Ξέρεις τι ερωτεύτηκα πάνω σου περισσότερο μετά τα μάτια σου; Τα χέρια σου. Όχι, δεν είναι τα μακριά και λεπτά δάχτυλά σου. Αυτά που βρίσκουν γοητευτικά οι περισσότερες γυναίκες. Κάθε άλλο· είναι κοντούλικα και χοντρούλικα, γεμάτα ρόζους και σκασίματα απ’ τη μπάρα του γυμναστηρίου. Αλλά είναι ο τρόπος που με ακουμπάνε.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που με χάιδεψες. Πόσα volt να διαπέρασαν άραγε το κορμί μου; Μόνο η ΔΕΗ ξέρει. Δεν ήταν το τυπικό χειροφίλημα, ήταν ένα κατά λάθος μάλλον άγγιγμα στον καρπό. Το πιο γλυκό και κτητικό χάδι που έχω νιώσει. Από μικρή μου έλεγαν ότι έχω πολλά νεύρα. Είμαι πια σίγουρη ότι τα πιο ευαίσθητα είναι μαζεμένα εκεί! Και το ανακάλυψες μόνο εσύ.
Ναι, το να κοιτιόμαστε είναι απίστευτα διεγερτικό. Αλλά το να μη σε βλέπω το κάνει ακόμα καλύτερο. Γιατί στο σκοτάδι, απ’ όλες τις αισθήσεις μου, ποντάρεις στην αφή. Κι εγώ απ’ όλες τις δυνατότητές σου, ποντάρω στη φαντασία. Εκείνη τη στιγμή ο έρωτας είναι ο μόνος θεός και τα σώματα η μόνη θρησκεία. Γιατί το άγγιγμα αυτού που σ’ αγαπά δε μοιάζει με τα κοινά και κενά αγγίγματα που εμπορευματοποιούνται καθημερινά στις οθόνες. Δεν έχει τίποτα το χυδαίο ή πρόστυχο.
Αλλά μη μένεις στην οθόνη ή τα βιβλία. Καλά όσα σου έμαθε στη σχολή η ανατομία, αλλά το κρεβάτι είναι το μεγαλύτερο σχολείο. Και θέλω να μην είσαι ο τυπικός σπασίκλας μαθητής που ακολουθεί κατά γράμμα δοκιμασμένες θεωρίες και συνταγές. Θέλω να με ακουμπάς στα πιο απίθανα και αντισυμβατικά μέρη.
Λατρεύω να ακουμπάς τα χείλημου πριν με φιλήσεις. Αλλά το να νιώθω την ανάσα σου δίπλα στο αυτί μου είναι άλλο πράγμα. Και κανένα απαλό δάγκωμα. Άντε και τη γλώσσα σου ή τις άκρες των δαχτύλων σου να χαϊδεύουν το λαιμό μου. Πολλαπλά εγκεφαλικά. Την πλάτη πού την πας; Αυτές οι βόλτες που κάνουν τα δάχτυλά σου στη σπονδυλική στήλη και τα πλευρά μου μπορούν να με κοιμίσουν ή να με ξυπνήσουν στο λεπτό, ανάλογα με τις διαθέσεις σου.
Και ενώ ποτέ δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο, ακόμα και στις πατούσες μου πλέον θέλω να με ακουμπάς. Παραπονιέσαι βέβαια ότι σε μόνιμη βάση είναι πιο κρύα και απ’ τους πάγους της Αρκτικής. Και δίκιο έχεις. Δεν είχε μόνο ο Αχιλλέας την ομώνυμη πτέρνα, αμέ. Το μασάζ σου είναι η δική μου. Είναι βέβαια μέχρι να αρχίσω να γαργαλιέμαι και να γελάω σαν τα 10χρονα.
Σου έχω πει πως χαζεύω με τα χάδια σου στους αστραγάλους μου; Όταν ξεκινάς από χαμηλά είναι σαν να μου ζητάς την άδεια να πας πιο πάνω. Και όταν φτάνεις πίσω από τα γόνατα δε χρειάζεται κιόλας καν να σου τη δώσω. Από τα νύχια μέχρι τα μαλλιά, έχεις βρει μόνος σου τα κουμπιά μου και τα πατάς πότε με άνεση και άλλοτε κάποιο δισταγμό, μέχρι να ψαρέψεις αντιδράσεις. Και εμείς, μωρό μου, αντιδράμε σαν τη βάση με το οξύ.
Αλλά μη νομίζεις ότι εμένα μου αρέσει λιγότερο να σε αγγίζω. Το στέρνο σου είναι το αγαπημένο μου σημείο. Να λέω πάλι καλά που δεν έχεις και κάνα δασύτριχο στήθος δηλαδή, να χάνεται το χέρι μου εκεί μέσα. Καλά, η γράμμωση στην κοιλιά άλλο κεφάλαιο. Ό, τι πρέπει για τρίλιζα, πώς ν’ αντισταθώ; Και γιατί ν’ αντισταθώ κιόλας; Ο πειρασμός περνάει μόνο όταν ενδίδεις.
Ο σβέρκος σου, όταν ξαπλώνεις μπρούμυτα κάνει πιο πετυχημένες δίπλες και από γαλλικό bulldog, δε γίνεται να μη σε ζουμπήξω λίγο και εκεί. Γιατί εκεί μπορώ και με ασφάλεια μάλιστα. Σε αντίθεση με κάθε φορά που το χέρι μου βρίσκεται στο εσωτερικό του ποδιού σου. Μέσα σε 5 δευτερόλεπτα, όσο ψηλός και αρρενωπός μου είσαι, έχεις αρχίσει να κάνεις πιρουέτες απ’ το γαργαλητό. Εκεί είναι που ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω πριν πέσει καμιά αδέσποτη αντανακλαστική κλωτσιά!
Για να πω την αλήθεια όμως, σαν τα μπράτσα δεν έχει. Ναι, πιστεύω ότι το απολαμβάνεις όσο κι εγώ όταν περιεργάζομαι την εσωτερική γραμμή του χεριού σου. Να ’σουν από μια πλευρά να ‘βλεπες το λάγνο το βλέμμα που παίρνεις, μέχρι κι εσύ θα φτιαχνόσουν. Όπως και να το κάνουμε, είναι ατού στον άντρα το στιβαρό το μπράτσο. Όσο πιο μεγάλο, τόσο πιο δυνατές και οι αγκαλιές.
Και φυσικά μην ξεχνάς να αγγίζεις το μυαλό μου. Όλα αυτά περνούν από εκεί. Πόσες φορές εύχομαι να μπορούσα να δω τι υπάρχει μέσα στο δικό σου, αλλά ξέρεις τι; Δε θέλω. Προτιμώ να είναι απροσδιόριστο και ανεξήγητο αυτό που μας ενώνει. Δε μου χρειάζεται να μπορώ να σε ελέγξω. Αν τα μάθαινα όλα θα σε είχα βαρεθεί και σύντομα θα μας έτρωγε η ρουτίνα. Σημασία έχει η ανακάλυψη. Μου φτάνει που αφήνεις το μυαλό σου να παίζει με το δικό μου και έτσι το μυστήριο δεν τελειώνει ποτέ.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελευθερία Παπαναστασίου
