Στη ζωή υπάρχουν δύο τινά: ή στραβός ειν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε, όπως λέει και ο παππούς μου. Ακόμα δεν έχω καταλάβει, για να είμαι ειλικρινής. Τελικά η ζωή είναι από μόνη της περίπλοκη; Ή εμείς είμαστε οι μυστήριοι της ιστορίας; Γιατί αναγκαστικά ένα από τα δύο θα ισχύει. Μάλλον το δεύτερο.
Μας αρέσει η βροχή, αλλά κρατάμε ομπρέλες. Το χειμώνα ψάχνουμε τον ήλιο, αλλά το καλοκαίρι παραπονιόμαστε για τη ζέστη. Θεωρητικά λέμε ότι η υγεία, η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια είναι ό,τι μπορεί κανείς να ζητήσει απ’ τη ζωή. Αλλά στην πράξη δε σταματάμε εκεί. Πάντα θέλουμε περισσότερα. Και η ειρωνεία; Τα εκτιμούμε μόνο όταν τα στερούμαστε προσωρινά ή τα χάνουμε οριστικά. Η αλήθεια είναι ότι δε θα ξέραμε πώς είναι το φως, αν δεν υπήρχε το σκοτάδι. Αντίστοιχα, μόνο μέσα στα δύσκολα συνειδητοποιούμε πόση αξία έχουν οι καλές στιγμές.
Στην παγίδα αυτή έχουμε πέσει ή θα πέσουμε όλοι κάποια στιγμή. Και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν αρκεί ένα απλό παραπάτημα για να το καταλάβεις. Σκέψου την ελεύθερη πτώση. Βασίζεσαι στο αλεξίπτωτο. Αλλά αυτό δεν ανοίγει. Ε, εκεί λοιπόν είναι που θα κάνεις τις πιο αληθινές ευχές: με τα μάτια ερμητικά κλειστά και την ανάσα σου κομμένη. Και τελικά μάντεψε: το αλεξίπτωτο άνοιξε, αλλά δέκα λεπτά μετά εσύ είσαι διαφορετικός άνθρωπος. Από εκεί που ήθελες να πετάξεις, άρχισες να εκτιμάς αυτό που κάθε μέρα βαριόσουν: να περπατάς στο έδαφος. Δε λέω ότι δεν πρέπει να ζητάμε φτερά, αλλά ας μην υποτιμάμε και τα πόδια μας.
Όχι, δεν εύχομαι σε κανέναν δυσκολίες για να αναθεωρήσει τις προτεραιότητές του. Απλώς απορώ και με εμένα την ίδια που άργησα να δω πόση ομορφιά κρύβεται στις απλές, καθημερινές εκφράσεις της ζωής. Αφού βέβαια μου χρειάστηκαν πακέτα χαρτομάντιλα και γενναίες δόσεις ξαγρύπνιας. Είναι απίστευτο το πόσο μας νοιάζει σε ποια σχολή θα περάσουμε, τι αυτοκίνητο θα αγοράσουμε, που θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι. Και ξεχνάμε το βασικότερο: ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα είχε σημασία αν δεν είχαμε υγεία, ώστε να μπορούμε να το απολαύσουμε.
Το σενάριο μιας ασθένειας μας φαίνεται κάτι αόριστο και μακρινό. Μέχρι να χτυπήσει την πόρτα μας ή κάποιου που αγαπάμε. Και όχι πως υπάρχει διαφορά. Αυτός που αγαπά νιώθει τον άλλο αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του. Πονάς εσύ, θα πονά και αυτός. Πονά αυτός; Ίσως ο πόνος σου να είναι μεγαλύτερος και απ’ τον δικό του. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ το να ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Όσο κι αν το θέλεις, όσο κι αν προσπαθήσεις.
Να είσαι έτοιμος. Θα περάσεις δύσκολες μέρες και ακόμα πιο δύσκολα βράδια. Θα φτάσεις στα όριά σου. Θα τα ξεπεράσεις και θα βρεις καινούρια για χάρη του ανθρώπου σου που υποφέρει. Θα έρθουν στιγμές που θα σου κόψουν τα πόδια. Ο φόβος και ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός, εσύ όμως θα τους κάνεις σύμμαχο. Μόνο έτσι θα βγείτε απ’ αυτή τη διαδικασία ζωντανοί. Και ακόμα περισσότερο, πιο δυνατοί. Όμως σε καμία περίπτωση μην παραιτηθείς. Αυτές τις στιγμές οι δυνάμεις και οι αντοχές σου είναι και δικές του.
Να απλώνεις το χέρι σου και όσες φορές κι αν έπεσε, να τον σηκώνεις πάλι απ’ την αρχή. Γιατί το ίδιο θα έκανε κι εκείνος για ’σενα. Μπορεί η θεραπεία να μην είναι στο χέρι σου. Η ανακούφιση όμως είναι σίγουρα. Χαμόγελο· ίσως το καλύτερο φάρμακο που έχει ανακαλυφθεί. Είναι ένα παυσίπονο όχι για τον σωματικό πόνο-άλλωστε οι γιατροί έχουν φροντίσει γι΄ αυτά. Για τον άλλον το πόνο, τον μεγαλύτερο: της ψυχής. Γιατί σώμα και ψυχή είναι αλληλένδετα. Όταν νοσεί το ένα συμπαρασύρει και το άλλο.
Πρέπει να είσαι εκεί μέχρι ο άλλος να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια του. Με τα δικά σου πόδια θα πάει παρακάτω. Μέσα από τα δικά σου μάτια θα ξαναδεί τον κόσμο με ελπίδα καθ αισιοδοξία. Μη θεωρήσεις ποτέ δεδομένη την υγεία. Γιατί τα δεδομένα αλλάζουν γρήγορα σε ζητούμενα. Να είσαι ευγνώμων που όταν ξυπνάς το πρωί μπορείς να δεις τη θέα από το παράθυρό σου. Ακόμα και αν είναι κεραίες και ταράτσες. Γιατί άλλοι είτε δεν μπορούν να σηκωθούν απ’ το κρεβάτι, είτε δεν μπορούν καν να τη δουν. Και θυμήσου: όποιος έχει υγεία, έχει ελπίδα. Και η ελπίδα είναι τα πάντα.
Eπιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Παπαναστασίου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελευθερία Παπαναστασίου
