Λογικό κι επόμενο είναι. Μπορεί να είναι εξωτερικός χώρος, αλλά η ποιότητα των στιγμών που θα περάσετε εκεί τον κάνουν προσωπικό και οικείο, αποκτά το στίγμα σας, κάτι δικό σας. Είναι απλά η κρυψώνα σας.
Και είναι στιγμές που όλοι θέλουμε να χαθούμε κάπου, έστω και κοντά. Να ρίξουμε κάτι εύφλεκτο στη σχέση μας και να σπάσουμε τη ρουτίνα του διαμερίσματος που κάθεται σαν πυροσβεστήρας πάνω απ’ τα κρεβάτια μας. Αλλά σεβασμό στη δημόσια αιδώ πάντα, μη μας πάνε και αυτόφωρο.
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Παπαναστασίου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπαναστασίου
